Μερικές φορές ολόκληρος ο κόσμος μοιάζει να πηγαίνει προς μία κατεύθυνση κι εμείς να πηγαίνουμε προς την ανάποδη. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, προφανώς. Αλλά συχνά οι ενδείξεις είναι ενοχλητικά κραυγαλέες.
Σε επτά χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ας πούμε ο βιασμός ορίζεται μόνο με το κριτήριο της συναίνεσης. Οποιαδήποτε σεξουαλική συνεύρεση δεν έχει τη συναίνεση του ενός από τα μέλη, σου λέει, είναι βιασμός. Αυτός δεν είναι προφανής ορισμός, αλλά αποτέλεσμα κατάκτησης πολυετών αγώνων από το φεμινιστικό κίνημα σε κράτη και κοινωνίες που διοικούνται κυρίως από άνδρες, οι περισσότεροι εκ των οποίων (όσοι δεν είναι θύτες, δηλαδή) δεν έχουν καθόλου καλή εικόνα για τη φύση και το μέγεθος του προβλήματος. Γι’ αυτό οι χώρες που έχουν υιοθετήσει αυτό τον ορισμό στον ποινικό τους κώδικα είναι μόνο επτά, και όχι είκοσι οκτώ. Η δική μας χώρα δεν ήταν μία από τις επτά. Και με τον ποινικό κώδικα που ήρθε για ψήφιση εχτές (στην υπό διάλυση Βουλή, η οποία καταχρηστικά εξακολουθεί να κρατά ανοιχτή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να περάσει όσο περισσότερα ρουσφέτια μπορεί καθώς αποχωρεί, ακριβώς αυτό που θα περιμεναμε από αυτήν δηλαδή), απομακρυνόμαστε ακόμη περισσότερο από αυτές τις επτά χώρες. Ο νέος ποινικός κώδικας, ο οποίος δουλεύτηκε για χρόνια ολόκληρα από μια νομοπαρασκευαστική επιτροπή που αποτελείται από οκτώ άνδρες και μία γυναίκα, για λόγο εντελώς ακατανόητο έκανε τον ορισμό του βιασμού πιο στενό από ό,τι ήταν πριν, μετατρέποντας μάλιστα το βιασμό μετά από “σκέτη” ψυχολογική βία σε πλημέλλημα και δίνοντας στο κακούργημα του βιασμού που καταλήγει στο θάνατο του θύματος τη δυνατότητα ελαφρύτερης ποινής από τον “απλό” φόνο.
Κι αυτό δεν είναι το μόνο θέμα στο οποίο φαίνεται να μένουμε πίσω από άλλες ανεπτυγμένες κοινωνίες. Η Αθήνα, αντίθετα με τη Ρώμη, το Παρίσι, το Βερολίνο ή άλλες πόλεις αντίστοιχου βεληνεκούς, δεν έχει τζαμί. Σήμερα η κυβέρνηση επρόκειτο να εγκαινιάσει το πρώτο τζαμί της πόλης στο Βοτανικό, έτσι, προεκλογικά (μολονότι βεβαίως δεν υπάρχει ο φορέας που θα το διαχειρίζεται και άρα δεν λειτουργεί, ούτε και θα λειτουργήσει στο κοντινό μέλλον -αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες που δεν απασχολούν μια κυβέρνηση που εγκαινιάζει βαγόνια δίχως ράγες). Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι λέξεις, ωστόσο, δεν ήταν και απολύτως σίγουρο ότι τα εγκαίνια θα γίνουν, καθώς δεν είχε ακόμη αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των αμέτρητων χυδαίων γκραφίτι, αφισών και αυτοκόλλητων με τα οποία έχουν στολίσει το κτίριο ανενόχλητα λουλούδια του ακροδεξιού και παραχριστιανικού χώρου.
Εξάλλου, έχουμε Gay Pride στην πόλη μας αύριο, ενώ είναι και μήνας pride ο Ιούνιος, όπως κάθε Ιούνιος. Φέτος, μάλιστα, εορτάζονται τα 50 χρόνια από τις ταραχές του 1969 στο Stonewall Inn της Νέας Υόρκης και τη συμβολική εκκίνηση του κινήματος που έκτοτε έχει πετύχει μεγάλους θριάμβους στα θέματα της αποδοχής και της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ μειονοτήτων σε πολλές κοινωνίες του πλανήτη. Σε μια ήπειρο που διαθέτει μία λεσβία και δύο γκέι πρωθυπουργούς τοποθετούμαστε κι εμείς. Γεωγραφικά τουλάχιστον. Γιατί εμείς κάναμε εκλογές πριν απο λίγες ημέρες, τα θυμάστε, στις οποίες εκλέξαμε 325 καινούριους δημάρχους, 13 περιφερειάρχες και 21 ευρωβουλευτές. Ούτε ένας και ούτε μία δεν είναι ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ. Μηδέν στους 359.
Και, βέβαια, σημειώστε και το άλλο σημαντικό στοιχείο: Από τους 325 δημάρχους, μόνο οι δέκα εννέα είναι γυναίκες. Από τους δεκατρείς περιφερειάρχες, γυναίκα είναι μόνο μία. Στις λίστες των ευρωεκλογών υπήρχε ποσόστωση (τουλάχιστον 40% γυναίκες), παρ’ όλα αυτά οι πολίτες επέλεξαν όλες κι όλες πέντε.
Και δεν είναι μόνο αυτά. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές η πανευρωπαϊκή τάση δεν ήταν η τόνωση του λαϊκισμού, όπως φοβούνταν όλοι, αλλά η ενδυνάμωση δύο άλλων τάσεων: της οικολογίας και του φιλελευθερισμού. Οι “πράσινοι” έβγαλαν 69 έδρες, σχεδόν το 10% του ευρωκοινοβουλίου, και ξέρετε πόσες από αυτές είναι ελληνικές; Μηδέν. Οι φιλοευρωπαίοι προοδευτικοί φιλελεύθεροι έφτασαν τους 105 βουλευτές. Πόσους από αυτούς στείλαμε εκεί εμείς; Επίσης μηδέν.
Οπότε δεν παρακολουθούμε τις τάσεις όπως αυτές αναπτύσσονται σε άλλες χώρες, η δική μας κοινωνία δεν έχει παρόμοια αντανακλαστικά και ανησυχίες με τις προοδευτικές (και πλουσιότερες και δημοκρατικότερες) κοινωνίες, οι δικές μας γυναίκες δεν συμμετέχουν (ή, καλύτερα, παρεμποδίζονται με έμμεσους και άμεσους τρόπους από το να συμμετάσχουν) στη διακυβέρνηση της χώρας, τα ΛΟΑΤΚΙ μας άτομα μένουν στη ντουλάπα και το περιθώριο, οι αλλόθρησκοι προσεύχονται στα σπίτια τους.
Ε και; Θα πει κανείς. Η Ελλάδα ήταν πάντα μια συντηρητική χώρα και οι αξίες της είναι αυτές που είναι. Για τους περισσότερους Έλληνες τα παραπάνω δεν είναι σημαντικά προβλήματα. Κάποιοι από εσάς πιθανότατα δεν τα θεωρείτε προβλήματα, καν.
Για τους υπόλοιπους, όμως, που θα προτιμούσαν η κοινωνία μας να κινείται πιο γρήγορα προς την κατεύθυνση των πιο προοδευτικών (και δημοκρατικών, και πλουσιότερων -είναι συνδεδεμένα αυτά σε κάποιο βαθμό) το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό και αμείλεικτο: πώς; Πώς θα πάμε προς τα κει πιο γρήγορα; Για την απάντηση, φοβάμαι, χρειάζεται να επιστρατευθούν λέξεις που έχει προ πολλού σφετεριστεί η αριστερά, οι οποίες όμως είναι οι μόνες κατάλληλες. Αγώνας. Αντίδραση. Πάλη. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Εχτές, μετά την έντονη κατακραυγή για την προβληματική διάταξη περί βιασμού, ο αρμόδιος Υπουργός δήλωσε ότι θα την αλλάξει, έτσι, μέσα σ’ ένα μεσημέρι. Επειδή γράφτηκαν άρθρα και tweets και εστάλησαν δελτία τύπου κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε δημοσιευτεί η αλλαγή που υποσχέθηκε αλλά, αν έγινε, κι αν έγινε σωστά, θα σημαίνει ότι η Ελλάδα γίνεται η όγδοη χώρα στην Ε.Ε. όπου ο βιασμός ορίζεται με το κριτήριο της συναίνεσης.