Το σύνθημα «Δεν είμαστε ούτε με τους πολλούς ούτε με τους λίγους, είμαστε με όλους» λέγεται και ξαναλέγεται στις εκλογικές μας αναμετρήσεις, σε τόνο υποσχετικό ή δολωματικό, ακούγεται δε και ξανακούγεται στις μετεκλογικές δηλώσεις, με τους νικητές να φορούν πια ένα ύφος πατερναλιστικό, αλλά όχι και λιγότερο φαρισαϊκό. Πρόκειται για σύνθημα ορφανό, περίπου με τον τρόπο που είναι ορφανός ο λόγος άπαξ και γραφτεί, όπως το θεωρητικοποίησε ο Πλάτων στον «Φαίδρο». Πατέρας του, πάντα προσωρινός, αλλά και πάντα κατώτερος των υποχρεώσεών του, είναι όποιος προλάβει να το δηλώσει στο ληξιαρχείο της πολιτικής. Μετά τη χρήση το εγκαταλείπει μετέωρο, για να το υιοθετήσει όποιος νομίσει ότι το χρειάζεται για να εξυπηρετήσει τις κομματικές ανάγκες του ή την προσωπική του φιλοδοξία. Στις τωρινές εκλογές, το πραγματικό περιεχόμενο των οποίων, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ελάχιστα απασχόλησε τον δημόσιο διάλογο, το υιοθέτησε ο πρόεδρος της Ν.Δ., σαν αντιφάρμακο στους «πολλούς» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ολοι οι χρήστες του συνθήματος πάντως, ή τουλάχιστον όσοι έχουν στοιχειωδώς καλή σχέση με την ανάγνωση της πραγματικότητας, γνωρίζουν ότι δεν λένε την πάσαν αλήθεια όταν το επαναλαμβάνουν στις κάμερες ή σε κομματικές συγκεντρώσεις δεν λένε καν το ένα τρίτο της αλήθειας, για να παραπέμψουμε και πάλι στον Πλάτωνα, στην «Πολιτεία» τώρα. Οσο αγαθές κι αν εμφανίζουν τις προθέσεις τους, η δύστροπη πραγματικότητα παραμένει ένας κυκεώνας από αντίπαλα συμφέροντα, αντίθετες ανάγκες, αλληλοεχθρευόμενα όνειρα, ασίγαστα συγκρουόμενες αντιλήψεις. Η κοινωνική ολότητα δεν είναι ένας ήρεμος, κρύος χυλός, και δεν μπορεί να γίνει. Οταν, λοιπόν, εμφανιζόμαστε σαν κοινωνικοί ειρηνοποιοί, λέγοντας πως «είμαστε με όλους», η δήλωσή μας εκτίθεται ως εξωιστορικά μεταφυσική και αποκτά τον χρωματισμό ενός μεσσιανικού ευαγγελίου, όταν μάλιστα ο καθαυτό Μεσσίας προειδοποιούσε: «Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν».
Στον παρόντα χρόνο, το «είμαστε με όλους» σημαίνει ότι είμαστε και με τους φιλοπρεσπικούς και με τους αντιπρεσπικούς, και με τους «μένουμε Ευρώπη» και με τους ευρωσκεπτικιστές, και με τους «μεταρρυθμιστές» και με τους «αντιμεταρρυθμιστές», και με τους εργοδότες και με τους εργοδοτούμενους, και με τους οικολογικώς ανησυχούντες και με τους περιβαλλοντικώς αδιαφορούντες. Αλλά τέτοιος πολιτικός χαμαιλεοντισμός είναι απλώς ανέφικτος.