Σύμφωνα με στοιχεία της «Κ» της περασμένης Κυριακής, οι συνταξιούχοι αποτελούν τη μεγαλύτερη ομάδα φορολογουμένων (35,4%, ή 2,3 εκατομμύρια). Ξεπερνούν σε αριθμό τους μισθωτούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες. Από το 2010 αυξήθηκαν κατά περίπου 600.000 και συνεχίζουν να πληθαίνουν σε απόλυτο μέγεθος και σε πληθυσμιακή αναλογία, λόγω δημογραφικής γήρανσης, αλλά και επιλογής πρόωρης συνταξιοδότησης. Τα παραπάνω, και άλλα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα, επιβεβαιώνουν ότι η σύνθεση και δυναμική του πληθυσμού έχει μεταβληθεί μόνιμα και ότι στο προβλεπτό μέλλον οι παραγωγικές ηλικίες, ακόμη και χωρίς τη μετανάστευση, θα λιγοστεύουν, ενώ οι εξαρτώμενοι γέροι και γριές θα πληθαίνουν και όλοι μαζί θα γινόμαστε λιγότεροι. Ενώ όμως μειώνονται οι νέοι που μπαίνουν στην αγορά εργασίας, ο αριθμός εκείνων που μισθοδοτούνται από το Δημόσιο μένει, τουλάχιστον, σταθερός – εκεί ξανά τα στοιχεία έχουν αρχίσει να γίνονται δυσεύρετα. Αρα η αναλογία των δημοσίων υπαλλήλων στο σύνολο αυξάνει. Ολο και λιγότεροι συντηρούν όλο και περισσότερους, μέσα σε μια καχεκτική οικονομία που είναι επίσης υποχρεωμένη από τους δανειστές της να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτά σημαίνουν φόρους που θα πέφτουν στις πλάτες όλο και πιο λίγων. Και τούτο πάλι θα οδηγεί στην αύξηση της «μαύρης» οικονομίας και στη φυγή των νέων, ικανών και εκπαιδευμένων, με περαιτέρω συρρίκνωση της φορολογικής βάσης. Αδιέξοδο.
Το τι πρέπει να γίνει είναι ξεκάθαρο. Μείωση του κόστους λειτουργίας του κράτους και μετατόπιση του φορολογικού βάρους.
Το πρώτο προϋποθέτει αναδιοργάνωση της κρατικής μηχανής με ριζική μείωση του αριθμού των εκεί απασχολουμένων, όχι μόνο για λόγους οικονομίας. Δεν μπορεί να γίνει το ένα χωρίς το άλλο. Αν δεν αλλάξει η δομή και τα οργανογράμματα, το τέρας του Δημοσίου θα ζητάει όλο και περισσότερους υπηρέτες. Το αλαλούμ της ασυνεννοησίας και σύγχυσης αρμοδιοτήτων, που αποκαλύπτεται κάθε φορά που συμβαίνει κάποια τραγωδία, σαν το Μάτι, και παίρνει ζόρι ο κρατικός μηχανισμός, οφείλεται στο ότι επί δεκαετίες δημιουργούνται άχρηστες θέσεις και υπηρεσίες για να βολέψουν κόσμο. Χωρίς σχέδιο και εκπαίδευση. Εχει μαζευτεί αφάνταστη σαβούρα. Η αναδιοργάνωση του Δημοσίου, εκτός από τις οικονομίες που θα προκύψουν, θα αυξήσει την παραγωγικότητά του. Ιδιαίτερα αν τομείς της διοίκησης ανατεθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, μαζί με την ανάλογη ανταποδοτική φορολογική εξουσία. Στον ΟΤΕ, η αναδιοργάνωση που μείωσε τους 18.000 εργαζομένους κατά σχεδόν ένα τρίτο εκτίναξε την παραγωγικότητα.Το άλλο που χρειάζεται είναι η μετατόπιση του φορολογικού βάρους. Το έθιξα ήδη σε σχέση με τους ΟΤΑ. Θα πρέπει να πληρώνουν φόρο όλοι οι πολίτες και όχι το ένα πέμπτο, όπως γίνεται τώρα. Το σύστημα να απλοποιηθεί, δύο σκαλοπάτια φόρου της τάξης του 10% και 20%, ανάλογα με το ύψος του εισοδήματος, άσχετα από την πηγή. Μείωση του ΦΠΑ κάτω του 20%. Καμιά εξαίρεση. Οπου δοκιμάστηκαν τέτοια συστήματα οι εισπράξεις του κράτους αυξήθηκαν γιατί μειώθηκε το κίνητρο της φοροδιαφυγής. Επίσης, η αξιοπιστία και η απλότητα του συστήματος έφεραν επενδύσεις, δημιούργησαν θέσεις εργασίας και πλούτο για να φορολογηθεί. Αν γίνουν τέτοιες αλλαγές, η χώρα θα πάρει ανάσα για να ασχοληθεί με τα πιο μακροχρόνια προβλήματα, όπως το δημογραφικό.
Η συνταγή είναι μονόδρομος, αλλά οι δυσκολίες της εφαρμογής της τεράστιες. Οχι για τεχνικούς λόγους, αλλά γιατί θα την εμποδίσουν η δομή της κοινωνίας μας και ο τρόπος διακυβέρνησης. Πολιτική τάξη με αλληλεξάρτηση από εκλογικό σώμα στο οποίο πλειοψηφούν οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι, και ένα Σύνταγμα που υποθάλπει το πελατειακό κράτος. Ολα αυτά είναι που μας έφεραν εδώ.