Δεν είναι μυστικό ότι το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ δίνει τον αγώνα της ζωής του. Προσπαθεί να κερδίσει μια θέση μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ – θέση, ας σημειωθεί, με την πολιτική έννοια και όχι από πλευράς εκλογικών ποσοστών, αν και πολύ θα το ήθελε. Είδαμε, επίσης, πως η αρχικά άτεγκτη Φώφη, προκειμένου να διατηρήσει την ενότητα του χώρου που κλονίστηκε από τις αποχωρήσεις Ποταμιού, ΔΗΜΑΡ κ.λπ., τελικά υποχώρησε απέναντι σε όλους τους δυνάμει εσωκομματικούς αντιπάλους και έκανε σε όλους τα χατίρια που της ζήτησαν. Μέχρι και η ίδια ανανεώθηκε, με τρόπο εντυπωσιακό, ας μου επιτραπεί να πω, ο οποίος όμως για κάποιον απροσδιόριστο λόγο με κάνει όταν τη βλέπω να σκέπτομαι πάντα το «Harrods», το «Harvey Nichols» και, γενικώς, το Knightsbridge του Λονδίνου. Αλλά και το Ντουμπάι, να προσθέσω – το Ντουμπάι, στο οποίο δεν έχω πάει και δεν σκοπεύω να πάω ποτέ, αλλά το φαντάζομαι κάπως.
Ας επανέλθω όμως στο πολιτικό. Με τον σκοπό να χωθεί ανάμεσα σε Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ επιτίθεται εξίσου και στο ένα κόμμα και στο άλλο. Κάνει σωστά, προφανώς, αφού η επιδίωξή του είναι να μπει στη μέση και να φτιάξει χώρο για να καθίσει εκεί άνετα. Το κάνει όμως με έναν τρόπο τόσο κουτό, ο οποίος στην πραγματικότητα καταφέρνει να τοποθετεί το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ αριστερότερα και αυτού του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο σκοπός τους δεν είναι ο χώρος ανάμεσα στους δύο.
Αυτό συμβαίνει επειδή το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ –και ιδίως όταν αυτό εκφράζεται μέσω της προέδρου του ή του ΓΑΠ– δεν κατηγορεί τη μεν Ν.Δ. ως Δεξιά, τον δε ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά, ώστε να διαμορφώσει τον χώρο ενδιαμέσως. Κατηγορεί βεβαίως τη Ν.Δ. ως Δεξιά (που είναι κακιά και φθονερή εκ φύσεως, άσχημη, χοντρή, ατσούμπαλη και δεν ξέρω τι άλλο), αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ τον κατηγορεί ως Ψευδοαριστερά, επειδή το ίδιο το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ εκφράζει την αληθινή Αριστερά. Αυτό είναι και το σαφές μήνυμα του τηλεοπτικού σποτ με το αυτοκίνητο.
Με τη στάση αυτή, το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ κόβει μεν ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ, πού τους οδηγεί όμως; Πάντως όχι σε μετεκλογική συνεργασία με τη Ν.Δ., διότι τότε η kolotoumba θα ήταν αντάξια του ίδιου Τσίπρα και η ξεφτίλα περίτρανη! Βλέπουμε, δηλαδή, ότι ένα δυνάμει στρατηγικό πλεονέκτημα το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ καταφέρνει να το μετατρέπει σε στρατηγικό αδιέξοδο. Δεν είναι τυχαίο, ασφαλώς, το ότι αυτή η γραμμή εκφράζεται πρωτίστως από τη Φώφη και τον Γιώργο – τα δύο κορυφαία μυαλά του κινήματος. Οποιος αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των εκλογών και παρ’ όλα αυτά ψηφίζει ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, πετάει την ψήφο του σε έναν κάδο από τον οποίο θα τη μαζέψει ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Κύριε πρόεδρα»
Το είπε ο μοναδικός Τσαλακώτος, χθες στη Βουλή, ξεκινώντας την ομιλία του με ένα από εκείνα τα μακρόσυρτα αστεία του, που θα ήταν πετυχημένα αν δεν τα σκότωνε βάναυσα ο ίδιος με τον αξιοθρήνητο τρόπο που τα λέει. Ο Γιούκλιντ, βλέπετε, έχει ένα ρητορικό ύφος εντελώς βρετανικό, που βασίζεται σε περίπλοκα και πνευματώδη αστεία και το οποίο, επιπλέον, είναι εμφανώς επηρεασμένο από την αγγλική κωμωδία της δεκαετίας του 1970, περιόδου που συνέπεσε με τη νιότη του. Τον έχουν τσακώσει, άλλωστε, να μεταφέρει αυτούσια στον κοινοβουλευτικό λόγο του αγαπημένα του αστεία των Monty Python, όπως εκείνο με την ασθματική σαρανταποδαρούσα, που επιστρέφει από το σούπερ μάρκετ φορτωμένη με ψώνια.
Το πρόβλημα του Γιούκλιντ, όμως, είναι ότι η ρητορική του είδους που ο ίδιος θαυμάζει και προσπαθεί να ακολουθεί προϋποθέτει όχι μόνον γλωσσικά άψογη εκφορά, αλλά και θεατρικότητα, ενώ εκείνος ο καημένος κομπιάζει, τα μασάει, τα μπερδεύει, σε σημείο ώστε ο ακροατής να μορφάζει από τη λύπηση για τη φιλότιμη, μα τόσο άτεχνη προσπάθειά του. Και το προσδιορίζω ως πρόβλημα, επειδή αυτό τον γελοιοποιεί και εμποδίζει τις αρχηγικές φιλοδοξίες του. Αν έχει…
Το πουκάμισο!
Να το πω με ένα σχήμα λιτότητας, εντύπωση προκάλεσαν οι φωτογραφίες από την πριβέ προεκλογική συγκέντρωση του Αλέξη Τσίπρα στο Αιγάλεω, στις οποίες βλέπουμε τον Θύμιο Λυμπερόπουλο να φωλιάζει κυριολεκτικά στη φιλόξενη αγκαλιά του Αλέξη Τσίπρα και να μένει εκεί, να κουκουβίζει, θαρρείς, στη ζεστασιά και την τρυφερότητα που επιτέλους βρήκε σε αυτή τη ζωή! Ο Θύμιος μίλησε μάλιστα για τη σχέση με τον Αλέξη, που εξελίσσεται σε πολιτικό έρωτα: «Υπάρχουν δύο επιλογές για μένα: η Ν.Δ. του Μητσοτάκη με το διεθνές ταμείο και ο Αλέξης Τσίπρας και το ευρωπαϊκό δίκαιο». Ουγκ! (Αυτό το προσθέτω εγώ για περισσότερη σαφήνεια, δεν το είπε εκείνος). Σημειωτέον ότι αυτά τα γλαφυρά ο Θύμιος τα είπε ως «νεοδημοκράτης του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, υπέρ του θεμιτού κέρδους των επιχειρήσεων και όχι του αθέμιτου». Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, εν ολίγοις. Ενας λόγος παραπάνω, δηλαδή, για να φοβάμαι ότι αν πετύχει πουθενά τον Θύμιο η Θοδώρα η Μεγαλοοικονόμου, θα τον ξεμαλλιάσει. (Είναι και πιο μεγαλόσωμη, ως γνωστόν).
Πάντως, στις συγκεκριμένες φωτογραφίες, το ανοίκειο –δηλαδή το σοκαριστικό, που λέμε στα ελληνικά– δεν είναι ο εναγκαλισμός των δύο ανδρών και η τρυφερότητα που βλέπουμε να εκδηλώνεται με αξιοσημείωτη σφοδρότητα. Δεν είναι ούτε το λουλουδάτο πουκάμισο του Θύμιου και πώς το έχει συνδυάσει με πουαντιγιέ σακάκι. Είναι μάλλον το λευκό πουκάμισο του Τσίπρα, πάνω στο οποίο ακουμπά το φρεσκοβαμμένο σκούρο καστανό μαλλί του ο Θύμιος. Η σκηνή είναι πολύ σκληρή και οι φωτογραφίες θα έπρεπε κανονικά να δημοσιεύονται μόνο εφόσον συνοδεύονται από προειδοποίηση για το περιεχόμενό τους.