Ολα στον αέρα
Πάνε οι παλιές καλές εποχές που τα περισσότερα –η μοιρασιά των θέσεων– είχαν συμφωνηθεί πριν καν γίνουν οι ευρωεκλογές. Οπως, ας πούμε, είχε συμβεί ανάμεσα στον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και –τον θυμάστε;– τον Μάρτιν Σουλτς. Τώρα, όλη η Ευρώπη έχει χάσει τον ύπνο της ενόψει των ευρωεκλογών. Αυτές τις μέρες όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Αυστρία. Οχι μόνο για το μέγεθος της ρωσικής επιρροής, αλλά επειδή, όπως το έθεσε πηγή μου στις Βρυξέλλες, θα φανεί αν η κίνηση του Σεμπάστιαν Κουρτς να πετάξει με τις κλωτσιές τούς πουτινιστές ακροδεξιούς και να προκηρύξει εκλογές θα επιβραβευθεί, ή αν θα τιμωρηθεί επειδή τους έβαλε στο κυβερνητικό σχήμα. Η νεκροψία θα δείξει.
Ο,τι να ’ναι…
Πάντως, η ίδια πηγή δεν θεωρεί τυχαίο ότι αμέσως μετά τις εξελίξεις στην Αυστρία άρχισαν τα σενάρια ότι ο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν θα μπορούσε να είναι και Σοσιαλιστής (αλλά όχι απαραίτητα ο Φρανς Τίμερμανς). Θυμίζω ότι ο ίδιος στο ντιμπέιτ των υποψηφίων άφησε να εννοηθεί ότι θα μπορούσε να διαμορφωθεί μια Συμμαχία Σοσιαλιστών με την ομάδα της Αριστεράς, τους Πράσινους και το En Marche του Εμανουέλ Μακρόν. Δηλαδή μια συμμαχία από τον Μακρόν μέχρι τον Τσίπρα, η οποία μεταφράζεται ελληνική ποιητική αδεία ως συμμαχία «ό,τι να ’ναι», εξ ου και μάλλον ανέφικτη. Σκεφθείτε για παράδειγμα ο Μακρόν να βρίσκεται στην ίδια συμμαχία με τον Ζαν-Λικ Μελανσόν (και ο Μελανσόν με τον Τσίπρα που δεν θέλει να βλέπει).
Ο δεύτερος πρώτος;
Υποθέτω ότι οι Σοσιαλιστές έχουν αναθαρρήσει από το γεγονός ότι οι ευρωεκλογές στη Βρετανία θα προσθέσουν στις τάξεις τους τις έδρες των Εργατικών, χωρίς να προσθέσουν δυνάμεις στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Αλλά και πάλι το ΕΛΚ θα τερματίσει πρώτο. Και δεν είθισται ο δεύτερος να ανακηρύσσεται πρώτος, ακόμη κι αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφασίσουν να δώσουν τελειωτικό χτύπημα στον θεσμό του Spitzenkandindat και να προτείνουν άλλο πρόσωπο, πέραν των επικεφαλής των μεγάλων πολιτικών ομάδων, για την προεδρία της Κομισιόν: Κάποιον, ας πούμε, από τους 27 ηγέτες, ο οποίος φαντάζομαι ότι δεν θα πρέπει να είναι ούτε πολύ Δεξιός ούτε πολύ Σοσιαλιστής (ίσως Φιλελεύθερος, όπως, για παράδειγμα, ο Μαρκ Ρούτε).
Πύλες της κολάσεως
Αλλά αυτά είναι σενάρια. Οι πηγές επιμένουν ότι ο Μάνφρεντ Βέμπερ τα πηγαίνει μια χαρά και ότι ήταν πολύ καλή και η τελευταία του εμφάνιση στο Ζάγκρεμπ την Κυριακή, στην επίσημη προεκλογική εκδήλωση του κροατικού κυβερνώντος κόμματος, στην οποία θυμίζω ότι μίλησε και η Αγκελα Μέρκελ. Αλλά, όπως και να έχει προσδεθείτε. Θα γίνουν πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί. Με την ευκαιρία, να προσθέσω στην εξίσωση ότι μεγάλη σημασία έχει το ποσοστό που θα πάρει ο Μακρόν στη Γαλλία (προφανώς υπάρχουν φόβοι για πρωτιά της Λεπέν), αλλά και οι Σοσιαλιστές στη Γερμανία (κάποιοι επιμένουν ότι θα τερματίσουν τρίτοι πίσω από τους Πράσινους). Αυτά μπορεί να αποδειχθούν τα κοντινότερα σημεία εισόδου για τις πύλες της κολάσεως.
Σκιάχτρα
Στις επετειακές εκδηλώσεις συμβαίνουν τα πιο αλλόκοτα πράγματα. Μου λένε, ας πούμε ότι την Κυριακή στο Ηρώδειο, όπου και η εκδήλωση για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων, ο Γιώργος Πατούλης έπεσε πάνω στον Αλέξη Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός φέρεται να είπε στον Πατούλη κάτι του τύπου «Γιώργο, κερδίζεις σε όλες τις κάλπες». Και ο Πατούλης να του απάντησε ότι «πρόσεξε γιατί θα με βρεις μπροστά σου». Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω. Λέτε να σκιάχτηκε ο Τσίπρας;
Θερμός Ιούνιος;
Ηταν όλοι εκεί. Εκτός από τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη που ακούω ότι δεν εμφανίστηκε στην ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στα Χανιά. Σημειώνω ότι παρών στην περιοδεία Μητσοτάκη στα Χανιά ήταν και ο Μανούσος Βολουδάκης –είχε διατελέσει και υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης επί κυβέρνησης Σαμαρά– ο οποίος δεν αποκλείω να είναι ξανά υποψήφιος. Κατά τα λοιπά, μου λένε ότι η Ντόρα Μπακογιάννη έπαιξε ατύπως και ρόλο… συγκεντρωσιάρχισσας, καθώς έδινε τον τόνο σε διάφορα μηνύματα κατά τη διάρκεια της ομιλίας. Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα βρίσκω την πληροφορία που μου μετέφερε γαλάζιος βουλευτής. Συνόδευε κι αυτός τον Μητσοτάκη στα Χανιά, αλλά με αφορμή επετειακή εκδήλωση τα είπε για αρκετή ώρα με υπουργό της κυβέρνησης. Εμεινε με την εντύπωση ότι το σενάριο για εθνικές εκλογές τον Ιούνιο ίσως να μην είναι πια και τόσο εξωπραγματικό. Το αντίθετο.