Αυθάδεις, επηρμένες σαν τη νιότη

Αυθάδεις, επηρμένες σαν τη νιότη

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

H λέξη «φράουλα» σου φέρνει αυτομάτως στον νου τη Λολίτα του Ναμπόκωφ, μέχρι που ήρθε η Κιμ Μπάσιντζερ με τις «9½ εβδομάδες», και από εκεί που η φράουλα ήταν η ευωδιαστή ολόδροση σάρκα, υποβιβάστηκε –παρά τη λαγνεία της Μπάσιντζερ– σε sex toy, βγαλμένο από το ψυγείο. Κάνοντας μια αναγωγή στις μαζικές καλλιέργειες, είναι το ίδιο πράγμα: οι μικρές σφιχτές ανόμοιες, μεθυστικά μυρωδάτες και με ένα κόκκινο χρώμα μοναδικό (τόσο που έχει δώσει όνομα στην απόχρωση) έγιναν ένα προϊόν υπερμέγεθες συχνά, που μπορεί να ξεγελάσει τα μάτια, αλλά έως εκεί. Ούτε άρωμα, ούτε γεύση, ούτε χρώμα φραουλί. Πιο πολύ αιμάτινες και πια στη χώρα μας ταυτισμένες με το δράμα της Μανωλάδας.

Είναι καρμίνα αυτό το κόκκινο; Θα μπορούσε να θυμίζει. Είναι βερμιγιόν; Είναι πιο ρόδινο; Και αν τις ανοίξεις; Αυτοί οι κύκλοι στην καρδιά τους τι χρώμα είναι; Είναι το κόκκινο της φράουλας. Εφηβικά, αμήχανα χείλη σε απορία και αναζήτηση. Υπάρχει άλλο φρούτο με περισσότερα κλεισίματα βλεφάρων; Αμφιβάλλω. Μπορείς να φλερτάρεις ή να σαγηνεύσεις προσφέροντας μήλα ή ακτινίδια λόγου χάρη; Ναι, αν ποθείς τον Γουλιέλμο Τέλλο. Μόνο ίσως τα ροδάκινα υπερτερούν.

Ανυπέρβλητες οι σπανιότερες φυσικά – οι άγριες φράουλες της Κέρκυρας (ο Μπέργκμαν βάζει τα πράγματα στη σωστή τους βάση). Κούτσικες σε μέγεθος, μέγιστες σε άρωμα. Και όπως όλοι οι αξιοσημείωτοι πόθοι, που δεν πρόκειται να ξεχάσεις, άπαξ και κοπούν ζουν μόνο λίγες ώρες.

Το ψυγείο τις αχρηστεύει, ακόμη και τις συνήθεις (μόνο για τον Μίκι Ρουρκ κάνουν) – εκτός κι αν τις περιποιηθείς, τις βγάλεις από το κεσεδάκι και τις ακουμπήσεις πάνω σε χαρτί κουζίνας, να μην εφάπτονται, κι έπειτα τις κλείσεις με χάρτινη σακούλα. Για λίγες μέρες όμως· δεν τρώγεται επ’ ουδενί η φράουλα πολυκαιρισμένη. Δεν ξέρει να λέει ψέματα.

Πλύνε τες μέσα σε μια λεκάνη με νερό, όχι κάτω από τη βρύση, που η ροή θα τις χτυπήσει. Ένα, δύο, τρία νερά για να ησυχάσουν κάπως και οι γνώστες, που λένε ότι απορροφούν οι φράουλες τα πιο πολλά φυτοφάρμακα. Δεν το ισχυρίζονται απλώς, το λένε μετά λόγου γνώσεως, αποδεδειγμένα. Γλιτωμός δεν υπάρχει, απλώς η ψευδαίσθηση της στοιχειώδους προστασίας. Ζάχαρη και λεμόνι για λίγη ώρα κι είναι η απλούστερη παιδική εκδοχή. Χτυπημένες κρέμες, φρέσκο τυρί, σε πάβλοβες και τάρτες, φτιαγμένες ραταφιά μαζί με βότκα (προσοχή χτυπάει κατακούτελα – αλλά πόσο γλυκόπιοτο). Τρυφερές και ευπαθείς, λίγο αυθάδεις και επηρμένες σαν τη νιότη. Μεγαλώνουν τέλεια και σε αστικά μπαλκόνια, αρκεί να προβλέψεις λίγο ροκανίδι, ώστε οι καρποί να μην ακουμπούν κατευθείαν στο χώμα. Στην ηλιόλουστη γωνία της ταράτσας μου, θα κρέμονται τα τσαμπάκια τους για λίγο ακόμα.

*To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Ιουνίου, τεύχος 158.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή