Φιλοτεχνώντας εικόνες με λέξεις στους δρόμους της σκιάς

Φιλοτεχνώντας εικόνες με λέξεις στους δρόμους της σκιάς

2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΙΟΥΛΙΤΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Το Ψηφιδωτό της Νύχτας

εκδ. Υψιλον, σελ. 62

Με τη σειρά του αλφάβητου στo πρώτo γράμμα του τίτλου κάθε ποιήματος (από το άλφα ώς το ωμέγα), η Ιουλίτα Ηλιοπούλου στη νέα ποιητική συλλογή της φιλοτεχνεί ένα «ψηφιδωτό» με εικόνες του λόγου και οδηγεί τον αναγνώστη σε δρόμους της σκιάς. Πρόκειται για δρόμους που απορροφούν αντί να αντανακλούν το φως και τα χρώματα, δρόμους που διαγράφονται αινιγματικοί στην επικράτεια του ύπνου, του σκότους που διεγείρει τις αισθήσεις, διευκολύνει τις παραισθήσεις και ανελκύει στο μυστικό πεδίο του ύπνου τα όνειρα.

Διαβάζοντας τους στίχους με φωνή για να απολαμβάνω και τη μουσική τους, ανακαλούσα στη μνήμη τη νύχτα ως προνομιακό χώρο της υπερρεαλιστικής έκφρασης, τόσο με τα άυλα μέσα της ποίησης, τις λέξεις, όσο και με τα υλικά της ζωγραφικής. Αλλά και τη νύχτα ως διαδρομή στο «Τραγούδι του νεκρού αδελφού» και, ακόμα πλησιέστερα στον σημερινό χρόνο, την πρώτη φράση από το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Μίριελ Σπαρκ «A Far Cry from Kensington»: «Τόσο πολύ θόρυβο έκανε η μέρα που τη νύχτα ξάπλωνα και άκουγα τη σιωπή».

H αναπόληση

Το «Ψηφιδωτό της Νύχτας» μπορεί να ιστορείται στον βυθό, για πράγματα που εκλύουν τον φωσφορισμό της αναπόλησης σε ποιήματα του τόμου όπως τα Αέρα, Αστέρια, Βαθύ κυανό σαν μαύρο, Βλέμμα, Γάμος, Ονειρα, Φως, Φθινόπωρο. Και σε άλλα με φανερή την αφοσίωση στον ζόφο του πένθους: Εικοστός πρώτος αιώνας, Ζωή, Θάλασσα, Θέα λευκή και διάφανη, Λιτανεία λευκή, Πιάνο, Παράπονο, Τέλος καλοκαιριού, Υδροφόρος, Υπνος, Ψηφιδωτό της νύχτας, Ωσάν αρχή. Αυτό που συνδέει τον αναγνώστη και με τα δύο αυτά θέματα είναι ό,τι η νύχτα επιμένει να προστατεύει από το βουητό της μέρας. Αντιγράφω τον καταληκτήριο στίχο του μ [Μιλούμε]: …αμίλητοι / Τον σιωπηλό ν’ ακούσουμε επτάχρονο εαυτό μας.

Μέσο άυλο για την ποίηση η γλώσσα, η πιο περίπλοκη έκφραση του νου. O βαθύς δεσμός της Ιουλίτας Ηλιοπούλου με τη γλώσσα είναι οργανικό τμήμα της έκφρασής της από την πρώτη εμφάνιση του έργου της στα γράμματα («Καλούς ενιαυτούς Μάρκο», 1987). Ισως, σε μια ιδρυτική όψη του δεσμού αυτού, την αποθησαύριση της γλώσσας, να αναφέρεται συμβολικά η αλφαβητικής τάξεως τιτλοδοσία των ποιημάτων.

Πριν, όμως, να είναι αναγνώστρια, η Ιουλίτα Ηλιοπούλου είναι ποιήτρια. Στην περίπτωσή της η γλώσσα δεν είναι, ασφαλώς, μονάχα θέμα συσσώρευσης του πλούτου της. Είναι ζύγισμα αστρονομικής ακρίβειας, συγκερασμού, διείσδυσης από τον αντιληπτικό μηχανισμό βαθύτερα στο νοητικό υπόβαθρο. Οι επεξεργασίες που λαμβάνουν χώρα εκεί, κάνουν τον ποιητή ικανό να μεταστοιχειώνει τους κραδασμούς σε καλλιτεχνική έκφραση και να τους επικοινωνεί στον Αλλον όπου και αν αυτός βρίσκεται ως ταυτότητα, ως τόπος ή ως ιστορία. Η Ιουλίτα το κατορθώνει αυτό δικαιώνοντας τη θέση της ως εξέχουσα ποιήτρια της γενιάς της.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή