Το… χρυσό άγγιγμα για τα «κορίτσια της» στη Μονάδα 18 ΑΝΩ

Το… χρυσό άγγιγμα για τα «κορίτσια της» στη Μονάδα 18 ΑΝΩ

2' 56" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Αγαπημένη μου κυρία Μαίρη, είμαι 6,5 μήνες εδώ και έχω καθυστερήσει πολύ να σας γράψω… Αυτό που ένιωσα από την πρώτη φορά δεν μπορώ να το βάλω σε λέξεις. Είναι λίγες. Το βασικό συναίσθημά μου ήταν ευγνωμοσύνη. Είναι κάτι που το σώμα μου το είχε τεράστια ανάγκη και ποτέ δεν του το πρόσφερα και ας μπορούσα. Εχει ταλαιπωρηθεί και πληγωθεί πάρα πολύ το σώμα μου. Νιώθω πάρα πολύ τυχερή γι’ αυτή την εμπειρία και τη γνώση που απέκτησα. Νιώθω κάθε φορά μια τεράστια αγάπη να με κυκλώνει που την έχω πολύ ανάγκη. Και έχω την ανάγκη να δώσω την αγάπη που παίρνω πίσω. Εχουμε όλες ανάγκη την τρυφερότητα και τη φροντίδα. Και η φωνή σας είναι βάλσαμο στην ψυχή μου…». Η Χ., θεραπευόμενη της Μονάδας Απεξάρτησης Τοξικομανών 18 ΑΝΩ, δίπλωσε το χαρτί και το έδωσε στην κ. Μαίρη Γιοβανάκη μετά το τέλος του μαθήματος. Είχε πράγματι καθυστερήσει να αποτυπώσει τις σκέψεις της για την ομάδα της ρεφλεξολογίας, όπως είχε ζητήσει από τα κορίτσια η δασκάλα τους, αλλά αυτό συμβαίνει όταν πλημμυρίζεις από συναισθήματα: σε προδίδουν οι λέξεις.

«Ευτυχώς υπάρχει το άγγιγμα», λέει η κ. Γιοβανάκη στην «Κ», με την ήπια, ζεστή φωνή που περιέγραφε η Χ. Από το 2012, η Μαίρη Γιοβανάκη συντονίζει εθελοντικά τις ομάδες ρεφλεξολογίας στο ειδικό πρόγραμμα εξαρτημένων γυναικών της Μονάδας 18 ΑΝΩ. Μαθαίνει στα «κορίτσια της» τον χάρτη του νευρικού συστήματος, τις απολήξεις των νεύρων, πώς να ασκούν δακτυλοπιέσεις στα κατάλληλα σημεία, αλλά περισσότερο πώς να φροντίζουν και να δέχονται τη φροντίδα. «Το σημαντικό είναι όταν πιάνεις τον άλλον να έχεις πρόθεση να τον βοηθήσεις», εξηγεί η ίδια.

Ηρθε πρώτη φορά σε επαφή με τη ρεφλεξολογία μετά τη σύνταξή της το 2005, (εργαζόταν επί 35 χρόνια ως γραμματέας σε ναυτιλιακές εταιρείες). Κάποιος της είπε ότι θα μπορούσε να βοηθήσει στη λεύκη της. «Οταν τελείωσε η πρώτη συνεδρία θυμάμαι ότι δεν πατούσα στη γη. Τι αίσθηση». Μετά λίγα χρόνια αποφάσισε να το σπουδάσει. «Είχα βγει στη σύνταξη, αλλά έλεγα μέσα μου “Μαίρη κάτι πρέπει να κάνεις”. Πάντα με τα χέρια μου τα πήγαινα καλά, όπως και με το άγγιγμα».

Ο στόχος

Οταν ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της, είχε μόνο ένα στόχο. «Ηθελα να το χαρίσω, να το δώσω σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Είδα ότι δουλεύει πολύ, ότι βάζει τον οργανισμό σε μια χαλαρωτική κατάσταση, με αποτέλεσμα να δέχεται τις πιέσεις και να τις ενεργοποιεί με μεγάλη εμπιστοσύνη. Μπορεί να κάνει καλό σε όλα τα συστήματα, αλλά όχι φυσικά από μόνο του». Χτύπησε διάφορες πόρτες, όμως αυτή που άνοιξε αμέσως και διάπλατα ήταν του 18 ΑΝΩ.

Εδώ και 7 χρόνια, μία φορά την εβδομάδα βρίσκεται κοντά τους, στα κορίτσια της. Το βλέπει στα πρόσωπά τους ότι τους κάνει καλό, αυτή η προσοχή και η σωματική επαφή εν μέσω του αγώνα που δίνουν για απεξάρτηση. «Η ώρα που αφιερώνουμε η μία στην άλλη είναι η ανακωχή στη μάχη που δίνουν όλο τον υπόλοιπο καιρό». Τις μαθαίνει να εφαρμόζουν οι ίδιες τις πιέσεις. «Είμαστε όλοι θεραπευτές, όπως συνηθίζω να τους λέω. Και πράγματι τις βλέπω πώς από μαθήτριες γίνονται δασκάλες, εθελόντριες και αυτές της ανακούφισης. Ειδικά αυτές οι γυναίκες αφήνουν τεράστιο χώρο να συμπορευθείς μαζί τους και να νιώσεις. Απλώς θέλουν εμψύχωση».

«Μπορώ να γράφω για ώρα και θα σας κουράσω», κατέληγε το γράμμα της Χ. «Θέλω να ξέρετε πως σας έχω στην καρδιά μου και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γνώση και την αγάπη που μου προσφέρατε απλόχερα». Η κ. Γιοβανάκη διάβασε, αφήνοντας τα δάκρυά της να τρέξουν. Εχει προειδοποιήσει τα κορίτσια της ότι κλαίει εύκολα και δεν θα καταπίνει το συναίσθημά της. Δεν την παρεξηγούν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή