Για τον μέσο ψηφοφόρο η ευρωπαϊκή πολιτική έχει τη γεύση νοσοκομειακού φαγητού. Απαραίτητο για τη θεραπεία του, πλην όμως άνοστο. Το τρώει αναγκαστικά επειδή πρέπει να το φάει. Ετσι τουλάχιστον του λέει ο γιατρός του, ο οποίος ξέρει πράγματα που ο ίδιος δεν ξέρει και γνωρίζει τις ανάγκες του οργανισμού του καλύτερα από τον ίδιο. Ο τρόπος σκέψης που καταλήγει στον ανάλατο φιδέ τού είναι άγνωστος, του προκαλεί δέος και τον απωθεί. Ομως είναι αναγκασμένος να τον δεχθεί, και αυτό τον εκνευρίζει ακόμη περισσότερο και δεν κοιτάζει την ώρα να ξεφύγει από την πλήξη του θαλάμου. Οφείλω να υπενθυμίσω ότι δεν είναι μόνον ο Ελληνας που αισθάνεται έτσι. Και ο Γάλλος και ο Ιταλός με τον ίδιο πάνω – κάτω τρόπο αντιμετωπίζουν το ζήτημα. Η ευρωπαϊκή πολιτική είναι ένα σύνολο προδιαγραφών που ορίζουν την κανονικότητα της ζωής μας. Μπορεί να αφορούν την παρασκευή αντιβιοτικών, τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ή την ανεξιθρησκία. Δεν μπορεί όμως να γεννήσει αισθήματα όπως η εθνική ταυτότητα. Ακόμη και στο ανεξίθρησκο περιβάλλον ο χριστιανός αισθάνεται χριστιανός, όπως ο Γάλλος πρώτα θα πει ότι είναι Γάλλος και μετά Ευρωπαίος. Αυτό το δεύτερο δεν το λέει καν επειδή το θεωρεί δεδομένο. Ο Ελληνας δυσκολεύεται να αυτοπροσδιορισθεί ως Ευρωπαίος επειδή δυσκολεύεται να ταυτίσει το ελληνικό του αίσθημα με το ευρωπαϊκό. Νομίζουμε ότι είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε από νόστιμη μαγειρική. Απ’ την άλλη, όσοι συγκρίνουν την Ε.Ε. με τη Σοβιετία ας θυμηθούν ότι ο Γεωργιανός ήταν υποχρεωμένος να αυτοπροσδιορίζεται ως σοβιετικός πολίτης. Η γεωργιανή του ταυτότητα ήταν στην παρανομία.
Ο μέσος ψηφοφόρος κρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών. Σε αυτόν απευθύνονται οι πολιτικοί. Το λέω αυτό γιατί ακούω διάφορους να γκρινιάζουν επειδή, ενώ έχουμε ευρωεκλογές, μιλάμε περισσότερο για Ελλάδα και λιγότερο για Ευρώπη. Μήπως επειδή το αποτέλεσμά τους θα επηρεάσει εξίσου το γενικό ευρωπαϊκό τοπίο όσο και το εθνικό; Μια πρωτιά της Λεπέν στη Γαλλία σημαίνει πολλά για το Ευρωκοινοβούλιο, σημαίνει όμως εξίσου πολλά και για τον Μακρόν. Αν οι ευρωεκλογές στη χώρα μας δεν γεννούν την ίδια πλήξη που προκαλεί η Ευρώπη στον μέσο Ελληνα, είναι επειδή τις αντιμετωπίζει ως οιονεί βουλευτικές. Από αυτήν την άποψη, για πρώτη φορά ύστερα από τέσσερα χρόνια την περίφημη «πολιτική ατζέντα» την ορίζει η Ν.Δ. Ο ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που παλεύει να κάνει είναι να υποβαθμίσει τη σημασία τους, ενώ συμπεριφέρεται σαν βλαχοδήμαρχος που μοιράζει δωράκια στο πανηγύρι.
Την Κυριακή το βράδυ ελάχιστοι θα ενδιαφέρονται για τη γεύση του ευρωπαϊκού φιδέ. Η πλειονότητα θα κοιτάζει τον ορίζοντα στο νέο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Αυτά έχει η Ευρώπη. Ακόμη κι αν ταξιδεύεις για Στρασβούργο, σκέφτεσαι μήπως ξέχασες αναμμένο τον θερμοσίφωνα στην Αθήνα.