Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ιωάννης Αγγελής, δεν είναι ο πρώτος. Θα μπορούσε κάποιος να αποδώσει τις καταγγελίες του σε πολιτικά ή άλλα, προσωπικά, ελατήρια. Θα μπορούσε δηλαδή να πιστέψει όσα διοχετεύονται για τον ίδιο σε φύλλα που συστηματικά γίνονται δοχεία δηλητηρίου κατά δικαστικών.
Ομως, όμοιες κατηγορίες για τα ίδια ακριβώς πρόσωπα έχουν διατυπώσει δημοσίως, πριν από τον Αγγελή, τουλάχιστον άλλοι δύο ανώτεροι δικαστικοί λειτουργοί: Η εισαγγελέας Γεωργία Τσατάνη – που είχε καταγγείλει τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης ότι την απειλούσε· και η πρώην εισαγγελέας Διαφθοράς, Ελένη Ράικου – που βάφτισε Ρασπούτιν τον κυβερνητικό παράγοντα που της ασκούσε πιέσεις «σαν νταβατζής». Και στις τρεις περιπτώσεις, προτού οι εισαγγελείς αντιδράσουν δημοσίως, τους είχαν περιλάβει συγκεκριμένα Μέσα Ενημέρωσης, στιγματίζοντας τους ίδιους ή ακόμη και συγγενικά τους πρόσωπα. Και στις τρεις περιπτώσεις κινήθηκε εναντίον των λειτουργών πειθαρχικός έλεγχος από την ηγεσία της δικαιοσύνης.
Οι ίδιες μέθοδοι έχουν επιστρατευθεί εναντίον και άλλων δικαστών – όχι μόνο της ποινικής δικαιοσύνης και όχι πάντα για τους δικαστικούς χειρισμούς τους, αλλά ακόμη και για την προσωπική τους ζωή.
Οι αναφορές Αγγελή –στις οποίες παραπέμπει η χθεσινή του δήλωση– καθιστούν πλέον αναπόδραστη την εκκαθάριση του πολιτικού σκανδάλου για την ύφανση του «μεγαλύτερου πολιτικού σκανδάλου από συστάσεως ελληνικού κράτους».
Αυτό το δευτερογενές σκάνδαλο δεν είναι, κατά τη συνήθη έννοια, «σκάνδαλο». Δεν υπάρχει εδώ απλώς ένα άτομο που εξώκειλε από λαιμαργία ή εξουσιαστική μέθη. Η αλυσίδα των καταγγελιών –του Αγγελή και των προηγούμενων– φωτίζει τη λειτουργία ενός παρασυστήματος, με κεντρική πολιτική καθοδήγηση· με δικαστικούς και μιντιακούς βραχίονες· με καθιερωμένο modus operandi. Φωτίζει οργάνωση.
Η υπόθεση δεν έχει βέβαια μόνο ποινικές πτυχές. Εχει ήδη τραυματίσει τους θεσμούς – προκαλώντας και πρωτοφανή φατριασμό του δικαστικού σώματος. Η πιο σημαντική παρενέργεια ίσως είναι ότι η επόμενη πλειοψηφία θα χρειαστεί να επενδύσει πολιτικό κεφάλαιο στη διαλεύκανση. Θα αναγκαστεί να κοιτάει προς τα πίσω, συνεχίζοντας τον κύκλο των Εξεταστικών.
Παρακολουθώντας κανείς τη δράση των Ρασπούτιν, στη σκιά αλλά και στις κάμερες, αναρωτιόταν, «πώς είναι δυνατόν»; Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται σαν να είναι ισόβιοι; Πώς είναι δυνατόν να μη φοβούνται ότι θα ελεγχθούν; Η καθεστωτική τους αυταρέσκεια έμοιαζε ιστορικώς εξωτική – φερμένη από αλλού, από άλλοτε.
Η άδοξη επιτυχία των Ρασπούτιν είναι ότι τα ήθη τους θα ξεβάψουν και στην περίοδο μετά την εκλογική τους έξοδο. Για να λογοδοτήσουν, θα πρέπει να κληθούν πάλι στη σκηνή, πάλι με το ίδιο τοξικό φορτίο. Η μόνη, ηροστράτεια επιτυχία τους είναι ότι δεν επιτρέπεται να τους ξεχάσουμε.