Ενας από τους πιο «αγαπημένους» ισχυρισμούς που πλασάρει συχνότατα ο Αλέξης Τσίπρας είναι ότι η χώρα επιστρέφει στην… κανονικότητα, χάρη προφανώς στη δική του καθοδήγηση. Τον επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία, για να τον εδραιώσει στην αντίληψη όσων αποτελούν το ακροατήριό του και όσων ακόμη τον ακούν όταν μιλάει και παίρνουν στα σοβαρά αυτά που λέει. Γιατί υπάρχει και κόσμος που τον ακολουθεί, χωρίς να δίνει καμία σημασία σε όσα λέει, αλλά σε όσα υπόσχεται και μοιράζει. Αυτές οι επιδόσεις τούς ενδιαφέρουν.
Βεβαίως, η κανονικότητα του Αλ. Τσίπρα διαφέρει πολύ από το πώς την εννοούν πολλοί πολίτες, με την ελπίδα ότι στις εκλογές θα αποδειχθεί ότι είναι περισσότεροι από εκείνους που δεν δίνουν δεκάρα για το αν η χώρα τους είναι κανονική ή όχι. Αλλωστε, η Ελλάδα ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα κανονική χώρα, ούτε τότε που τα λεφτόδεντρα κοσμούσαν τους δρόμους και όποιος ήθελε άπλωνε το χέρι και έκοβε, έστω και αν ήταν δανεικά. Επομένως αποτελεί ερώτημα για ποια κανονικότητα μιλάει ο πρωθυπουργός και πώς την εννοεί.
Οπως προκύπτει από τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά του, ο Αλ. Τσίπρας στην κανονικότητα εντάσσει την παροχή προστασίας σε «νοικοκυραίους» που δεν πληρώνουν τα δάνειά τους, έχουν σπίτια αξίας 250.000 ευρώ , αλλά και οικονομίες 65.000, που όμως δεν επιθυμούν να σπαταλήσουν σε δόσεις και αποπληρωμές οφειλών. Κανονικότητα είναι επίσης γι’ αυτόν να περιλαμβάνει στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματός του πρόσωπο που κάποτε ζητούσε από τους δολοφονημένους της «17 Νοέμβρη» να σηκωθούν από τους τάφους τους και να ζητήσουν συγγνώμη και άλλα σχετικά. Ισως σκέφτηκε ότι η συγκεκριμένη επιλογή είναι ασορτί με τις βόλτες του Κουφοντίνα και την άποψη Κυρίτση περί της «αθωότητας» των μολότοφ. Και κανονικότητα α λα Τσίπρα είναι η χρησιμοποίηση του Μαξίμου για κομματικές εκδηλώσεις και κυρίως ο διχασμός των πολιτών.
Ενδεικτικά και πρόσφατα όλα τα παραπάνω, γιατί υπάρχουν άπειρα παραδείγματα άξια αναφοράς. Αλλά εκτός από τα συστατικά της κανονικότητας κατά Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει και η άλλη που πηγάζει μέσα από τον ελληνικό λαό και την κοινωνία του. Οπως η βία στα απανταχού γήπεδα όλων των ομαδικών αθλημάτων, στα πανεπιστήμια και σε διάφορες εκδηλώσεις, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, η αναξιοκρατία ως θεσμός, οι αντιδράσεις σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και εκλογίκευσης. Εκείνα δηλαδή τα χαρακτηριστικά που δημιουργούν την περίφημη και ζηλευτή «ελληνική πραγματικότητα», την οποία ελάχιστοι δέχονται να αλλάξει –και σίγουρα δεν είναι ο Αλ. Τσίπρας και οι συριζαίοι ανάμεσά τους– όταν τα πράγματα φθάσουν στο «διά ταύτα».
Με λίγα λόγια, η κανονικότητα που εννοεί και υπόσχεται ο Αλ. Τσίπρας και οι δικοί του είναι ακριβώς εκείνη που βδελύσσεται και δεν θέλει ένας κανονικός άνθρωπος. Στο πλαίσιο της απόλυτης καλοπιστίας και ανοχής θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολιτισμικό χάσμα. Δεν πρόκειται όμως για κάτι τέτοιο. Πρόκειται για αντίληψη και συνειδητή προσπάθεια ώστε η χώρα να μη φθάσει ποτέ στην κανονικότητα.