«Μόνο μέσα από το σοκ μπορείς να ξεσηκώσεις την καρδιά»

«Μόνο μέσα από το σοκ μπορείς να ξεσηκώσεις την καρδιά»

2' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν ο Μάνος, ο αρχιεργάτης στο «Ανθρωποι και ποντίκια» που παίζεται στον Τεχνοχώρο Καρτέλ, πηγαίνει στο δωμάτιό του, σβήνουν τα φώτα της σκηνής, πίνει χασίς και ανάβει φωτάκια λεντ σε έντονα φλούο χρώματα, βάζει δυνατά ηλεκτρονική μουσική και χορεύει πάνω στο κρεβάτι του. Οι θεατές συνήθως γελάνε με αυτή τη σκηνή για την υπερβολή της, αλλά «μη νομίζεις ότι είναι υπερβολικό», μου λέει ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Βασίλης Μπισμπίκης. «Το δωματιάκι του Μάνου βρίσκεται 30 μέτρα πιο πέρα από το Καρτέλ, ίδιο ακριβώς. Τα ρούχα της παράστασης, τα σκηνικά τα πήραμε από τους εργάτες και τις μάντρες της γειτονιάς. Τους έχω “κλέψει” πολύ. Αυτά που γίνονται είναι ακόμα πιο υπερβολικά από αυτά που δείχνουμε εμείς γιατί εκεί είναι η ζωή, η πραγματικότητα».

Ο καπάτσος Βασίλης (Β. Μπισμπίκης) και ο διανοητικά καθυστερημένος Λένος (Δ. Δρόσος) είναι οι σύγχρονες φιγούρες του Τζορτζ και του Λένι που δουλεύουν σε μια μάντρα ανακύκλωσης υλικών, σαν αυτές που υπάρχουν γύρω από το Καρτέλ στο Βοτανικό, όπου μεταφέρεται χρονικά και χωρικά το κλασικό έργο του Τζον Στάινμπεκ, σε μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις της χρονιάς.

Σε ένα έργο βίαιης δοκιμασίας των ανθρώπινων σχέσεων, η αξία της φιλίας ήταν αυτό που τράβηξε αρχικά την προσοχή του σκηνοθέτη. «Για εμένα το έργο μιλάει για το μεγαλείο της φιλίας με όλα τα προβλήματα που μπορεί να έχει. Σε ένα άλλο επίπεδο, αναδεικνύονται τα παιχνίδια εξουσίας μεταξύ των χαρακτήρων ακόμα και σε αυτή τη λούμπεν κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Πιστεύω, πάντως, ότι η τελική σκηνή είναι μια ποιητική στιγμή, μια πράξη αγάπης προς τον φίλο του γιατί ο Βασίλης ξέρει πως ο Λένος δεν θα επιβιώσει στη φυλακή. Τον σκοτώνει και την ίδια στιγμή είναι σαν να αυτοκτονεί και ο ίδιος», μας λέει ο κ. Μπισμπίκης.

Στη νουβέλα ο Τζορτζ είναι μικροκαμωμένος και νευρώδης, ενώ ο Λένι σωματώδης και με μια σχεδόν αφύσικη δύναμη, μια σύμβαση που άλλαξε ο σκηνοθέτης για να αφαιρέσει κάθε στοιχείο «παραμυθίας» του πρωτότυπου. Στην πραγματικότητα κάθε ρόλος της παράστασης έχει διασκευαστεί από τους ίδιους τους ηθοποιούς οι οποίοι έβαλαν κάτι «δικό τους» μέσα στον κάθε χαρακτήρα. «Αυτό που κάνουμε είναι να βρίσκουμε τους πυρήνες των ηρώων, τους στόχους και τα θέλω τους και προσπαθούμε να τα προσαρμόσουμε σε θέματα που απασχολούν εμάς στη ζωή και θα μπορούσαν να ταιριάξουν στον χαρακτήρα. Αυτοσχεδιάζουμε πάνω στις θεματικές που έχουμε επιλέξει, π.χ. εκβιασμός και αντίσταση, αλλά αυτό ενεργοποιεί τον ηθοποιό γιατί δεν ξέρει ακριβώς τι θα του πει ο άλλος, τον ξαφνιάζει συνέχεια», μας λέει ο Βασίλης Μπισμπίκης και επισημαίνει την επιρροή που είχε στη δουλειά του, ερμηνευτικά, η συνεργασία του με τον Γιάννη Οικονομίδη στην ταινία «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς». «Ο Γιάννης ξεκλείδωσε ένα ακόμα κομμάτι υποκριτικής και αυτό κόλλησε στην εμπειρία που έχω αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια», μας λέει.

Οι διάλογοι της παράστασης και οι σκηνές βίας μπορεί να σοκάρουν το κοινό, αλλά αυτό είναι στην πρόθεση του σκηνοθέτη, ο οποίος δεν αποδέχεται ακριβώς τον όρο «ακραίο ρεαλισμό». «Για εμένα είναι πολύ ποιητικό αυτό που γίνεται. Πιστεύω ότι μόνο μέσα από το σοκ μπορείς να ξεσηκώσεις την καρδιά, να αφυπνίσεις, να αλλάξεις κάτι στον θεατή. Το θέατρο θέλει μια βιαιότητα, θέλει συναίσθημα και νομίζω ότι αυτό έχει ξεχαστεί, το ελληνικό θέατρο έχει γίνει πολύ εγκεφαλικό».

​​«Ανθρωποι και ποντίκια», Τεχνοχώρος Καρτέλ, Αγίας Αννης και Μικέλη 4.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή