Το σώμα των πολιτών που θα ψηφίσει στις 26 Μαΐου θα σταθμίσει 3+1 κριτήρια. Θα εκτιμήσει, πρώτον, την εξέλιξη των προσωπικών/οικογενειακών οικονομικών, σε συνάρτηση πάντοτε με τις προοπτικές της εθνικής οικονομίας. Δεύτερον, θα ζυγίσει κάποια γενικά πολιτικά στοιχεία, κυρίως το Μακεδονικό. Τρίτον, θα εκτιμήσει «προσωπικές» εξυπηρετήσεις και παροχές. Τέλος, μικρό ρόλο θα διαδραματίσει η κομματική/ιδεολογική προτίμηση. Η αλλαγή σε ό,τι αφορά τη δωδεκάμηνη προοπτική των προσωπικών οικονομικών είναι εντυπωσιακή. Σε σχέση με την προ διετίας κατάσταση, μόνον το ένα τρίτο (αντί του 70%) πιστεύει ότι τα πράγματα θα πάνε χειρότερα, ενώ ένας στους δύο (αντί ένας στους πέντε) θεωρεί ότι δεν θα πάνε «ούτε χειρότερα ούτε καλύτερα». Ωστόσο, στη χθεσινή έρευνα της Pulse (για τον ΣΚΑΪ), εκείνοι που πιστεύουν ότι κινούμαστε προς λάθος κατεύθυνση είναι σχεδόν 2/3 και το ποσοστό αυτό παραμένει επί ένα έτος σταθερό, λίγο ώς πολύ. Και οι δύο μετρήσεις (η πρώτη δεν έχει δημοσιευθεί) πιστοποιούν ότι ο κ. Τσίπρας έχει κατορθώσει να πείσει την κοινή γνώμη ότι η βελτίωση που επιτεύχθηκε θα παραμείνει.
Πρόκειται για την πιο συνηθισμένη, πολιτικά, αντίληψη της στασιμότητας. Χρήσιμη, βεβαίως, όταν έχουν προηγηθεί του κόσμου οι ανοησίες, οι λανθασμένες αποφάσεις και η τεράστια ζημιά εις βάρος των πολιτών και της οικονομίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετή για να «γυρίσει» τις προτιμήσεις που θα αποτυπώσει η κάλπη.
Η πλειοψηφία το γνωρίζει. Γι’ αυτό επιστρατεύει τη γνωστή ρετσέτα των παροχών, των εξυπηρετήσεων και των υποσχέσεων. Τι μπορεί να κερδίσει απ’ αυτό; Η έρευνα της Pulse/ΣΚΑΪ δείχνει ενδιαφέροντα στοιχεία. Το 64% δηλώνει ότι οι παροχές δεν θα επηρεάσουν την απόφασή του, που σημαίνει βεβαίως ότι το 1/3 θα επηρεαστεί. Επειδή όμως οι περισσότεροι από όσους δηλώνουν πως θα επηρεαστούν έχουν ήδη ταχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική παροχών/εξυπηρετήσεων δεν αλλάζει την εικόνα των προθέσεων από τις οποίες εμφορείται η κοινή γνώμη.
Είμαι πεπεισμένος ότι ο κ. Τσίπρας έχει «εισπράξει» όσα ήταν δυνατόν από τον συνδυασμό σταθεροποίησης (μετά την καταστροφή) και «παροχών» (λόγω υπερφορολόγησης). Οι πολίτες δεν διαφέρουν από τις αγορές. Σπεύδουν να πάρουν ό,τι «μοιράζουν οι πολιτικοί» και εκτιμούν κατά πόσον η προσφορά είναι διατηρήσιμη. Ολοι υποψιάζονται ότι, στην απίθανη περίπτωση επανεκλογής του κ. Τσίπρα, οι παροχές δεν θα επαναληφθούν, οι φόροι και οι περικοπές θα αυξηθούν για να συντηρηθούν τα υπερπλεονάσματα και η οικονομία θα επιστρέψει στην ύφεση. Επομένως, όσο μεγαλύτερο διάστημα μεσολαβήσει μεταξύ παροχών κι εκλογών, τόσο λιγότερο θα πείθει η «πολιτική» Τσίπρα.