Ενα εικοσιτετράωρο με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Μάνο Καρατζογιάννη

Ενα εικοσιτετράωρο με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Μάνο Καρατζογιάννη

3' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

04.48

Είναι τίτλος θεατρικού έργου. Της Σάρα Κέιν. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι συμβαίνει στην ηρωίδα στις 4.48 ή μάλλον δεν θέλω να θυμάμαι. Εγώ πάντως ξυπνάω συχνά αυτή την ώρα, όπως βλέπω να τη σχηματίζουν τα κόκκινα γράμματα του αποκωδικοποιητή της τηλεόρασης. Σκέφτομαι συνειρμικά και στιγμιαία την αυτόχειρα θεατρική συγγραφέα και ξαναπέφτω για ύπνο.

09.00

Κάτι με ξυπνά. Θα προτιμούσα κάποιος. Αλλά τελευταία… Κάτι. Κάτι που δεν έκανα. Κάτι που είναι να κάνω. Κάτι που ίσως ξέχασα. Κάτι που πρόκειται να μου «καταλάβει» το εικοσιτετράωρο. Κάτι που συχνά δεν καταλαβαίνω τι. «Κάτια» πολλά και όνειρα. Με ξυπνούν άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε όχι. Τα πιο προσφιλή μου είναι με όσους έχουν φύγει. Κι όλο την πατάω ότι δεν κοιμάμαι. Και μετά ξυπνάω και ψάχνομαι. Αλλά τα όνειρα, όπως και να ’χει, είναι σαν να γιατρεύουν. Οπως ο χρόνος. Ενας χρόνος παράλληλος που συναντάς μόνο στη σκηνή.

09.30

Η μουσική με σηκώνει από το κρεβάτι. Ενώνει τους χρόνους, φτιάχνει κόσμους και καλύπτει τα κενά. Είναι ίσως η μόνη που μπορεί να το κάνει. Αναζητώ στο Διαδίκτυο ανάλογα με τη διάθεσή μου ένα κομμάτι. Και καφέ. Ας πούμε: «I read the news today, oh boy. About a lucky man who made the grade. And though the news was rather sad. Well, I just had to laugh». Δυο γουλιές, τίποτ’ άλλο. Το πρωί το στομάχι μου δεν αντέχει πολλά.

10.00

Ανοίγω τις συσκευές: κινητά, λάπτοπ. Μαθαίνω τι γίνεται εκεί έξω. Μιλάω για λίγο με τους σταθερούς μου συνεργάτες. Βγάζω τον Οσκαρ βόλτα στο πάρκο του Αρχαιολογικού Μουσείου. Το όνομα του σκύλου μου δεν είναι βγαλμένο από το ομώνυμο χρυσό αγαλματίδιο. Γεννήθηκε τη μέρα που πέθανε ο Οσκαρ Ουάιλντ: 30 Νοεμβρίου, του Αγίου Ανδρέα.

12.00

Γυμναστική ή διάβασμα – γράψιμο. Ο ποιητής Γιάννης Κοντός έλεγε ότι κάθε μέρα, μόλις ξυπνούσε, έγραφε επί 45 λεπτά «έτσι, για στυλ». Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη κάνω θεατρικό παιχνίδι στο «Εργαστήρι» με νέους με νοητική υστέρηση, αυτισμό και σύνδρομο Ντάουν. Εκεί μαθαίνω να μη ζητάω ούτε λίγα ούτε πολλά. Δίνω την προτεραιότητα στον άλλον.

14.00

Πρόβα. Τελευταία στο καινούργιο μου σπίτι που είναι και χώρος προβών: το Θέατρο Σταθμός. Εκεί κάναμε και τον «Ηχο του όπλου» και τις «Φυλές». Μου αρέσει να έρχεται κόσμος στο σπίτι. Ειδικά για πρόβα. Είναι το πιο ιερό κομμάτι της δουλειάς μας. Με συγκινούν ο σεβασμός στη διαδικασία και η αφοσίωση. Η απορία. Ακόμα.

19.00

Φτάνω στο Θέατρο Σταθμός πολύ νωρίτερα από την παράσταση. Θέλω να βγω στη σκηνή αβίαστα. Να έχει ολοκληρωθεί η «προπαρασκευαστική μου ρουτίνα».

21.00

Σκέφτομαι κάποια λόγια του Φούρτβενγκλερ πριν βγω στη σκηνή: «Μπροστά στην ορχήστρα καθώς μιλάς κοίταζε. Μίλα ήσυχα. Ζήτησε ολοκληρωμένα όλα όσα θα ζητήσεις. Λέγε τα όλα όσο πιο σύντομα μπορείς. Πάντα ίσιο, καθάριο βλέμμα. Γέλα λίγο. Πάντα ενεργητικός, ποτέ θιγμένος. Μην υποκύπτεις στα προσωπικά». Η παράσταση αρχίζει…

23.30

Με μια υπόκλιση κλείνει η μέρα. Υπόκλιση σημαίνει «αμοιβαία ευγνωμοσύνη». Για ό,τι μοιραστήκαμε. Για τη μέρα που έφυγε. Για ό,τι και όσους αγαπώ. Αν δεν έχω μιλήσει μαζί τους μέσα στη μέρα, τους θυμάμαι. Καμιά φορά τους ψάχνω. Τη μάνα μου και την αδελφή μου. Τη Λουκία, τον Θανάση, τον Αλέξανδρο, τον Κώστα, τη Ζωή, τη Νατάσσα, τον Γιώργο, τον Νίκο, τον Στέλιο, τη Νένα, τον Τάκη, τη Μαρία, τον Δημήτρη. Αν είναι κάπου στην πόλη μπορεί να τους συναντήσω, έστω για λίγο. Αν όχι, κάνω άσκοπες βόλτες.

01.00

«Επαναπατρισμός» και βραδινός περίπατος με τον Οσκαρ. Σ’ αυτή τη βόλτα μέσα στη νύχτα ακουμπάει το ταξίδι όλης της μέρας μου. Καμιά φορά σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να μιλούσε. Μετά πάλι μετανιώνω. Με μαλώνω. Η επικοινωνία δεν κρύβεται στα λόγια, αλλά σε αυτά που δεν λέγονται. Λίγο πριν κοιμηθώ ο Οσκαρ βρίσκει μια κλείδωση του σώματός μου και κουλουριάζεται για να μιλήσει τη δική του γλώσσα. Είναι η δική του χειρονομία για να αρθρώσει τη λέξη που αναζητάμε στο βάθος όλοι κάθε στιγμή του εικοσιτετραώρου μας: Αγάπη.

O Mάνος Καρατζογιάννης πρωταγωνιστεί στις «Φυλές» της Νίνα Ρέιν σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά και σκηνοθετεί τον «Hχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη στο Θέατρο Σταθμός. Το καλοκαίρι θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνοθετώντας τη Νένα Μεντή στις «Ξένες πόρτες» του Μάνου Ελευθερίου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή