Ιπτάμενοι και τζέντλεμεν

1' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το 1971, το Ανώτατο Δικαστήριο στις ΗΠΑ απεφάνθη πως οι αεροπορικές εταιρείες δεν δικαιούνταν να απορρίπτουν τις αιτήσεις των ανδρών αεροσυνοδών, κι έτσι εικόνες όπως αυτή έγιναν πιο συχνές. Αφορμή αποτέλεσε η αγωγή του Σίλιο Ντίαζ Τζούνιορ, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι δύο σχετικές αιτήσεις του απορρίφθηκαν από την εταιρεία Pan Am, λόγω φύλου.

Είχαν ήδη προηγηθεί τέσσερις δεκαετίες κατά τις οποίες οι αεροπορικές εταιρείες επέλεγαν στη συντριπτική πλειονότητα γυναίκες γι’ αυτές τις θέσεις, για την ακρίβεια νέες και ανύπαντρες γυναίκες, χρησιμοποιώντας τες μάλιστα ως εργαλείο μάρκετινγκ, με συχνά ακραία σεξιστικές προσεγγίσεις. Τη δεκαετία του ’60, οι διαφημίσεις της Braniff έθεταν το ερώτημα «ξέρει η γυναίκα σας πως πετάτε μαζί μας;», ενώ η Pan Am γινόταν ακόμη πιο προκλητική, ρωτώντας «πώς τη θέλετε την αεροσυνοδό σας;». Την ίδια χρονιά με τη δικαστική απόφαση- ορόσημο (το 1971), η εταιρεία National λάνσαρε την κόστους 9,5 εκατομμυρίων δολαρίων διαφημιστική της καμπάνια με μια ελκυστική αεροσυνοδό στη φωτογραφία και σλόγκαν «I am Cheryl. Fly me». Πολλοί αντέδρασαν, όμως η εταιρεία είδε αύξηση της επιβατικής της κίνησης κατά 23%.

Αυτό που άλλαξε τελικά τα πράγματα δεν ήταν οι αντιδράσεις. Τη δεκαετία του ’80, ύστερα από δεκαετίες προκαθορισμένου κομίστρου, ήρθε η απελευθέρωση των τιμών των αεροπορικών εισιτηρίων. Έτσι οι εταιρείες απέκτησαν ένα άλλο εργαλείο μάρκετινγκ για να προσελκύουν πελάτες: τώρα μπορούσαν να κομπάζουν για τις τιμές τους και όχι για το σεξαπίλ των αεροσυνοδών τους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή