Φίλος που αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροδεξιός μού εξομολογήθηκε πως φοβάται μήπως η Νέα Δημοκρατία, όταν γίνει κυβέρνηση, κάνει συντηρητική στροφή. Τον ρώτησα πώς αντιλαμβάνεται τη συντηρητική στροφή στην Ελλάδα του 2019; Μήπως εννοεί τη δημόσια τάξη, την ενίσχυση της παρουσίας της αστυνομίας στην καθημερινότητα και τον περιορισμό των κοινωνικών ρύπων, τους πάσης φύσεως μπαχαλάκηδες που ελέγχουν ολόκληρες περιοχές του κέντρου της Αθήνας; Μου απάντησε πως όχι. Εξάλλου, με την εμπειρία της δεκαετίας της κατάπτωσης περιμένει μια Ν.Δ. που δεν θα επιδείξει την εγκληματική αμέλεια απέναντι στην κατάλυση της δημοκρατίας που επέδειξε το 2008, όταν και πάλι ήταν κυβέρνηση. Ξέρει πως η αστυνομία είναι απαραίτητος θεσμός της δημοκρατίας και η δημόσια τάξη είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής της κοινωνικής συνοχής. Μήπως φοβάται το μεταναστευτικό; Ούτε αυτό, μου απάντησε. Η κατάργηση των συνόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε απάνθρωπες συνθήκες και για τους μετανάστες και για τους ιθαγενείς. Οι μεν υφίστανται την αλλοίωση του αστικού τοπίου, οι δε υποφέρουν στις ανθρώπινες χωματερές των νησιών. Οι υποτιθέμενες ανθρωπιστικές προθέσεις αποδείχθηκαν ακόμη μία φορά ανίκανες να διαχειρισθούν μια πραγματικότητα που επιμένει να είναι πολυπλοκότερη της μανιχαϊστικής τους ηθικολογίας.
«Μήπως φοβάσαι μια συντηρητική μεταρρύθμιση στο εκπαιδευτικό σύστημα;» επέμεινα. «Αστειεύεσαι», μου απάντησε, «τίποτε δεν μπορεί να γίνει αν δεν καταργηθεί το άσυλο. Είναι το πρώτο βήμα». «Και το δεύτερο;» τον ρώτησα, «μήπως η αναγνώριση ανώτατων μη κρατικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων;». «Εννοείται», μου απάντησε. Και στη μέση εκπαίδευση τι θα σήμαινε μια συντηρητική στροφή; Μήπως η αποκατάσταση της πειθαρχίας στην τάξη, η οποία δεν μπορεί να λειτουργήσει αν δεν αποκατασταθεί ο σεβασμός του μαθητή προς τον καθηγητή; Δύσκολο πλην όμως απαραίτητο. Οπως απαραίτητη είναι και η ενίσχυση της διδασκαλίας της γλώσσας, της Ιστορίας, των κλασικών γραμμάτων. Μόνον έτσι ο νέος θα αποκτήσει τη στοιχειώδη αυτοπεποίθηση που του χρειάζεται για την ταυτότητά του, ώστε να ενταχθεί χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας στην ευρωπαϊκή κοινωνία. «Φοβάμαι τη δημόσια διοίκηση», μου είπε. «Ο ΣΥΡΙΖΑ τη διέλυσε χρησιμοποιώντας τη σαν εργαλείο άσκησης της εξουσίας του. Φοβάμαι μήπως η Ν.Δ. κάνει το ίδιο». «Τότε δεν φοβάσαι τη συντηρητική στροφή. Φοβάσαι το ανθρώπινο υλικό που στελεχώνει όλα τα ελληνικά κόμματα. Καλά κάνεις και το φοβάσαι, αλλά μην το βαφτίζεις συντηρητική στροφή. Διότι τότε είναι σαν να μιλάς όχι για τη Ν.Δ. αλλά για το Ποτάμι. Συμπαθές, ακίνδυνο πλην όμως, ως απεδείχθη, άχρηστο».