Ο Σάββας Τσιτουρίδης (λοχαγός ε.α.), είτε ως πολιτικός διανοητής είτε ως πολιτικός αρχηγός, διαφωνεί απολύτως με την άποψη ότι οι ευρωεκλογές έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος –άποψη την οποία υποστήριξε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος. «Δεν ψηφίζουμε ούτε να φύγει ο Τσίπρας ούτε να έρθει ο Μητσοτάκης», τονίζει ο πρόεδρος των Ελλήνων Ριζοσπαστών. Σωστά, κάποιοι ψηφίζουν για να μείνει ο Τσίπρας και να μην έλθει ο Μητσοτάκης! Γιατί όχι; Δημοκρατία έχουμε.
Εννοείται ότι στο προκείμενο είναι ο Μητσοτάκης εκείνος που έχει δίκιο. Αν κάτι πρέπει να μας δίδαξε η περιπέτεια με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι πόσο μεγάλη σημασία έχουν το ποιόν και οι αντιλήψεις εκείνων που μιλούν με την Ευρώπη για λογαριασμό της χώρας. Το πληρώσαμε αυτό με την επιβάρυνση του κόστους της χρεοκοπίας κατά 100 δισεκατομμύρια και θα το πληρώνουμε επίσης με το ετήσιο πλεόνασμα του 3,5%. Με τόσο ακριβά δίδακτρα, θα το εμπεδώσαμε το μάθημα! Ελπίζω.
Oχι όμως ότι συμφωνώ με όλα όσα είπε ο Κυριάκος. Διαφωνώ, λ.χ., με την εκτίμησή του ότι μια δεινή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές και στις ευρωπαϊκές εκλογές θα υποχρέωνε τον Τσίπρα να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές. Προκειμένου να αισθανθεί μόνος του την ανάγκη να ανταποκριθεί σε μια ηθική υποχρέωσή του, ο Τσίπρας θα έπρεπε να ήταν ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος, με διαφορετική ανατροφή, αγωγή και παιδεία. Μια παρόμοια αντίδραση θα προϋπέθετε ότι ο Τσίπρας θα ήταν ένας πολιτικός που αποδέχεται τους άρρητους δημοκρατικούς κανόνες που διέπουν το παιχνίδι σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία και λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο που εκείνοι θέτουν.
Μιλούμε, όμως, για ένα πρωθυπουργό, του οποίου ο ριζοσπαστισμός έχει φανεί μόνο στις κατά κανόνα χονδροειδείς προσπάθειές του είτε να παρακάμψει τους θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος είτε να τους κάμψει κατά την πλευρά του συμφέροντός του. Τον είδαμε προσφάτως πώς ψωνίζει κοινοβουλευτικές ψήφους από την ελεύθερη αγορά και δεν έχουμε ξεχάσει, ελπίζω, τις πρωτοφανείς κυβερνητικές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη. Μιλούμε για τον εκφραστή μιας πολιτικής αντίληψης που έχει ιδεολογικοποιήσει την αναισθησία και τον αμοραλισμό ως δικαιώματα απορρέοντα από κάποια δήθεν ηθική ανωτερότητα. Θα διστάσει να παραμείνει στην εξουσία αν ηττηθεί βάναυσα (ας δώσω κι εγώ πόνο διά του επιρρήματος, όπως θα έλεγε η κ. Τασία) στις αυτοδιοικητικές και στις ευρωπαϊκές εκλογές; Εχω την εντύπωση ότι τότε ακριβώς θα είναι που ο Τσίπρας θα βιδωθεί στην καρέκλα μέχρι την τελευταία ημέρα.
Ο Τσίπρας παραμένει αντισυστημικός, παρά τον τακτικισμό της δήθεν στροφής του προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τον νέο ρόλο που υποδύεται, του «στέιτσμαν» που φιλοδοξεί κιόλας να γίνει και νομπελίστας. (Φαντασθείτε: ο Τσίπρας θα συγκαταλέγεται, καταχρηστικά έστω, με τον Σεφέρη και τον Ελύτη. Ο αληθινός θρίαμβος του Υπαρκτού Ελληνισμού!). Η αντισυστημικότητά του, δηλαδή η περιφρόνησή του γι’ αυτό που ονομάζουν στους κύκλους του «αστική δημοκρατία», είναι το μόνο πλεονέκτημά του – στρατηγικό πλεονέκτημα, όχι ηθικό. Αυτό είναι που του επιτρέπει να παίζει εκτός κανόνων, δηλαδή να μην προσαρμόζεται εκείνος με τους κανόνες, αλλά να προσαρμόζει τους κανόνες με το εκάστοτε συμφέρον του.
Ο Τσίπρας δεν ντρέπεται για τίποτε, εφόσον αυτό συμβάλει στη διατήρηση της εξουσίας – ας το χωνέψουμε. Μόνο αν η ήττα στις εκλογές σπάσει την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, μπορώ να φανταστώ τον Τσίπρα να καταφεύγει σε εκλογές. Εφόσον, όμως, έχει σκοπό να πολώσει το κλίμα, όπως λέμε, κατά το δυνατόν περισσότερο στην πορεία προς τις βουλευτικές εκλογές, τότε η παραμονή του στην εξουσία είναι ο ευκολότερος τρόπος για να το πετύχει. Θα το παρουσιάζει, μάλιστα, ως απόδειξη του σεβασμού του προς τους θεσμούς του πολιτεύματος! Θα το δούμε και αυτό. Θα πιούμε την αηδία αυτή το μέχρι το τέλος, αφού θέλαμε πρώτη φορά Αριστερά.
Ετος Ανδρέα
Καθώς διανύουμε Ετος Ανδρέα Παπανδρέου, διαβάζω ότι οι εναπομείναντες πασόκοι (εκείνοι που προτιμούν σήμερα να τους αποκαλούν «κινάλ») ετοιμάζουν ημέρα δόξας και τιμής στη μνήμη του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, με μουσικές εξαίσιες και εμπνευσμένες ομιλίες. Με όλο το θάρρος που μπορεί να μου επιτρέπει η πρόθεσή μου να βοηθήσω όπως πάντα αφιλοκερδώς και ανιδιοτελώς, θα έλεγα ότι η μουσική του Ηλία Ανδριόπουλου αρμόζει στη σεπτή περίσταση, αλλά κοιτάζοντας την εποχή εκείνη από την απόσταση του σήμερα θα έλεγα ότι η μουσική του Λευτέρη Πανταζή ταιριάζει πολύ περισσότερο. Αν μάλιστα η συναυλία πραγματοποιηθεί στο Μέγαρο Μουσικής –κάτι που δεν ακούγεται ακατόρθωτο στις μέρες μας– η εκδήλωση θα είναι κάτι βαθύτερο από μια απλή συναυλία, θα είναι «περφόρμανς» με πολιτικό νόημα.