Δεν είναι δύσκολο να πας σε γύρισμα του «The Late Show» του Στίβεν Κολμπέρ. Παίρνεις τη θετική απάντηση, πας νωρίς στο θέατρο «Εντ Σάλιβαν», για να βρεις καλή θέση, μη σε βάλουν στον εξώστη και δεν βλέπεις τίποτα. Τη συγκεκριμένη μέρα, έχει καλό καιρό στη Νέα Υόρκη και στην ουρά επικρατεί ευφορία. Φοράμε τα κόκκινα βραχιολάκια, τραβάμε σέλφι, πάμε υπάκουα, με τη σειρά, στην τουαλέτα γιατί στη συνέχεια για τρεις ολόκληρες ώρες θα είναι αδύνατο να βγούμε, και γενικά περιμένουμε. Ορθιοι.
Εχω πάρει το βιβλίο μου μαζί σε περίπτωση που σκυλοβαρεθώ, αλλά με πιάνει ορθοστατική υπόταση και δεν έχω κουράγιο να διαβάσω γραμμή. Στα πρόθυρα της λιποθυμίας, παίρνουμε το πράσινο φως να μπούμε στο στούντιο. Οι ντιρεκτίβες είναι πολύ αυστηρές. Ούτε φωτογραφίες ούτε τσιμπούσια, ούτε αποχώρηση πριν από το τέλος της μαγνητοσκόπησης. Επιθυμητά τα χειροκροτήματα, το κέφι, οι χοροί και τα πανηγύρια. Ενας κωμικός πριν από τον Κολμπέρ και η μπάντα που τον συνοδεύει φροντίζουν να θερμάνουν το κλίμα. Τέσσερις λεσβίες, δύο ζευγάρια που βρέθηκαν τυχαία να κάθονται δίπλα δίπλα, σηκώνονται στη σκηνή και αφηγούνται πώς γνωρίστηκαν.
Τρέμω μήπως με επιλέξουν να σηκωθώ κι εγώ. Γλιστράω αργά στη θέση μου για να μη φαίνομαι και δίνω στόχο. Το κοινό είναι ενθουσιασμένο. Προτού καν ανεβεί στη σκηνή ο «Στίιιιιιβεν», όπως αρχίζουν να φωνάζουν μόλις εμφανίζεται. Επί μισή ώρα μπορούμε να τον ρωτήσουμε ό,τι θέλουμε. Αλλος τον ρωτάει αν θα ήθελε να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ και όλο το κοινό χειροκροτεί ρυθμικά, αλλά η απάντησή του είναι σαφώς αρνητική. Κάποια κοπέλα δίπλα μου τού κάνει μια περίεργη ερώτηση σε σχέση με τον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» κι ο Κολμπέρ αρχίζει έναν καταιγιστικό μονόλογο, επειδή φαίνεται ότι έχει μανία με τον Τόλκιν. Ενας τρίτος θέλει να μάθει αν παίρνει τηλέφωνο ο Λευκός Οίκος στην εκπομπή για να διαμαρτυρηθεί για τα αστεία του. «Ναι, το κάνει, αλλά δεν μας ενδιαφέρει».
Αρχίζω να πεινάω και να κουράζομαι. Ο μονόλογος δεν του βγαίνει μονοκοπανιά και επαναλαμβάνει κάποια αποσπάσματα. Δεν έχει σπουδαία νέα εκείνη την ημέρα, μόνο τα φορολογικά του Τραμπ, και τα αστεία του είναι κάπως βεβιασμένα. Βγάζω κρυφά να μασουλήσω λίγα φιστίκια, αλλά η υπεύθυνη παραγωγής με συλλαμβάνει αμέσως και με προειδοποιεί ότι κινδυνεύω με αποπομπή. Ο Κιάνου Ριβς λέει διάφορες αμπελοφιλοσοφίες για τη ζωή, τον θάνατο και τα γυρίσματα με άλογα – ποτέ δεν τον συμπάθησα ως ηθοποιό, μόνο στο «Δικό μου Αϊνταχο» μ’ άρεσε, αλλά και πάλι ο Ρίβερ Φοίνιξ ήταν καλύτερος. Νομίζω, πάντως, ότι ούτε ο Κολμπέρ τον πολυσυμπαθεί, είναι κάπως σαν τον δουλεύει.
Επόμενος καλεσμένος ο Mπράιαν Κράνστον, ευρύτερα γνωστός από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη σειρά «Breaking bad». Ξύπνιος, ετοιμόλογος, έχουν σαφή χημεία με τον Κολμπέρ, ο οποίος σημειωτέον έχει δει την παράστασή του στο Μπρόντγουεϊ, μια θεατρική μεταφορά της ταινίας «Το δίκτυο». Για την ερμηνεία του ο Κράνστον διεκδικεί βραβείο Τόνι. «Ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας;» λέει στον Κολμπέρ κάποια στιγμή. «Εσύ έχεις ένα απέραντο κοινό κάθε μέρα, ενώ εγώ μόνο αυτούς που έρχονται στο θέατρο. Πόσοι από εδώ μέσα έχουν δει την παράστασή μου;» Δύο χέρια σηκώνονται. «Ωραία, θέλετε να πάμε τώρα όλοι μαζί, να σας οδηγήσω στο θέατρο και να με δείτε απόψε το βράδυ; Ξεκινάει σε λίγο, είναι εδώ λίγο πιο κάτω και κερνάω και σνακ», λέει ο Κράνστον. «Ναι, θα σας πάμε μαζί. Ακολουθήστε μας», συμφωνεί ο Κολμπέρ.
Κάποιοι στο κοινό κοιτάζονται μεταξύ τους, «καλό το αστειάκι». Αλλοι σηκώνονται, έτοιμοι να παρασυρθούν. Με πιάνει αμηχανία. Το εννοούν; Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το εννοούν. Ολοι οι θεατές του «Late night show», σχεδόν 400, ακολουθούν τον Κολμπέρ και τον Κράνστον, οι οποίοι βαδίζουν στη μέση της ούτως ή άλλως κατάμεστης Times Square. Μέλη της παραγωγής μάς λένε ότι θα κάνουμε ορισμένες στάσεις σε κάποια φαγάδικα. Αστυνομική συνοδεία της NYPD έχει προστεθεί γύρω από το πλήθος, σχηματίζοντας έναν προστατευτικό κλοιό γύρω μας. Ευτυχώς, γιατί αρχίζει να με καταλαμβάνει πανικός ότι θα γίνει ποδοπάτημα από την πολλή χαρά.
Πρώτος σταθμός, ένα ζαχαροπλαστείο για τσιζκέικ, το οποίο καλούμαστε να μοιραστούμε όλοι με τα πλαστικά πιρούνια που μας έχει δώσει το δίδυμο. Εξω από τα M&Ms μας μοιράζουν σακουλάκια με χρωματιστές καραμέλες που έχουν τα πρόσωπά τους πάνω. Στην παρέα προστίθεται ο Stormtrooper της πλατείας, που συνήθως χρεώνει δέκα δολάρια όποιον θέλει να φωτογραφηθεί μαζί του. Κάνει έκπτωση στους δύο σταρ, μόλις πέντε, ειδική τιμή για εκείνους. Εξω από το θέατρο Belasco, ο Κολμπέρ μας αποχαιρετά. Μας μοιράζουν σάντουιτς με τόνο ή κοτόπουλο και τσιπς, οι πρώτες ψιχάλες πέφτουν στις οκτώ παρά, λίγο προτού ξεκινήσει η παράσταση.
Το «Δίκτυο» είναι καλή παράσταση, η σκηνοθεσία γρήγορη και κινηματογραφική, μια γέφυρα ανάμεσα στο θέατρο και στο σινεμά με τεχνικές βερολινέζικης Volksbuehne, η κάμερα δηλαδή καταγράφει και μεταδίδει την πλοκή του έργου σε γιγαντοοθόνη. Το έργο όμως, αν και θα μπορούσε να έχει αναφορές στα σημερινά fake news και την πολιτική κουλτούρα του Τραμπ και των οργισμένων ψηφοφόρων του, μοιάζει παρωχημένο και διδακτικό. Στο τέλος της βραδιάς καταπίνω τα M&Ms με τη φάτσα του Κράνστον και του Κολμπέρ.