Εδωσε συνέντευξη στο ραδιόφωνο του BBC ο νέος υπουργός Διεθνούς Ανάπτυξης του Ηνωμένου Βασιλείου Ρόρι Στιούαρτ την επομένη της ορκωμοσίας του. Ο 46χρονος Συντηρητικός πολιτικός αφηγήθηκε την καχυποψία που συνάντησε η απόφασή του να αναμειχθεί ενεργά στα πολιτικά πράγματα της χώρας του.
«Στις Ηνωμένες Πολιτείες», σημείωσε ο Στιούαρτ, «όταν ένας νέος άνθρωπος ανακοινώνει την υποψηφιότητά του για τη Γερουσία, κανείς δεν παραξενεύεται, κανείς δεν ενοχλείται, κανείς δεν σπεύδει να τον αποθαρρύνει. Αντίθετα, εδώ, στη Μεγάλη Βρετανία, όλοι θα πέσουν πάνω του, θα ζήσει αυτό που έζησα κι εγώ: θα ακούσεις όλους τους γνωστούς και τους φίλους σου να αναρωτιούνται έκπληκτοι, αν όχι οργισμένοι: “Τι δουλειά έχεις εσύ με όλα αυτά;”».
Ο Στιούαρτ (ο οποίος δήλωσε πρόσφατα την πρόθεσή του να διεκδικήσει την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος) εξήγησε στην ίδια συνέντευξη ότι αυτή η εδραιωμένη κουλτούρα απαξίωσης της συμμετοχής στα κοινά είναι τμήμα του πολιτικού προβλήματος της Μεγάλης Βρετανίας. «Οφείλουμε να πάρουμε ξανά την πολιτική και τους εαυτούς μας στα σοβαρά. Κι όσο λέμε “τι δουλειά έχεις και ανακατεύεσαι;” σίγουρα δεν ανακτούμε τη χαμένη σοβαρότητα της πολιτικής». Ο νέος υπουργός υπονοούσε: «Οσο διαιωνίζεται αυτή η νοοτροπία, κανείς σοβαρός άνθρωπος που δεν προέρχεται υποχρεωτικά από πολιτική οικογένεια δεν θα “βρωμίσει” τα χέρια του. Περιμένετε για ακόμα περισσότερους λαϊκιστές στην άκρη του δρόμου».
Μπορεί ο Στιούαρτ να μην είναι ακριβώς ο «μέσος όρος» της βρετανικής κοινωνίας (γιος επιφανούς διπλωμάτη, παιδαγωγός του πρίγκιπα Ουίλιαμ και του πρίγκιπα Χάρι, απόφοιτος του Ιτον κ.λπ.), αλλά σε αυτό που λέει έχει απολύτως δίκιο. Η ίδια αντίληψη επικρατεί και στην Ελλάδα. Οποιος διανοηθεί να εμπλακεί στην πολιτική σκηνή είναι εκ των προτέρων ύποπτος, επαγγελματίας ανεπάγγελτος, μωροφιλόδοξος ή (στην καλύτερη περίπτωση) αφελής.
Αν δεν θέλουμε τα ψηφοδέλτια να γεμίζουν με τηλεπερσόνες και ποδοσφαιριστές, οφείλουμε στις διαδοχικές εκλογές που έχουμε μπροστά μας να στηρίξουμε ανθρώπους που τόλμησαν και έκαναν το μεγάλο βήμα. Κόντρα σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που το πρώτο που σκεφτήκαμε ήταν: «Πού πάει και μπλέκει ο άνθρωπος;».