Η καλή προαίρεση δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος. Βιάστηκα να πω ότι δεν υπήρχε συναλλαγή στην ωραία φιλία που αποκαλύφθηκε μεταξύ του πρωθυπουργού και της ειδικής συμβούλου του για θέματα Διασποράς, Επενδύσεων, Υγείας και Διακοπών, εξ αφορμής των γνωστών φωτογραφιών. Τελικά, υπήρξε συναλλαγή, όπως αποδείχθηκε χθες από τα νέα στοιχεία που βγήκαν στη δημοσιότητα: η σύμβουλος διορίστηκε πρέσβειρα εκ προσωπικοτήτων (για κάτι που δεν συγκράτησα) και η κυβέρνηση την προωθεί στη θέση ισόβιου μέλους της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Συναλλαγή είναι και αυτή. Είναι ένα quid pro quo, με τη βασική διαφορά, όμως, ότι πρόκειται για συναλλαγή στο ύφος και στο πνεύμα της συνέντευξης της κ. Παναγοπούλου, δηλαδή ευτελής, επειδή στον πυρήνα της βρίσκεται η ματαιοδοξία.
Το βασικό θέμα της ειδικής συμβούλου και πρέσβειρας είναι η αναζήτηση ρόλου, ώστε να αναμετρηθεί με το ίνδαλμά της: τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Η κ. Παναγοπούλου είναι μια wannabe Γιάννα, που προσπαθεί μεν όσο μπορεί η καημένη, αλλά με τέτοια υλικά και χωρίς συνταγή μην περιμένετε τίποτε σπουδαίο. Δεν είναι, λοιπόν, για τα προνόμια που συνοδεύουν το αξίωμα της πρέσβειρας ή για τα δωράκια και τις περιποιήσεις που απολαμβάνουν τα μέλη της ΔΟΕ που προσφέρει το σκάφος της στον Τσίπρα. (Τα οποία μέλη της ΔΟΕ, να επισημάνω με την ευκαιρία, ηλιθίως αποκαλούνται «αθάνατοι», διότι η ***φαρδία ουδεμία σχέση έχει με την αθανασία και δεν πρέπει να συγχέονται…) Μήπως όμως, τώρα που το σκέπτομαι, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θέλει να γίνει μέλος της ΔΟΕ η κ. Παναγοπούλου; Μήπως νομίζει ότι έτσι γίνεσαι πράγματι αθάνατος; Δεν το αποκλείω εντελώς· πιθανότερο κίνητρο, ωστόσο, είναι ο προσωπικός ανταγωνισμός της με τη Γιάννα. Θέλει να δείξει (στον εαυτό της, σε κανέναν άλλο) ότι μπορεί τουλάχιστον να ακολουθήσει κουτσά – στραβά τα βήματα της Führerin. Δεν μπορεί βεβαίως να οργανώσει Ολυμπιακούς – κάτι τέτοιο ούτε η ίδια δεν τολμά να το φαντάζεται. Μπορεί όμως να χωθεί στην αρχή που διοργανώνει τους αγώνες, τη ΔΟΕ.
Ωστόσο, κάνει ένα καίριο σφάλμα η σύμβουλος και πρέσβειρα, το οποίο αποδεικνύεται μοιραίο για τις φιλοδοξίες της. Δεν διαβάζει σωστά το ίνδαλμά της, δεν το μελετά, δεν το αναλύει, δεν κάνει το homework που οφείλει να κάνει και, γι’ αυτό, γίνεται ρεζίλι. Αν είχε διαβάσει τα μαθήματά της, δεν θα της είχε διαφύγει το βασικό: ότι το μεγαλύτερο λάθος της Γιάννας ήταν ότι εμπιστεύθηκε τον Τσίπρα, τον οποίο υποστήριξε και με δηλώσεις και με πράξεις (θυμίζω ότι τον πήγε μέχρι τον Κλίντον και το CNN). Σήμερα, η Führerin ούτε να ακούει για ΣΥΡΙΖΑ θέλει ούτε να μιλάει γι’ αυτούς· η πληγή τσούζει ακόμη. Σημειωτέον μάλιστα ότι, προ δύο μηνών, προσφέρθηκε από την κυβέρνηση και πάλι στη Führerin το διπλωματικό διαβατήριο που της είχε αφαιρεθεί. Πληροφορούμαι ότι έβαλε το γραφείο της (τους ανθρώπους του γραφείου, όχι το έπιπλο βέβαια) να απαντήσει στο υπουργείο Εξωτερικών ότι δεν ήταν διαθέσιμη, λόγω απουσίας της στο εξωτερικό.
Ο αντίκτυπος της υπόθεσης, πάντως, είναι πολύ πιθανό να κοστίσει στην κ. Κατερίνα το όνειρό της, διότι η υπόθεση την κατέστησε αμφιλεγόμενο πρόσωπο στην Ελλάδα και δεν νομίζω ότι στην επιβεβαρυμένη με σκάνδαλα ΔΟΕ ψάχνουν για αρνητική δημοσιότητα. Δεν πρέπει όμως να τη στενοχωρεί αυτό. Διότι, αντιγράφοντας το λάθος του ινδάλματός της, προσέφερε στη Γιάννα τη μεγαλύτερη κολακεία. Διότι η μίμηση είναι η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας, πόσο μάλλον όταν μιμείσαι τα λάθη του άλλου!
Το ζήτημα των διακοπών του Τσίπρα με το σκάφος των Παναγόπουλων δεν θα κλείσει επειδή ο Τσίπρας ξοδεύει ό,τι εφεδρείες του απέμειναν σε μια αντεπίθεση μέσω Αρδεννών. Οπωσδήποτε θα υπάρξουν άνθρωποι που θα τον ψηφίσουν για 500 ευρώ. Αλλωστε, μια απειροελάχιστη μειονότητα είναι εκείνοι που θεωρούν φυσικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου τις διακοπές με θαλαμηγό· για τους περισσότερους τα 500 ευρώ είναι υπολογίσιμο ποσό και το έχουν ανάγκη. (Παρεμπιπτόντως, αν είναι φυσικό δικαίωμα η κρουαζιέρα, όπως ψελλίζουν χαμηλοφώνως οι πιο ανόητοι από τους υποστηρικτές του Τσίπρα σε αυτή την υπόθεση, τότε γιατί το κρατούσε μυστικό;)
Ομως οι παροχές δεν νομίζω ότι αρκούν για να ξεχαστεί ο θόρυβος. Το μείγμα των αισθημάτων που εξάπτει η αποκάλυψη της κρυφής γοητείας που ασκεί η «μπουρζουαζία» σε έναν κατά τα άλλα αριστερό πρωθυπουργό –αισθήματα αδικίας, εξαπάτησης και φθόνου, μην αμφιβάλλετε– δεν κατευνάζονται με παροχές. Ενδέχεται, αντιθέτως, οι παροχές να προκαλούν εντέλει το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να ερεθίζουν τα αισθήματα που προκάλεσε στον κόσμο το μικρό μυστικό του Τσίπρα και της κ. Κατερίνας. Ούτε και αυτό πειράζει, όμως, διότι ισχύει ό,τι ακριβώς και για την περίπτωση της Παναγοπούλου με την Αγγελοπούλου: η μίμηση είναι η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας. Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι αυτό θα το αντιληφθεί ο κόσμος που ψηφίζει.