Η σημερινή και η επόμενη κυβέρνηση θα κληθούν να χειρισθούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στην κρισιμότερη φάση τους από το 1974. Αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι μια συστηματική στρατηγική αμφισβήτησης του στάτους κβο στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο από την πλευρά της Αγκυρας. Ολα δείχνουν ότι θα φτάσει στο αποκορύφωμά της το φθινόπωρο.
Η Τουρκία περιμένει πάντοτε την κατάλληλη ευκαιρία για να προωθήσει τις διεκδικήσεις της. Το 1955 υπήρχε κενό εξουσίας στην Αθήνα και η Ελλάδα είχε μπει σε τροχιά σύγκρουσης με τη Μεγάλη Βρετανία. Το 1964, η Αγκυρα επιχείρησε να εκμεταλλευθεί μια ρευστή πολιτική συγκυρία στην Ελλάδα, αλλά τη σταμάτησαν οι ΗΠΑ. Το 1967 αξιοποίησαν την απομόνωση και την απειρία της χούντας και κέρδισαν την απόσυρση της μεραρχίας από την Κύπρο. Το 1974 είχαν την τέλεια ευκαιρία και την άδραξαν. Το 1996 έθεσαν ανοικτά θέμα γκρίζων ζωνών έχοντας απέναντί τους μια νέα κυβέρνηση, που δεν ήλεγχε τίποτα και ήταν βαθύτατα διχασμένη.
Οι Τούρκοι έχουν υπομονή. Κτίζουν τα επιχειρήματά τους και τις διεκδικήσεις τους, περιμένοντας την επόμενη ευκαιρία. Στόχος, να συρθεί υπό δυσμενείς συνθήκες η Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Η Αγκυρα είναι πιθανό, έως και πολύ πιθανό, να επιχειρήσει να προκαλέσει μια κρίση και μέσα από αυτή να εκβιάσει τη διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης. Βλέπει τη ρευστότητα και την πολιτική αδυναμία της κυβέρνησης. Ο διεθνής περίγυρος είναι και αυτός θολός και ασαφής. Η στρατιωτική ασυμμετρία σε ορισμένους τομείς είναι ανησυχητική. Το θετικό είναι ότι η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος, έχει ισχυρούς συμμάχους. Το πόσο στέρεοι, όμως, και αποτελεσματικοί θα είναι σε μια κρίση, θα φανεί στην πράξη.
Το μόνο καλό είναι ότι έως τώρα λειτουργούν κανάλια επικοινωνίας μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία κρατάει πολύ υπεύθυνη στάση για το θέμα, με αποτέλεσμα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις να μην έχουν εμπλακεί, προς το παρόν, στο άγριο πολιτικό φουτμπόλ.