Ο Λιβανέζος χορογράφος Ομάρ Ρατζέχ ήταν ένας από τους έξι πρωταγωνιστές της παράστασης «#minaret», αν και το παρουσιαστικό του με τη «βαριά» κοιλίτσα δεν θύμιζε χορευτή. Η κίνησή του, όμως, έχει την ένταση και την εκφραστικότητα δεξιοτέχνη, η δε σύνθεση που παρουσίασε δικαιώνει πλήρως τις επαινετικές κριτικές που λαμβάνει διεθνώς η δουλειά του. Στάθηκε στο κέντρο της γυμνής σκηνής, και συντονίστηκε με τον ρυθμό μιας ανατολίτικης μελωδίας ηλεκτρονικά επεξεργασμένης. Ολοι οι χορευτές φορούσαν μαύρα ρούχα και κανείς δεν έφυγε ποτέ από το προσκήνιο. Με τα σώματά τους δημιουργούσαν συνθέσεις που πάλλονταν, μικρά σύνολα που συναντιούνταν, αποχωρίζονταν ή συγκρούονταν όπως συμβαίνει στους παραδοσιακούς χορούς, ή σε έναν αγώνα πάλης. Οι μουσικοί, βιρτουόζοι με κρουστά και ούτι, πλαισίωναν τη χορευτική ομάδα με ήχους που εκκινούσαν από την κλασική αραβική μουσική παράδοση, ενώ η πρωτότυπη σύνθεση αποτελούσε οργανικό στοιχείο της δραματουργίας. Συχνά η κίνηση των χορευτών γινόταν κυκλική, γρήγορος βηματισμός ανθρώπων που αναζητούσαν σημεία διαφυγής. Υπάρχει μια απειλή που τους τρέπει σε φυγή, αναρωτηθήκαμε. Ξαφνικά ένα drone απογειώθηκε, ο μεταλλικός βόμβος κατέκλυσε τη σκηνή και η κάμερα ξεκίνησε να κατοπτεύει τον χώρο. Ο «εισβολέας» κινηματογραφούσε τα σώματα που συστρέφονται και όλη η δράση άρχισε να προβάλλεται στο πίσω μέρος της σκηνής, τονίζοντας την ατμόσφαιρα της καταστροφής που διατρέχει το έργο.
Ο τίτλος της παράστασης αναφέρεται σε ένα γκρεμισμένο μιναρέ, «όχι ως θρησκευτικό σύμβολο», είπε ο Ρατζέχ στη συζήτηση με το κοινό που ακολούθησε την παράσταση, «αλλά ως μνημείο-σύμβολο μιας κουλτούρας που απειλείται. Η καταστροφή του Χαλεπιού στη Συρία μου θυμίζει την καταστροφή της γενέτειράς μου, της Βηρυτού και τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα μου». Ωστόσο, η παράσταση δεν αποτελεί ένα πολιτικό μανιφέστο. Το έργο που παρακολουθήσαμε στη γεμάτη αίθουσα της Πειραιώς 260 ήταν μια καλλιτεχνική σύνθεση που ενσωμάτωσε με επιτυχία διαφορετικές καλλιτεχνικές γλώσσες – τον σύγχρονο χορό και τις εικαστικές τέχνες με τις δυνατότητες της νέας τεχνολογίας. Το θερμό χειροκρότημα του τέλους απέδειξε ότι ο Ρατζέχ πέτυχε τον στόχο του.