Πριν από μία εβδομάδα ο κύριος Γκρι έκανε ένα πέρασμα από το Μπάντεν-Μπάντεν, τη φημισμένη λουτρόπολη με το μεγαλύτερο μουσικό θέατρο στη Γερμανία και τον Μέλανα Δρυμό να την περικυκλώνει προστατευτικά. Στις παρυφές αυτού του απίστευτου δάσους πραγματοποιούσε μεγάλους πρωινούς περιπάτους ο Γιοχάνες Μπραμς (1833-1897), κατά την περίοδο που έζησε εκεί, από το 1864 έως το 1876.
Στο Μπάντεν-Μπάντεν έγραψε μερικά από τα σπουδαιότερα μουσικά έργα του. Κάθε μέρα, μετά τους περιπάτους του, στρωνόταν στην κάμαρα που ενοικίαζε, πλάι στο μικρό υπνοδωμάτιό του, και κατέγραφε στην παρτιτούρα τη μουσική που είχε εμπνευστεί το πρωί, ανάμεσα στα δέντρα.
Το σπίτι αυτό, πάνω σε έναν μικρό λόφο, σήμερα είναι μουσείο: δύο δωμάτια στη σοφίτα, στα οποία είχε περιοριστεί με έναν ασκητικό τρόπο ο συνθέτης: στο ένα, το πιάνο, το γραφείο, καναπές που θυμίζει ψυχαναλυτικό ντιβάνι, και στο άλλο, το κάπως κλειστοφοβικό υπνοδωμάτιο, το κρεβάτι του, που σώζεται ακόμη.
Ο Μπραμς είχε κάτι ασκητικό, ωστόσο, αγαπούσε τα πούρα, το κρασί και το καλό φαΐ (παροιμιώδης η κοιλιά που έκανε στα ώριμα χρόνια του). Αγαπούσε επίσης την εργένικη ζωή. Λέγεται πως είχε πει: «Σιχαίνομαι τον γάμο όσο και την όπερα». Πράγματι, δεν έγραψε καμία – αγαπούσε όμως την «Κάρμεν» του Μπιζέ, γεγονός που για πολλούς λάτρεις του λυρικού τραγουδιού αποδεικνύει πως όντως ο Μπραμς μισούσε την όπερα.
Οι φήμες, πάντως, τον θέλουν ερωτευμένο με την πανέξυπνη (και όμορφη) Κλάρα Σούμαν, χήρα του άλλου μεγάλου συνθέτη Ρόμπερτ Σούμαν, ο οποίος τελείωσε τις μέρες του σε ψυχιατρείο του Ντίσελντορφ. Η Κλάρα ζούσε και αυτή στο Μπάντεν-Μπάντεν και συναντούσε πολύ συχνά τον Μπραμς, αλλά φέρεται να τον κρατούσε σε απόσταση. Μυστηριωδώς, το μεγαλύτερο μέρος της αλληλογραφίας τους καταστράφηκε από τους συγγενείς της Κλάρα…
Στο μικρό μουσείο, ο κύριος Γκρι είδε και μια φωτογραφία της νεαρής αρραβωνιαστικιάς του Μπραμς, την οποία όμως δεν παντρεύτηκε ποτέ («κρίνοντας από τη φωτογραφία που είδα», σχολιάζει ο κύριος Γκρι, «ευτυχώς γι’ αυτόν»). Κυρίως όμως, κοιτάζοντας τον ταπεινό εσωτερικό χώρο, αναλογίστηκε με κάποιο δέος ότι εκεί μέσα ο Μπραμς συνέθεσε τις τέσσερις συμφωνίες, το περίφημο κουιντέτο για πιάνο και, πάνω απ’ όλα, το «Γερμανικό Ρέκβιεμ», εμπνευσμένο από τον θάνατο της μητέρας του.
Προσπάθησε να τον φανταστεί να ακούει μέσα στο κεφάλι του το «Denn alles Fleisch, es ist wie Gras», το δεύτερο μέρος του Ρέκβιεμ, χαμένος μέσα στον Μέλανα Δρυμό, κι έπειτα να περνάει τη μουσική στο χαρτί. «Ηταν παράξενο», μου είπε ο κύριος Γκρι, «πώς μπόρεσε να χωρέσει μέσα σε έναν τόσο στενό χώρο ένα τόσο μεγάλο έργο». Η εξήγηση ίσως να βρίσκεται σε μια φωτογραφία του ώριμου Μπραμς: τα διαπεραστικά γαλανά του μάτια εγκιβωτίζουν τον αέναο, σφιχτό εναγκαλισμό ζωής και θανάτου.