«Αν υπάρχει μια Αριστερά που κάποτε αγκαλιάσαμε, την έχουν κουρελιάσει μέσα στην αλαζονεία, την ειρωνεία, την ανικανότητα, την αγάπη τους για εξουσία. Αυτοί χρειάζονται να μισούν για να υπάρχουν». Είχα βρει πολύ πετυχημένη μέσα στην τραγικότητά της την περιγραφή της φίλης για την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως την τελευταία αποστροφή, η οποία επιβεβαιώνεται και με τη στάση των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος αμέσως μετά το αποτέλεσμα των εκλογών. Ακόμα και η ώρα της αυτοκριτικής ξοδεύτηκε στην εκτόξευση ευθυνών προς το εκλογικό σώμα, σε μια μάλλον πρωτοποριακή κίνηση πολιτικής επικοινωνίας. Δεν έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, εμείς χάσαμε.
«Χρειάζονται να μισούν για να υπάρχουν». Ακόμα χειρότερα, να μισούν και να κάνουν και τους άλλους να μισούν, όπως έχει δείξει η διακυβέρνηση με το δόγμα διαίρει και βασίλευε που εφαρμόστηκε απαρέγκλιτα από το 2015 έως σήμερα. Από το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα που μας έκοψε στα δύο μέχρι την καμπάνια περί λίγων και πολλών –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό–, με την οποία φτάσαμε στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση.
«Ηρθε η ώρα των πολλών», έλεγε και ξανάλεγε ο πρωθυπουργός, κι επαναλάμβαναν οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το παθητικά επιθετικό μήνυμα εξέπεμπαν οι στάσεις των λεωφορείων και αναμετέδιδαν οι influencers της Αριστεράς, με αποτέλεσμα πολλοί να αρχίσουν να αναρωτιούνται: «Βρε λες να ανήκω στους λίγους;». Ποιοι είναι οι μεν, ποιοι οι δε; Και τι επιφυλάσσει το μέλλον για κάθε έναν από αυτούς (εμάς); Ισως δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε το χειρότερο ποσοστό του στην ηλικιακή ομάδα 35-54, τους ανθρώπους τής πιο δημιουργικής ηλικίας (21% έναντι 33% της Ν.Δ.). «Ο κόσμος αυτής της ηλικίας είδε το έργο τού “ή εμείς ή αυτοί” και κατάλαβε ότι αν δεν ανήκεις στη “σωστή” πλευρά, θα σε φάει η μαρμάγκα. Είδε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει κάτι για σένα μόνο αν δηλώσεις υποταγή στην ιδεοληψία του: αν έχεις όνειρο το Δημόσιο ή αν σου αρκεί το επίδομα ανεργίας», όπως σχολίασε ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Μανώλης Ανδριωτάκης. Σημαντική υστέρηση παρουσίασε το κυβερνών κόμμα σε σχέση με τη Ν.Δ. και στους αποφοίτους πανεπιστημίου, ενώ καταποντίστηκε στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα και στους ελεύθερους επαγγελματίες, κοινώς στη μεσαία τάξη, τους «πολλούς».
Το μήνυμα είναι σαφές. Ο ενεργός πληθυσμός της χώρας γύρισε την πλάτη στην πόλωση, στον διχασμό, στους ψευδοδιαχωρισμούς. Και είπε ότι λίγοι και πολλοί πρέπει μαζί να πάμε μπροστά.