Η ύπαρξη σύγχρονων και λειτουργικών γηπέδων είναι βασικός άξονας για την ανάπτυξη στο ποδόσφαιρο, που όντας το λαοφιλέστερο ομαδικό άθλημα παγκοσμίως, συγκινεί και ελκύει μεγάλες μάζες φιλάθλων ικανών να εγγυηθούν την οικονομική επιτυχία του εγχειρήματος της κατασκευής τους. Τα παλιά τσιμεντένια γήπεδα με τα βιδωτά καρεκλάκια μοιάζουν απωθητικά στη σύγχρονη εποχή, ακόμα κι αν ο ιστορικός χαρακτήρας τους αγγίζει συναισθηματικά τους οπαδούς. Η έκρηξη της τεχνολογίας και η θεαματική άνοδος του βιοτικού επιπέδου τα τελευταία χρόνια έχουν αυξήσει κατακόρυφα τις απαιτήσεις των φιλάθλων και αναγκάζουν τις ομάδες να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα.
Χωρίς σύγχρονο, ασφαλές, ελκυστικό και λειτουργικό γήπεδο, η επιλογή των περισσότερων οπαδών είναι να μένουν σπίτι τους. Δεν στερούν έτσι την ομάδα μόνο από τη δύναμη που δίνει στους παίκτες η παρουσία τους, αλλά η απουσία τους μειώνει αισθητά και τα έσοδά της. Λιγότερος κόσμος στις εξέδρες μεταφράζεται σε μικρότερο τζίρο και περιορισμένο ενδιαφέρον από τους χορηγούς. Και ακριβώς επειδή το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί τη σπατάλη –στα όρια της κοινωνικής πρόκλησης– εκατοντάδων εκατομμυρίων για τη δημιουργία ανταγωνιστικών ομάδων, όταν λείπουν οι φίλαθλοι-πελάτες και το χρήμα που φέρνουν, το χάντικαπ με τους ανταγωνιστές ολοένα μεγαλώνει.
Για χάρη της ανάπτυξης, ιστορικά γήπεδα γκρεμίζονται ώστε με τα καινούργια να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον των φιλάθλων. Παλαιότερα, νέα γήπεδα φτιάχνονταν συνήθως μόνο με την ευκαιρία μεγάλων διοργανώσεων, με απαραίτητη την κρατική συνδρομή σε οικονομικό και νομοθετικό επίπεδο, για να ξεπερνιούνται με διαδικασίες «φαστ τρακ» τα πάσης φύσεως προβλήματα. Η ομάδα που άνοιξε πρώτη τον χορό της κατασκευής σύγχρονου γηπέδου, χωρίς να είναι υποχρεωτικά δεμένο με μια μεγάλη διοργάνωση, ήταν ο Αγιαξ. Το εγχείρημα της «Αμστερνταμ Αρίνα» πέτυχε και δελέασε κι άλλες μεγάλες ομάδες, όπως τη Μπάγερν, την Αρσεναλ, τη Γιουβέντους. Ακόμα και το ιστορικό Oυέμπλεϊ γκρεμίστηκε για να σηκωθεί στη θέση του ένα υπερσύγχρονο γήπεδο, παρότι το αρχικό πλάνο δεν προέβλεπε κάποια ομάδα για να το εκμεταλλευθεί σε μόνιμη βάση. Με επίκεντρο τα νέα γήπεδα, η ποδοσφαιρική Ευρώπη αλλάζει πρόσωπο. Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ έγινε φέτος στο νεότευκτο γήπεδο της Ατλέτικο Μαδρίτης, η Τότεναμ επένδυσε περισσότερο από 1 δισ. ευρώ για το νέο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν», η Ρεάλ ανακοίνωσε επένδυση 525 εκατ. ευρώ για την ανακατασκευή του «Μπερναμπέου». Είναι «μπίζνες» εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, αλλά, για να δώσουν όντως νέα πνοή στο ποδόσφαιρο, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να «ζει» το γήπεδο καθημερινά και όχι μόνο στις 3-4 ημέρες που θα φιλοξενεί κάθε μήνα αγώνες.
Εδώ εντοπίζεται το μεγάλο πρόβλημα στο εγχείρημα κατασκευής νέων γηπέδων στην Ελλάδα. Είναι φτιαγμένα μακριά από την «καρδιά» της πόλης και κανένα απ’ όσα κατασκευάστηκαν, με την ευκαιρία μεγάλων διοργανώσεων, δεν έβγαλε τα λεφτά του. Ολα είναι υπερχρεωμένα και τα περισσότερα ρημαγμένα, μηδέ του «Γ. Καραϊσκάκης» εξαιρουμένου, που βρίσκεται στο έλεος των τραπεζών, έτοιμο να βγει σε πλειστηριασμό λόγω μη εξυπηρετούμενων δανείων. Παρ’ όλα αυτά, γίνεται νέα προσπάθεια με το «Αγιά Σοφιά», το σχέδιο της νέας Τούμπας, το όνειρο του Παναθηναϊκού για γήπεδο στον Βοτανικό. Για να μπορέσουν, όμως, οι ομάδες να απογειωθούν αντί να αποκτήσουν ένα ακόμη βαρίδι, πρέπει να αλλάξει η λογική της κατασκευής τους, ώστε να δεθούν με τον κόσμο σε καθημερινή βάση. Γιατί μόνο με 3-4 παιχνίδια τον μήνα, ακόμα κι αν γεμίζουν ασφυκτικά, τα νέα γήπεδα δεν θα βγάζουν ούτε τα έξοδά τους…