Μια επέτειος πέρασε φέτος στα μουλωχτά. Δεν έγιναν αφιερώματα την 23η Απριλίου, ημέρα που ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελλόριζο την ένταξη της Ελλάδος στον μηχανισμό στήριξης. Ούτε ακούστηκαν κατάρες την 5η Μαΐου για το γεγονός ότι πριν από εννέα χρόνια ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο. Κι αν δεν υπήρχε το τριπλό φονικό στη Marfin, το οποίο ευτυχώς πολλοί θυμήθηκαν και τίμησαν τα θύματα της τυφλής βίας, ο δύσκολος Απρίλης και ο σκληρός Μάης του 2010 θα βυθιζόταν στο βασίλειο της λήθης.
Oλα δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία, οι πολιτικοί και οι γνωμηγέτες δεν θέλουν να θυμούνται. Το ερώτημα όμως είναι τι θέλουμε να ξεχάσουμε; Την ουσιαστική χρεοκοπία που ευτυχώς στο παρά πέντε δεν έγινε και άτακτη; Τη φρενίτιδα που επικράτησε για τα περιοριστικά μέτρα προκειμένου να τιθασευτεί το θηριώδες έλλειμμα του 15,6%; Την απελπισία για το τέλος του Greek Dream, που διόγκωναν τα αντιηχεία των ΜΜΕ και τη χυδαία πολιτική εκμετάλλευσή της; Τους θανάτους, τις καταστροφές, τα άστοχα συνθήματα «Δεν Πληρώνω», τις ύβρεις περί «Κουίσλινγκ» και «Γερμανοτσολιάδων»; Τι;
Αν κρίνουμε από τις ελπίδες των κυβερνώντων και τον φόβο των αντιπολιτευομένων για τα ψίχουλα που σκορπάει η κυβέρνηση εν είδει «δώρου του Πάσχα» (παρόλο που το Πάσχα πέρασε), μάλλον δεν θέλουμε να θυμόμαστε πως κάπως έτσι χρεοκόπησε η χώρα. Με τυχαίες και χωρίς στόχευση παροχές προς άγραν ψήφων. Οχι πως δεν υπάρχουν ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν· υπήρχαν και την εποχή των «παχειών αγελάδων». Το θέμα είναι πως η κοινωνική πολιτική δεν γίνεται βάσει σχεδίου για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των μη εχόντων, γίνεται για να ικανοποιηθούν οι προεκλογικές ανάγκες των μη εχόντων επαρκή αριθμό ψηφοφόρων.
Ευτυχώς, έπειτα από εννέα χρόνια θυσιών, οι αριθμοί της ελληνικής οικονομίας είναι συντριπτικά καλύτεροι απ’ ό,τι ήταν το 2009, αλλά η λήθη βοηθάει να γλιστράμε στο ίδιο κλίμα. Τότε η κυβέρνηση μιλούσε για «θωρακισμένη οικονομία», τώρα μιλάει «για οικονομία που βγήκε από την κρίση». Και τότε η κυβέρνηση έψεγε την αντιπολίτευση ότι χαλάει την καλή εικόνα της οικονομίας. Ηταν παραμονές των ευρωεκλογών του 2009, όταν η Νέα Δημοκρατία έβγαλε μια σειρά διαφημιστικών σποτ για να αντικρούσει όσους μιλούσαν για την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας. Εμφανίζονταν στην τηλεόραση απλοί πολίτες που έτρεχαν να αποφύγουν κάποια «παπαγαλάκια», τα οποία έκρωζαν για επερχόμενη οικονομική καταστροφή. Τα πτηνά με στριγγή φωνή έλεγαν «ανεργία, έρχεται ανεργία, θα χάσεις τη δουλειά σου» ή «λουκέτα, θα μπουν λουκέτα στα μαγαζιά» κ.ά. Και μετά, ο εκφωνητής εξηγούσε πως η Ελλάδα ήταν η μοναδική(!) χώρα του δυτικού κόσμου που κατάφερε να μην μπει στην κρίση.
Δεν είμαστε στο 2009 και η κατάσταση της οικονομίας μπορεί να συγχωρήσει κάποιες παροχές, σαν αυτές που εκτάκτως ανακοίνωσε ο κ. Τσίπρας. Το πρόβλημα είναι ότι μετά τον Αρμαγεδδώνα κι αφού βελτιώσαμε κάποια νούμερα, το πολιτικό σύστημα –και ειδικά αυτό που χρίστηκε «νέο» και «ελπιδοφόρο»– ακολουθεί την πεπατημένη. Πελατειακό αντί στρατηγικού κράτους, επιδόματα στον σωρό αντί στοχευμένης κοινωνικής πολιτικής, περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων αντί της προσέλκυσης ιδιωτικών, νέοι οργανισμοί αντί εξορθολογισμού της λειτουργίας των υπαρχόντων· ξεπατίκωσαν μέχρι και τη μετατροπή σε ψήφο εμπιστοσύνης την πρόταση δυσπιστίας σε υπουργό.
Δεν είμαστε στο 2009 αλλά, με αυτήν την κυβέρνηση, θα μπορούσαμε εύκολα να γλιστρήσουμε εκεί. Αρκεί να ξεχάσουμε για λίγο –πολύ λίγο!– όλα αυτά που μας οδήγησαν στη λησμονημένη επέτειο του 2010.