Δεν θα πρέπει να μας παρασύρει η απέραντη θλίψη από την πρόωρη απώλεια του Μήτσου Μαυρίκη, σε μελοδραματικές αναφορές και κλισέ εκφράσεις που συνήθως διανθίζουν επικήδειους. Δεν ταιριάζουν μοιρολόγια για έναν MVP, που θα αποπροσανατόλιζαν την αποτίμηση της τεράστιας συμβολής του όχι μόνο στον Πανιώνιο αλλά και στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο τίτλος του πολυτιμότερου δεν θα πρέπει να απονέμεται με βάση τους τίτλους, τη στατιστική, τα γκολ ή τις συμμετοχές στην εθνική ομάδα, αλλά από την σημαντικότητα κάποιου στην συνοχή μιας ομάδας και στο χτίσιμο σχέσεων σεβασμού που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την εξάντληση των όποιων δυνατοτήτων της.
Ο Μήτσος είχε σε αφθονία αυτά τα χαρακτηριστικά, τόσο σαν παίκτης όσο και σαν παράγοντας. Οι αθλητικές του επιδόσεις είναι γνωστές. Αυτό που δεν είναι ίσως γνωστό στον πολύ κόσμο είναι η δράση του ως παράγοντας. Η συνεργασία μου μαζί του, στο διάστημα που διετέλεσα πρόεδρος του Πανιωνίου, μου επιτρέπει να εκφράσω, εκ του ασφαλούς, την άποψη ότι ήταν από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που γνώρισα στα 50 χρόνια εμπλοκής μου στον αθλητισμό, που ανεπιφύλακτα αξίζει τον τίτλο του MVP και στον τομέα αυτό.
Χαμηλών τόνων, ξέφευγε από τα καθιερωμένα πρότυπα του “επιτυχημένου ξύπνιου μάγκα, καταφερτζή, μάτσο” παράγοντα (προδιαγραφή που δυστυχώς έχει παγιωθεί στην συνείδηση των οπαδών των περισσότερων ομάδων), αξιώνοντας να κριθεί με βάση το βέλτιστο αθλητικό αποτέλεσμα, αξιοποιώντας τα πενιχρά διαθέσιμα μέσα του συλλόγου και όχι από την ικανότητα του για μηχανορραφίες.
Φορέας της μακράς παράδοσης του συλλόγου να τροφοδοτεί το ποδόσφαιρο με παίκτες μεγάλου βεληνεκούς, αποτέλεσε άξιο συνεχιστή της, στηριζόμενος στην βαθιά του γνώση για το άθλημα και την σημασία του αποδυτηρίου. Παίκτες της ομάδας που κατέκτησε το κύπελλο επανδρώσανε ομάδες σε όλα τα επίπεδα, της εθνικής ομάδας του 2004 συμπεριλαμβανομένης. Αυτή ακριβώς η ικανότητα του είναι που μας επιτρέπει να μιλάμε για απώλεια του Ελληνικού ποδοσφαίρου, χωρίς να αποτελεί υπερβολή, ως αποτέλεσμα συναισθηματικής φόρτισης.
Ασυμβίβαστος, που δεν άφηνε κανένα περιθώριο έκπτωσης των αξιών του για έναν μισθό. Επέλεξε την τακτική της εκκωφαντικής σιωπής και τον δρόμο του αναχωρητισμού με το να αποτραβηχτεί στην γενέτειρα του, αρνούμενος την εμπλοκή του στο δυσώδες σύστημα του ποδοσφαίρου, αναζητώντας στέγη δεξιά και αριστερά.
Ο δικός μας Μητσάρας επιβεβαιώνει την διαχρονική θεωρία, που θέλει πίσω από τις επιτυχίες του Πανιωνίου, να βρίσκεται πάντα κάποιος γέννημα θρέμμα του συλλόγου και όχι κάποιος ξενόφερτος μεσσίας που σχεδόν πάντα η κατάληξη ήταν καταστροφική. Η μελαγχολική ανάμνηση της συνεστίασης με συμμετοχή των ομάδων μπάσκετ και του ποδοσφαίρου, πριν τον τελικό του κυπέλλου για αποφόρτιση, με την συμμετοχή του Μήτσου, του δικού μας θεού Γιάννη Αναγνωστόπουλου και του Μάκη Δενδρινού που και οι τρεις δεν βρίσκονται πια στην ζωή, πέρα από θλίψη μας εντείνει την ανησυχία για το μέλλον, καθώς συνεχιστές δεν είναι ορατοί.
Αποτελεί υποχρέωση μας να κρατήσουμε την μνήμη του Μήτσου ζωντανή, ώστε να αποτελεί σημείο αναφοράς και αξιολόγησης της δράσης μελλοντικών παραγόντων. Στον βαθμό που με αφορά είναι υπόσχεση.
*Ο Μίλτος Λαζαρίδης είναι πρώην πρόεδρος του Πανιωνίου.