Να ξεκινήσω με την παραδοχή ότι, πολύ προτού ξεσπάσει η ιστορία με τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο και τον Πολάκη, εγώ είχα αποφασίσει να σταυρώσω Κυμπουρόπουλο στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. για έναν και μόνο λόγο. Τον είχα ακούσει στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα, στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, να λέει το εξής αδιανόητο μέχρι τότε: «Εγώ, κ. Τσίμα, είμαι ικανός άνθρωπος και στην Ευρώπη θα με ακούσουν επειδή είμαι ανάπηρος». Για να το πεις αυτό και μάλιστα με τέτοια ευθύτητα, σίγουρα έχεις cojones. Τότε όμως δεν είχα γράψει κάτι σχετικό, περιμένοντας να δω και ποιους άλλους θα ψηφίσω από το ίδιο ψηφοδέλτιο. Ο Πολάκης, όμως, μας έκανε να μιλάμε όλοι για τον Κυμπουρόπουλο. Του πρόσφερε περισσότερη και καλύτερη δημοσιότητα από όση θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί ο ίδιος ο υποψήφιος και ευελπιστώ ότι θα τον οδηγήσει κιόλας στην Ευρωβουλή. (Πράγμα πολύ εξυπηρετικό για τον υποψήφιο, λόγω των κινητικών προβλημάτων που θα έκαναν δυσκολότερη την προεκλογική εκστρατεία του…)
Παρ’ όλα αυτά, μου κάνει μεγάλη εντύπωση, ειλικρινά, ότι επιμένουν οι αντιδράσεις εναντίον του Πολάκη, με αφορμή την επίθεσή του στον ανάπηρο υποψήφιο. Μου κάνει εντύπωση, θέλω να πω, η ένταση των αντιδράσεων, όταν μάλιστα προέρχεται από πολιτικούς των οποίων οι ψηφοφόροι με απόλυτη άνεση και φυσικότητα παρκάρουν το αυτοκίνητό τους στη ράμπα των αναπήρων, εντούτοις οι ίδιοι άνθρωποι αναστατώνονται βαθιά μέσα τους (και ειλικρινά, θέλω να πιστεύω) όταν ένας Πολάκης προσβάλλει έναν ανάπηρο, ακόμη και αν ο υβριστής ανήκει στον ίδιο πολιτικό χώρο με εκείνους. Ισως αυτός να είναι ο τρόπος με τον οποίο μια ολόκληρη κοινωνία εξιλεώνεται για την πλήρη αδιαφορία της προς τους αναπήρους. Προτιμάμε, γενικώς, να μην τους βλέπουμε, να ξεχνάμε ολότελα την ύπαρξή τους και φαίνεται ότι αυτό είναι που τελικά ενισχύει το κοινωνικό ταμπού γύρω από την αναπηρία. Με την ευκαιρία, να επισημάνω ότι μέχρι να εμφανισθεί ο Κυμπουρόπουλος και να τον ακούσουμε να αυτοπροσδιορίζεται ευθέως ως ανάπηρος, η συγκεκριμένη λέξη είχε εξαφανισθεί από τον δημόσιο λόγο. Προτιμούσαμε είτε ουδέτερα ακρωνύμια (π.χ., ΑμεΑ) είτε γλοιώδους συναισθηματισμού περιφράσεις (π.χ., άτομα με ειδικές ικανότητες).
Στο μεταξύ, επεκτείνονται οι αντιδράσεις κατά του Πολάκη και στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μείνω ιδιαίτερα στην κριτική της Ελένης Αυλωνίτου, η οποία εμμέσως τον είπε δειλό, εφόσον επισήμανε ότι ο υπουργός δεν διαθέτει τη «γενναιότητα ψυχής» για να ζητήσει δημόσια συγγνώμη. Χωρίς να παραγνωρίζω τις άλλες φωνές του χώρου που καταδικάζουν (Καρακώστα, Παπακώστα, Ασπροκώστα* κ.λπ.) η κριτική της κ. Αυλωνίτου έχει ξεχωριστή σημασία, διότι μας δείχνει ότι ώς και οι ομοιοπαθείς του Πολάκη εξεγείρονται πια εναντίον του. Σημαντική επίσης είναι και η στάση του Γιούκλιντ Τσαλακώτου, λόγω του πολιτικού βάρους του. Σύμφωνα με την παράδοση της Αριστεράς, ο Γιούκλιντ επικαλείται την κακούργα κοινωνία, τις συνθήκες, το επίπεδο του διαλόγου κ.λπ. για να δικαιολογήσει τον Πολάκη, είναι όμως σαφές ότι τάσσεται απέναντι στη συμπεριφορά του.
Οσο επιμένει ο θόρυβος, μόνο δύο λύσεις υπάρχουν για το πρόβλημα Πολάκη και η ειρωνεία για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα σχετικά παραδείγματα και για τις δύο περιπτώσεις τα βρίσκουμε στην πρόσφατη επικαιρότητα της Ν.Δ. Η πρώτη θα ήταν ο Πολάκης να ζητήσει συγγνώμη. Δείτε πόσο ωραία το έκανε ο Κώστας «Αχ!» Καραμανλής με τη ζώνη ασφαλείας. Ηταν τόσο έντιμος και ευθύς στην παραδοχή του λάθους, ώστε να σε κάνει από πάνω να νιώθεις και άσχημα επειδή τον επέκρινες. Αυτή είναι πάντα η καλύτερη στάση – η καλύτερη, με απολύτως ωφελιμιστικά κριτήρια. (Από πλευράς Κώστα «Αχ!», ο χειρισμός ήταν πολύ έξυπνος, διότι απέστρεψε την προσοχή από το πραγματικό σκάνδαλο, που ήταν η ίδια η Βόζεμπεργκ, όχι το γεγονός ότι ο Κώστας «Αχ!» είχε αχρηστεύσει τις ζώνες ασφαλείας.) Βεβαίως, για την περίπτωση του Πολάκη, κάτι τέτοιο ακούγεται σαν αστείο και, άρα, το αποκλείουμε.
Η άλλη λύση είναι αυτό που κάνουν στη Ν.Δ. με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη: τον εξάγουν στη Δύση ως bon pour l’ Occident! Υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεφορτωθείς κομψά κάποιον που δεν χρειάζεσαι μέσα στην εικόνα; Και δεν είναι να πεις ότι η μετακίνησή του δυτικότερα θα στερήσει την ελληνική πολιτική από ένα πολύτιμο κεφάλαιο, διότι αγαθή τύχη το θέλησε έτσι ώστε το κενό που αφήνει στη Βουλή ο Βαγγέλας να το καλύπτει ένας άλλος διανοούμενος της πολιτικής, αναλόγου διαμετρήματος: ο Πάνος Παναγιωτόπουλος.
Τώρα πια η προθεσμία έχει παρέλθει, όμως το ευρωψηφοδέλτιο θα ήταν η ιδεώδης λύση για τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ξεφορτωθεί τον Πολάκη και, ταυτοχρόνως, να εκδικηθεί την Ευρώπη. Μπορεί να αντιδρούσαν οι συνυποψήφιοι. Μπορεί, λ.χ., να δυσαρεστείτο ο Αλέξης Γεωργούλης. Και τι θα πείραζε όμως; Αφού ο ίδιος παραδέχθηκε (στην ΕΡΤ μάλιστα) ότι συζητούσε και με τη Ν.Δ. για τις εκλογές, αλλά τελικά προτίμησε τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν νομίζω ότι θα λείψει από κανέναν…
*: Δεν υπάρχει βέβαια καμία κ. Ασπροκώστα στη Βουλή, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό της ρίμας…