Κύριε διευθυντά
Η υπέροχη μουσική του Τσαϊκόφσκι στη «Λίμνη των Κύκνων» δεν αφήνει κανένα περιθώριο να σκεφτεί κάποιος ότι το πανέμορφο αυτό πτηνό έχει άσχημη φωνή και πως άδει όμορφα μόνο όταν προαισθανθεί τον θάνατό του. Κατά τον Πλάτωνα, η ομορφιά σ’ αυτό το τραγούδι δεν έχει σχέση με θλίψη αλλά οφείλεται στη χαρά που νιώθει γιατί θα συναντήσει σε λίγο τον θεό Απόλλωνα. Μεταφορικά, έτσι, χαρακτηρίζεται το τελευταίο έργο ενός δημιουργού ή η φωτεινή έκφραση κάποιου πριν από το τέλος.
Είχα το προνόμιο να παρακολουθώ για πολλά χρόνια και να νοσηλεύσω για αρκετές μέρες έναν προικισμένο κι ευγενή κύριο που διένυε τη 10η δεκαετία της ζωής του, με αξιοπρέπεια και ζηλευτή πνευματική διαύγεια. Κατά τη διάρκεια αυτής της νοσηλείας έφτασε κατ’ επανάληψιν στα πρόθυρα του θανάτου αλλά όλο και το ξεπερνούσε. Διατηρώ στη μνήμη μου την τελευταία μουσική του ακρόαση που ήταν η «Μικρή νυκτερινή μουσική» του Μότσαρτ.
Μια ημέρα, που ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και διάθεση, η κόρη του κατέγραψε ένα μήνυμά του για την υπόλοιπη οικογένεια που βρίσκεται στην Αμερική.
Ευθυτενής και χαρούμενος, περιέγραφε και συνέκρινε τις θετικές και αρνητικές εναλλαγές της πορείας της νοσηλείας του με το ταξίδι και τις περιπέτειες του ομηρικού ταξιδευτή και ήρωα.
Κατέληγε δε ότι «τώρα νιώθω ότι η περιπέτεια και η ταλαιπωρία τελειώνει και όπου να ’ναι θα βρεθώ, όπως ο Οδυσσέας, στην αγκαλιά της Πηνελόπης. That’s love. Αυτό είναι αγάπη». Ηταν η τελευταία του λέξη! Κι ένα πλατύ χαμόγελο άνθησε στο πρόσωπό του. Υστερα από λίγες ώρες εβυθίσθη και σύντομα έσβησε, ανώδυνα και ειρηνικά. Πράγματι, αυτό είναι τέλος δικαίου ανθρώπου και εκφράζω ευγνωμοσύνη σε κείνον και την οικογένειά του που σε τέτοιες μέρες κι εποχές χάρισαν τέτοια εμπειρία και παράδειγμα.
Νικος Ερρ. Ιωαννου, Καρδιολόγος
Τιμώμενο πρόσωπο σήμερα, μέσω του επιστολογράφου της «Κ», ο Ερνέστος Ρενάν (1823-1892), ο Γάλλος ιστορικός, διανοητής, συγγραφέας, θρησκειολόγος για ένα διάστημα και ιερωμένος. Το 1865, όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα, ανέβηκε στον Ιερό Βράχο. Απαθανάτισε την έκστασή του στην «Προσευχή πάνω στην Ακρόπολη», μαζί ύμνος στην Αθηνά, την αρχετυπική προστάτιδα της πόλης: «…Λαμπρή εκείνη η μέρα, όταν οι πόλεις που άρπαξαν τα σπασμένα κομμάτια του ναού σου θ’ αποκαταστήσουν τα κλοπιμαία λέγοντας συγχώρα μας θεά». Η φωτογραφία, με αγαστή φωτοχυσία του ουράνιου με το γήινο, ωθεί να ξανασυναντηθούμε και με το σεφερικό, μοναδικό ολοκληρωμένο, μυθιστόρημα του ποιητή, «Εξι νύχτες στην Ακρόπολη», τον κεντρικό ήρωα Στράτη και την παρέα του, φυλλομετρώντας και δικά μας ημερολόγια αγωνίας και σκιρτημάτων.