Υπάρχει ένα διάστημα εκλογικού αποτελέσματος εντός του οποίου ο κ. Τσίπρας θα προτιμήσει, λογικά, να κάνει γρήγορα το επόμενο βήμα, παρά να περιμένει το φθινόπωρο. Το ορίζω ως εξής: 5>χ>8. Αν δηλαδή το «χ» ποσοστό του κ. Τσίπρα είναι μικρότερο κατά 5 μονάδες του ποσοστού του κ. Μητσοτάκη ή ο κ. Μητσοτάκης υπερέχει περισσότερο των 8 μονάδων, ο κ. Τσίπρας θα πάει σε εκλογές τον Ιούνιο. Η λογική είναι προφανώς απλή: Η μικρή διαφορά σημαίνει ότι τα επιδόματα «δάγκωσαν» και ένας νέος γύρος υποσχέσεων και «απειλητικών προειδοποιήσεων» μπορεί να μετακινήσει τη διαφορά από «καθαρή» σε «οριακή». Βεβαίως ο κ. Μητσοτάκης σχηματίζει κυβέρνηση. Αλλά και ο κ. Τσίπρας δεν θα αμφισβητηθεί στο κόμμα του. Εξέλιξη που αποτελεί κεντρικό του στόχο, αφού θα τον κρατήσει σε μια από τις ισχυρότερες θέσεις του κράτους, την αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αν κάτι διευκολύνει τον πρωθυπουργό να διαχειρίζεται το δημόσιο ταμείο με τον αυταρχισμό και την αδιαφορία για τον κόπο των σκληρά φορολογούμενων πολιτών, είναι ότι τα υπόλοιπα κομμάτια της αντιπολίτευσης βρίσκονται σταθερά σε μειονεκτική κατάσταση. Μεταξύ εκείνων που βασίμως εκτιμάται ότι θα περάσουν το μέτρο (3%), κανένας σχηματισμός δεν δείχνει να έχει σαφές σχέδιο για την επόμενη μέρα. Τα δημοσκοπικά ποσοστά τους παραμένουν σταθερά: είναι αυτό ένα σημάδι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καλύτερα τοποθετημένος για να αναλάβει την ηγεσία της αντιπολίτευσης. Ισως τώρα κατανοούν και στην αντιπολίτευση ότι η Κουμουνδούρου απέκτησε ισχυρούς δεσμούς με το κατεστημένο και κακώς συνεχίζουν να τους κριτικάρουν ως «αριστερούς». Εκπροσωπούν, κατά κύριο λόγο, μια Ελλάδα που διαμορφώθηκε με συστατικά τον παλαιοκομματισμό της προδικτατορικής Δεξιάς· την άποψη «κοίτα τη δουλειά σου και δεν θα σε πειράξει κανείς», που κυριάρχησε την περίοδο της χούντας· την εποχή που τα «δικά μας παιδιά» δεν έδιναν πεντάρα τσακιστή για το εθνικό ευρωπαϊκό σχέδιο του Κων. Καραμανλή.
Κυρίως όμως ταυτίζονται με την ταυτότητα του μικρομεσαίου, όπως την καθιέρωσε ο Ανδρέας.
Ο κ. Τσίπρας βρήκε τρόπο να κρεμάσει πάνω του όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Δείτε πόσο λίγοι είναι εκείνοι που θεωρούν ότι αποτελεί πρόβλημα η επικερδής συνεργασία του θείου Ηρακλή και του πατέρα Τσίπρα με τις δημόσιες υπηρεσίες της επταετίας. Τους μόνους που δεν επηρέασε ο κ. Τσίπρας είναι τους κωλοπετσωμένους αριστερούς, που δεν «μάσησαν» με τα φληναφήματα του φιλοτεχνημένου πατρικού πορτρέτου στο Facebook.
Αντιθέτως, ο κ. Μητσοτάκης πλήρωσε, αναιτίως και αδίκως, αλλά έτσι συμβαίνει στην πολιτική, την ειλικρίνειά του στο θέμα της επταήμερης λειτουργίας κάποιων επιχειρήσεων. Οι δήθεν αριστεροί, αλλά πραγματικοί κρατιστές, έσπευσαν να αραδιάσουν σειρά από ανοησίες, έβγαλαν οργισμένες κραυγές, ενώ καταλάβαιναν ότι είναι πολύ καλύτερο να υπάρχει δουλειά 365 ημέρες τον χρόνο, όπου είναι δυνατόν. Αυτό που μας νοιάζει και μας κόφτει είναι να αυξηθεί η προσφορά εργασίας. Νομικό περιβάλλον για να διαφυλάξουμε τα δικαιώματα των εργατών υπάρχει· δουλειές δεν υπάρχουν αρκετές και για αυτό έχει κολλήσει ο χειρότερος δείκτης μιζέριας, η ανεργία, στο 18%.
Το χειρότερο από όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, όμως, είναι ότι η Ελλάδα παγιδεύτηκε στην προοπτική μιας νέας κρίσης. Το μείγμα των μέτρων, οι επιπτώσεις στον προϋπολογισμό και, κυρίως, στην οικονομία καλλιέργησαν ζωηρή ανησυχία. Κάποιοι θέτουν το απλό ερώτημα: ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στο οικονομικό περιβάλλον αν ο κ. Τσίπρας, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, κερδίσει. Οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν ήδη σταματήσει τα επενδυτικά σχέδιά τους μέχρι να αποδειχθεί στην κάλπη ότι ο κ. Μητσοτάκης θα είναι σε θέση να εφαρμόσει το σχέδιο οριζόντιας μείωσης των φόρων. Είναι αλήθεια ότι μόνον ένα «θετικό σοκ», δυνατό και άμεσο, θα βάλει μπροστά την οικονομία. Αν αυτό δεν συμβεί πριν από το τέλος του έτους, η πιθανότητα να βρεθούμε απροετοίμαστοι ενόψει της αναμενόμενης, από όλους τους αναλυτές, νέας κρίσης το 2021-22, όταν ακριβώς αυξάνεται το βάρος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, αποτελεί ήδη τη μεγάλη απειλή επιστροφής του ελληνικού εφιάλτη.