Με παιχνίδι αναμνήσεων μοιάζει ώρες ώρες η προεκλογική αντιπαράθεση. Αλλά αναμνήσεων προσεχτικά επιλεγμένων: «Πείτε μου τι ξεχάσατε για να σας πω τι δεν θυμάμαι». Ή, με στιχάκια νεολαϊκού σουξέ: «Κι αν εσύ τα ξεχνάς, σ’ τα θυμίζω εγώ, από κει μην περνάς, πριν διαβείς από εδώ». Ετσι κι αλλιώς η μνήμη του καθενός, η ιδιωτική και απόρρητη, έχει τον καιροσκοπισμό και τη μεροληψία της, συνήθως με κίνητρο την αυτοπροστασία. Για να θυμόμαστε, πρέπει και να ξεχνάμε, να απωθούμε, να διαγράφουμε. Αλλιώς το μυαλό μας θα καεί πολύ πριν μαυρίσει η ψυχή μας.
Στο δημόσιο πεδίο, όταν συγκρούονται ομάδες ανθρώπων, το συνηθισμένο είναι να υποδύεται κάθε ομάδα τον μνημοφύλακα της άλλης, ώστε να την αποκαλύπτει και να την εκθέτει. Ή, τουλάχιστον, να ζει με την ελπίδα ότι είναι δυνατόν να ενοχληθεί οποιοσδήποτε στην επικράτεια της επαγγελματικής πολιτικής αν του θυμίσεις ότι συνοδεύει τον πρωινό καφέ του, αλλά και τον μεσημεριανό και τον απογευματινό, με δυο-τρεις γουλιές γευστικό λησμονοβότανο. Για να καλμάρει όχι τόσο τις πιθανές τύψεις, αυτές είναι πολυτέλεια, όσο τα πονάκια που νιώθει η συνείδηση όταν της κόβεις τις μνημονικές παρανυχίδες.
Παράδειγμα η υπόθεση ντιμπέιτ. Για να εκθέσουν τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, που τώρα αρνείται την τηλεμαχία των δύο, με επιχειρήματα που σίγουρα πείθουν τα παιδιά της Πειραιώς, οι του ΣΥΡΙΖΑ ξαναφέρνουν στην αγορά δηλώσεις με τις οποίες ο αρχηγός της Ν.Δ. δεσμευόταν για ένα και δύο και τρία ντιμπέιτ μετά τις ευρωεκλογές. Τις έχουν ξεχάσει άραγε στην Πειραιώς; Φυσικά και όχι. Αλλά είπαμε. Το θέμα δεν είναι τι έχεις ξεχάσει, αλλά τι θέλεις να θυμάσαι. Τι θυμήθηκαν; Τον κ. Αλέξη Τσίπρα του 2012, όταν, ως αρχηγός ελάσσονος κόμματος, κατέκρινε σαν προσβολή προς τη δημοκρατία το ντιμπέιτ μόνο ανάμεσα στους δύο «μεγάλους».
«Χα! Τι έχετε να πείτε; Ξεσκεπαστήκατε!» οι μεν. «Χα! Τι έχετε να πείτε; Ξεσκεπαστήκατε!» οι δε. Μόνο που ουδείς νιώθει ότι ξεσκεπάστηκε στα μάτια του κόσμου, γιατί ουδείς ήταν σκεπασμένος, αν σαν σκέπασμα εννοήσουμε τις αρχές κάθε κόμματος, βάσει των οποίων έχει δεσμευτεί ότι θα πολιτεύεται στα μικρά και τα μεγάλα. Κάποιες αρχές, ακίνδυνες και αδάπανες, τηρούνται. Συνήθως όμως οι θέσεις ενός κόμματος, μικρού ή μεγάλου, εξαρτώνται (ακόμα και για τα εθνικά) από τη θέση του στο σύστημα εξουσίας, αν είναι μέσα ή έξω. Χαμαιλεοντισμός ή κυνισμός; Ο,τι κι αν διαλέξουμε, ελάχιστοι θα ενοχληθούν από τη μομφή.