Στην πρώτη πράξη η Κατερίνα Ισμαΐλοβα, η ηρωίδα της όπερας «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ» φορά ένα κατακόκκινο μεσάτο σακάκι. Οταν συναντά τον εραστή της, ένα κόκκινο μεσοφόρι δηλώνει τον έρωτά της, το ίδιο κόκκινο που αποκαλύπτεται στην κρεβατοκάμαρά της κάτω από τα μαύρα ρούχα του πένθους. Αυτά τα ενδυματολογικά στοιχεία στο χρώμα του πόθου και του αίματος, που σοφά αποδίδουν το ταμπεραμέντο της, χάνονται στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας. Στην τέταρτη και τελευταία πράξη ολόκληρη η σκηνή είναι βουτηγμένη στο γκρίζο και ο θάνατος νικά οριστικά τη ζωή.
«Αιματοβαμμένο» χαρακτήρισε η διάσημη ενδυματολόγος Μιλένα Κανονέρο τον κόσμο της «Λαίδης Μάκβεθ του Μτσενσκ» στη συνομιλία που είχε με την «Κ», και δικαιολογημένα. Η ζωή της Ισμαΐλοβα είναι βουτηγμένη στο πάθος και στη βία. Η ένταση και οι δραματικές εκρήξεις του αριστουργηματικού έργου του Σοστακόβιτς μεταφέρεται στη σκηνή με επιτυχία. Μία από τις πιο φιλόδοξες και ακριβές παραγωγές της ΕΛΣ, έκανε πριν από λίγες ημέρες την πρεμιέρα της, και το θερμό χειροκρότημα στο τέλος ήταν δικαιολογημένο. Δεν συμβαίνει συχνά να υποκλίνονται στο ελληνικό κοινό ανάλογου κύρους καλλιτέχνες σαν την ηθοποιό Φανί Αρντάν στην παρθενική της σκηνοθεσία για όπερα, τη Μιλένα Κανονέρο των 4 Οσκαρ που υπογράφει τα κοστούμια, τον σκηνογράφο Τομπίας Χοάιζελ που σχεδιάζει για το θέατρο και την όπερα παγκοσμίως, και τον Λούκα Μπιγκάτσι, τον βραβευμένο Ιταλό φωτιστή και κινηματογραφιστή. Αυτή η διεθνής ομάδα συνεργάστηκε με το ελληνικό επιτελείο της Λυρικής σε μια πολύμηνη προσπάθεια να παραχθεί μια παράσταση που θα διακριθεί στη χώρα της και θα ταξιδέψει το προσεχές διάστημα στο εξωτερικό.
Για την ανταπόκριση των θεατών και τον ενθουσιώδες φινάλε –η κομψότατη Φανί Αρντάν κυριολεκτικά πετούσε πάνω στις ψηλοτάκουνες γόβες της– έπαιξε σημαντικότατο ρόλο η μουσική διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου. Η ορχήστρα απέδωσε με ακρίβεια τη βαθιά λυρική σύνθεση του μεγάλου Ρώσου συνθέτη, αλλά και το ανατρεπτικό του χιούμορ και τον κοινωνικό σαρκασμό. Στις δραματικές εκρήξεις αισθανθήκαμε την ένταση της μουσικής με τρόπο σχεδόν σωματικό, καθώς η απόφαση να «ανέβουν» τα πνευστά στα θεωρεία που βρίσκονται αριστερά και δεξιά πάνω από τη σκηνή, δημιούργησε πραγματικά εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Η χορωδία, πολύ καλά συντονισμένη, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία σκηνών υψηλής κινηματογραφικής αισθητικής. Με κοστούμια που διαλέχτηκαν ένα προς ένα ώστε κάθε χορωδός να φτιάχνει ένα ξεχωριστό ρόλο, ήταν παρούσα συχνά στη σκηνή παρατηρώντας τα τεκταινόμενα. Οι συγχωριανές της «εμπόρισσας» Κατερίνας, οι αγρότισσες της ρωσικής υπαίθρου του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα φορούν παραδοσιακά σαραφάν –τα φορέματα της εποχής με τις πολλές φούστες– και μαντίλες, όλα ζωγραφισμένα στο χέρι. Στη σκηνή του γάμου το φως των ενδυμάτων τους έρχεται σε αντίθεση με την αγωνία της μέλλουσας νύφης που έχει ήδη διαπράξει διπλή δολοφονία, αλλά το νυφικό της παραμένει λευκό και άσπιλο. Υψηλού επιπέδου μουσικά, αλλά και θεατρικά είναι η ερμηνεία της υψιφώνου Σβετλάνα Σοζντάτελεβα και στιβαροί οι ανδρικοί ρόλοι.
Παραστάσεις στις 15, 17, 19 και 22/5.