Αναρωτιέται κανείς τι σκεφτόταν και ποια ήταν τα συναισθήματα του Βασίλη Χριστόπουλου όταν μετά το πέρας της επιτυχημένης συναυλίας που διηύθυνε την 1η Μαρτίου στην πρώην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», οι μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ) τον χειροκροτούσαν επίμονα παραμένοντας στις θέσεις τους. Αυτόν, τον μόνο διευθυντή της συγκεκριμένης ορχήστρας από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα, του οποίου η θητεία δεν ανανεώθηκε, παρά την πανθομολογούμενη ποιότητα του αποτελέσματος και τα άλματα που συντέλεσε η ορχήστρα υπό τη δική του καθοδήγηση.
Η γνωστή αγάπη του σημερινού διευθυντή της Κρατικής για την κινηματογραφική μουσική τον οδήγησε προφανώς στην παραγγελία νέου έργου από τον πιανίστα και συνθέτη Χρίστο Παπαγεωργίου. Με τίτλο «Το ταξίδι του Ιωνάθαν» και ξεκάθαρα διατυπωμένο πρόγραμμα, εμπνευσμένο από το γνωστό βιβλίο του Ρίτσαρντ Μπαχ, το έργο ήταν ακριβώς αυτό: ένα τίμιο σάουντρακ, με εμφανείς καταβολές στη μουσική του αμερικανικού κινηματογράφου και συνολικά την αμερικανική μουσική των μέσων του 20ού αιώνα (Μπέρνσταϊν) που μοιάζει να κατατρέχει αρκετούς Ελληνες συνθέτες.
Ακολούθησε το Κοντσέρτο για βιολί του Μπραμς, που το αθηναϊκό κοινό άκουσε ακριβώς ένα μήνα νωρίτερα από την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και θα ξανακούσει εκ νέου από την ΚΟΑ στις 16 Ιουλίου στο Ηρώδειο. Σολίστ ήταν ο Γιαν Μράτσεκ, 28χρονος Τσέχος βιολονίστας, ο οποίος ικανοποίησε κυρίως επειδή διέθετε αντίληψη της διαμόρφωσης των φράσεων και της αισθητικής αυτής της μουσικής, στοιχεία που σπανίζουν σήμερα ανάμεσα στους νεότερους μουσικούς. Δεν υπήρξε συναισθηματικά πληθωρικός, ούτε όμως αμέτοχος: Η ερμηνεία του εξέπεμπε ένα ευγενές πάθος και διέθετε πλαστικότητα χάρη στις αυξομειώσεις δυναμικής και στη διαρκή αναπροσαρμογή της ταχύτητας. Το εκφραστικά δύσκολο δεύτερο μέρος δόθηκε με λυρισμό, ενώ το τελευταίο μέρος χαρακτηρίστηκε από ορμή και δύναμη.
Για το δεύτερο μέρος ο Χριστόπουλος επέλεξε το συμφωνικό ποίημα «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Ρίχαρντ Στράους. Γνωρίζοντας την ορχήστρα της οποίας κάποτε υπήρξε διευθυντής, ομολογεί κανείς πως ήταν μια έξυπνη κίνηση, καθώς το έργο είναι αρκούντως εντυπωσιακό και έχει εξαιρετικά λίγα σημεία που θα μπορούσαν να εκθέσουν το σύνολο. Να, όμως, που η ελάχιστη σολιστική φράση του τσέλου εξέθεσε την ορχήστρα τόσο κατά την πρώτη, όσο και κατά τη δεύτερη φορά που ακούστηκε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η απάντηση από το πρώτο βιολί επιβεβαίωσε –και εξήγησε– τα προβλήματα στα έγχορδα. Λεπτομέρειες που χάνονται στο σύνολο, θα αντέλεγε κανείς, αλλά ταυτόχρονα επίσης «λεπτομέρειες» που δεν αφήνουν το σύνολο να απογειωθεί. Κατά τα λοιπά, ο Χριστόπουλος με εμφανώς μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση απ’ ότι στο παρελθόν και πολύ πιο μαλακός ως προς τις κινήσεις, εξασφάλισε την ορμή στις υψιπετείς παραγράφους αλλά και τη διαφάνεια σε εκείνες με ποιότητες μουσικής δωματίου.