Υποχρεώνομαι να αναθεωρήσω εν μέρει όσα έγραφα χθες, καθώς προέκυψαν νέα δεδομένα, βάσει των οποίων ο Μάρκος ο Μπόλαρης, εξεταζόμενος ως άνθρωπος, ως δημοκράτης και ως happening, τελικά ίσως ανήκει στο ΕΑΠ (Ετος Ανδρέα Παπανδρέου), αλλά στην κατηγορία των παρωδιών. Θυμίζω ότι παραιτήθηκε μεν η λεγόμενη σέξι γραμματέας του, κ. Θωμαρίτα Καλδάρα, αποκαλύφθηκε όμως ότι στο γραφείο του είχε και άλλη μία καλλίγραμμη κυρία, τη Σταρ Ελλάς 2002 Λένα-Χρυσηίδα Παπαρρηγοπούλου, η οποία έχει σπουδάσει κοινωνική θεολογία στο Αριστοτέλειο, έχει δε και μεταπτυχιακό.
Οπως ήταν φυσικό, αναζωπυρώθηκε ο θαυμασμός για το πρόσωπο του υφυπουργού, αρμοδίου για την εκκλησιαστική και θρησκευτική διπλωματία της χώρας. Εκείνος, όμως, πήρε κάπως στραβά την αυθόρμητη λατρεία του κόσμου και, ενοχλημένος, καταλόγισε λαγνεία, ηθικολογία και σεξισμό στους θαυμαστές του, τους οποίους εκλαμβάνει εσφαλμένα σαν επικριτές του. (Τόση σεμνότητα! Ενα πράγματι άξιο τέκνο της εκκλησίας…) Δήλωσε μάλιστα ότι επιλέγει τους συνεργάτες πάντα με βάση «τα τρία έψιλον»: εργατικότητα, εξυπνάδα, επιστημοσύνη. Αυτά, προφανώς, για να βουλώσει το στόμα τινών ασεβών, που υποστηρίζουν ότι επιλέγει συνεργάτες με βάση τρία νούμερα: στήθος, μέση, γοφοί…
Επανέρχομαι, όμως, στο σοβαρό θέμα: είναι ο Μπόλαρης ΕΑΠ ή δεν είναι; Απαντώ ότι δεν είναι. Διότι είναι μεν μια ενδιαφέρουσα παρωδία του Παπανδρεϊσμού, αλλά είναι ζήτημα αρχής του ΕΑΠ να μην περιλαμβάνει παρωδίες. Κωμωδίες, ναι, όπως επίσης και τραγωδίες. Παρωδίες, όμως, όχι· γιατί στην περίπτωση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ θα μονοπωλούσε τις εκδηλώσεις, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου ανήκει στο σύνολο του Υπαρκτού Ελληνισμού…
Καθύβριση θείων
Οταν ήμουν νεότερος, ένα από τα αγαπημένα μου κρύα αστεία, με τα οποία προκαλούσα αμηχανία στους ξένους φίλους για να διασκεδάζω, ήταν να τους εξηγώ επακριβώς τις συνηθέστερες βρισιές που έβγαιναν από τα χείλη του εξυπνότερου λαού του κόσμου σχετικά με τα θεία. Ηταν υπέροχο να βλέπεις τη φρίκη στα μάτια τους (ιδίως των Ιταλών, που τότε ήσαν περισσότερο θρήσκοι από εμάς) να συγκρατείται με το ζόρι πίσω από ένα βεβιασμένο χαμόγελο. Παρότι σοβαρεύτηκα και περιόρισα τις κρυάδες, εξακολουθώ να πιστεύω ότι μια γλαφυρή, όχι στεγνή, εξήγηση των σεξουαλικών ύβρεων περί τα θεία είναι απαραίτητο στοιχείο της εισαγωγής κάθε ξένου στο σύμπαν του Υπαρκτού Ελληνισμού.
Διαβάζω όμως τώρα ότι η Ιερά Σύνοδος αντιτίθεται στην κατάργηση ορισμένων αναχρονιστικών άρθρων του Ποινικού Κώδικα, όπως εκείνο για την καθύβριση θείων. Οχι μόνο είναι αναχρονιστική η ποινικοποίηση της έκφρασης σεξουαλικών προθέσεων ή φαντασιώσεων περί τα θεία, αλλά επίσης βασίζεται και σε μια παρεξήγηση. Οσοι έχουν διαβάσει αρκετά αρχαία ελληνική μυθολογία ξέρουν ότι οι Ελληνες ανέκαθεν είχαν πολύ προσωπική και πολύ στενή σχέση με τους θεούς, και μάλιστα ανεξαρτήτως φύλου. (Σχέσεις με κατά κανόνα πολύ κακή κατάληξη για τους θνητούς, αλλά αυτό δεν μας απασχολεί επί τους παρόντος.)
Με τα χρόνια, με τους αιώνες που πέρασαν, αυτή η στενή προσωπική σχέση συνεχίστηκε, απενοχοποιήθηκε, απλουστεύθηκε και σταδιακά απαλλάχθηκε από τα τελετουργικά στοιχεία της (π.χ., φλερτ, προκαταρκτικά κ.λπ.) και έμεινε μόνο η ουσία. Δεν είναι τυχαία, εξάλλου, η παρουσία πάντα της κτητικής αντωνυμίας σε αυτού του τύπου τις ύβρεις. Δεν το κάνεις με τη θεότητα γενικώς· το κάνεις με τη θεότητά σου, αν βρίζεις τον εαυτό σου, ή τη θεότητα του άλλου τον οποίον βρίζεις.
Συνεπώς, μιλούμε για μια βαθιά ριζωμένη σχέση στη συνείδηση του Ελληνα. Θα εξακολουθήσει να υπάρχει και να εξελίσσεται στον χρόνο, είτε καταργηθεί το άρθρο του Ποινικού Κώδικα είτε παραμείνει. Amor vincit omnia – το ξέρουν ως και οι παπάδες αυτό.
Λε φιλοζόφ
Απορώ με κάποιους φίλους που παίρνουν στα σοβαρά τον Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, τον Γάλλο φιλόσοφο που ήρθε στην Αθήνα για να γλείψει τον Τσίπρα μέσα από έναν θεατρικό μονόλογό του για το μέλλον της Ευρώπης. Αρκεί να προσέξει κανείς το μαλλί του (που είναι κομμένο καρέ, με φορά προς τα πίσω σαν να βρίσκεται μονίμως μπροστά του ένας αόρατος ανεμιστήρας…) και καταλαβαίνει αμέσως περί τίνος πρόκειται. Ενα ωραιοπαθές ψώνιο, που αναζητεί θεατρικό σανίδι και χειροκροτητές για να επιδεικνύεται. Ενας Πελεγρίνης είναι, αλλά επειδή έρχεται από τη Γαλλία, οι αδαείς εντυπωσιάζονται με τις μπαλαφάρες που σερβίρει.
Προ καιρού, ο φιλοζόφ υπέστη ένα διεθνές ρεζιλίκι πρώτης τάξεως. Σε βιβλίο του, με το οποίο επιτίθεται στον Καντ, επικαλείται το έργο κάποιου Ζαν-Μπατίστ Μποτύλ, ενός υποτιθέμενου σπουδαίου ειδικού στο έργο του Καντ, γνωστού μόνο στους βαθιά μυημένους. Αποκαλύφθηκε, όμως, ότι ο σπουδαίος ειδικός και το έργο του (με τον τίτλο «Η σεξουαλική ζωή του Εμμανουήλ Καντ»…) δεν υπήρξαν ποτέ. Είναι δημιουργήματα ενός σύγχρονου σατιρικού δημοσιογράφου, του Φρεντερίκ Παζέ. Δεν είναι άνευ σημασίας ότι ο μόνος που έπεσε θύμα της φάρσας, σε βαθμό μάλιστα ώστε να βασίσει τις θεωρίες του σε αυτήν, ήταν ο φιλόσοφος που θαυμάζει τον Τσίπρα.