Η προηγούμενη Τετάρτη, η πρώτη ζεστή Τετάρτη του καλοκαιριού. Μεσημέρι στον Βλάσση, στα Ιλίσια, λαδερό ημέρας: κολοκυθοκορφάδες γιαχνί. Ω, η κρέμα της κρέμας των λαδερών. Περιγράφω: κολοκυθοκορφάδες (όχι τα λουλούδια, μην μπερδεύεστε, για τα τρυφερά βλαστάρια της κολοκυθιάς μιλάω, τα αφράτα χορταρούδια), χοντροκομμένες, μικροσκοπικά κολοκύθια (πέντ’ έξι μωρουλάκια), φασόλια φρέσκα τσαουλιά (έξι εφτά λουβιά), μελιτζάνα (δυο τρία χοντρά καρέ). Κρεμμύδι μπόλικο, τόσο ψιλό κομμένο και τόσο σιγανά μαγειρεμένο, που έμεινε λευκό, αλλά είχε λιώσει. Άνηθος μπόλικος, με αυτό το επίμονο γλυκό άρωμά του.
Ένα ωραίο κλασάτο λαδερό, χωρίς ίχνος νερού, είχαν πιει τα ζαρζαβατικά τα ζουμιά τους και ήταν ηδονικά τρυφερά και μελένια. Μόνο με ένα ωραίο πρασινωπό λαδάκι στο τέλος στο πιάτο, χρωματισμένο από το μαγείρεμα των χόρτων. Τσιμπημένο το φαγητό στο αλάτι, όσο πρέπει, έτσι πρέπει να είναι τα λαδερά, γενναιόδωρα αλατισμένα. Και ευτυχώς, χωρίς ντομάτα, δεν θέλουν όλα τα λαδερά τη σαλτσάτη πληθωρικότητα της ντομάτας.
Στο πλάι ένα κομμάτι φέτα από τη Λέσβο, ψωμί και μια σουρωτή σε κολονάτο ποτήρι. Στο παρκάκι απέναντι, στη λεπτή δροσιά των δέντρων.
Γι’ αυτό και μόνο το φαγητό θα επέστρεφα στον Βλάσση. Μακάρι να το ξαναπετύχω, μακάρι να πετύχετε τη μέρα. Θα τους το ζητήσω ξανά, να τους ζητήσετε εγκαίρως κι εσείς να σας το φτιάξουν, και ελπίζω να μας κάνουν το χατίρι για να χαρούμε την υπερθετική νοστιμιά του.
Αλλά και αυτό να μη βρούμε, όλο και κάτι άλλο νόστιμο θα έχουν καμωμένο. Όπως αυτό το ωραιότατο, φουσκωτό, σπιτίσιας λογικής ριζότο, μαγειρεμένο σε ζουμί γαρίδας, με καρεδάκι ντομάτας και πιπεριάς. Σερβίρεται με ψητό καλαμάρι, μερικές μαστιχωτές, καλοκαψαλισμένες ροδέλες στη σχάρα. Ή ένα σοφρίτο. Ή ένα κάποιο λαδερό άλλο.
Επιστρέφω πότε πότε στον Βλάσση, για τη ζεστή σιγουριά της νοστιμιάς, γιατί έχουν μαγειρέψει τα φαγητά του καταλόγου τους ένα εκατομμύριο φορές και οι αποκλίσεις στη γεύση είναι μηδενικές. Και γιατί με τα τόσα νέα ρεστοράν και χίπστερ μαγειρεία που ευαγγελίζονται ότι φέρνουν την επανάσταση στην ελληνική κουζίνα, θέλω να κουρνιάσω κάπου όπου η μαγειρική δεν φωνάζει, κι ας έχει όγκο αληθινό και ανάστημα ντούρο ελληνικό. Μη με παρεξηγείτε, ευπρόσδεκτα όλα, αρκεί να μην απευθύνονται στην ευτελή περιέργειά μας των Αθηναίων foodies, που κάποιες φορές χάφτουμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Δυο βήματα πιο πέρα, στην πλατεία Βραζιλίας, απέναντι από το μεγάλο πάρκινγκ της BP, βρίσκεται ένα μοντέρνο καφενείο με single origin καφέδες που εισάγει και καβουρδίζει η ελληνική εταιρεία Area 51 Coffee Roasters. Το καφέ λέγεται LOT51. Η Κένυα που δοκίμασα εκεί, μετά το φαγητό στον Βλάσση, με τα βύσσινα, τις κανέλες και τα λεμόνια να συνωστίζονται στο αρωματικό της κατώφλι, καρδαμώνει και ευφραίνει. Την πήρα και σε καπουτσίνο, και τη χάρηκα στον δρόμο για το Φάληρο. ■