Μικρή επίπτωση, ηχηρό μήνυμα

Μικρή επίπτωση, ηχηρό μήνυμα

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εκδηλα ανησυχούν οι μονομάχοι των επικείμενων εκλογών για πιθανή εκτίναξη της αποχής. Είναι ο εφησυχασμός για το εκλογικό αποτέλεσμα, η απομάκρυνση από τις εστίες λόγω θέρους…

Ομως οι ανησυχίες τους είναι μάλλον υπερβολικές. Οπως έρευνες έχουν δείξει, οι πολιτικές στάσεις των απεχόντων δεν είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες των συμμετεχόντων. Ως εκ τούτου, οι επιτυχείς προσπάθειες για διεύρυνση του σώματος των προσερχομένων έχουν μικρή επίπτωση στο αποτέλεσμα. Συνήθως, τα μεγάλα κόμματα δεν χάνουν. Κάποιος θα αναδειχθεί νικητής. Θα πάρει τις ίδιες έδρες με λιγότερες ψήφους. Μάλιστα, μπορεί να πάρει και περισσότερες έδρες με λιγότερες ψήφους. Η αποχή εντυπωσιάζει με την έκτασή της, ωστόσο δεν επηρεάζει τόσο, όσο αποκαλύπτει στρεβλώσεις, στέλνει μηνύματα. Η υψηλή προσέλευση είναι σημάδι ακμάζουσας δημοκρατίας. Η μη συμμετοχή, από τις πιο ανησυχητικές παραμέτρους λανθάνουσας κοινωνικής απορρύθμισης.

Στην Ευρώπη η αποχή τραβάει την ανηφόρα – σε τουλάχιστον 10 χώρες μόνο ένας στους δύο ψηφίζει. Στην Ελλάδα, τα ποσοστά συμμετοχής μειώνονται με το πέρασμα του χρόνου: 1974, 79,54%· 1977, 81,12%· 1981, 81,5%· 1985, 80,33%· Ιούνιος 1989, 84,50%· Νοέμβριος 1989, 80,69%· 1990, 79,24%· 1993, 78,23%· 1996, 76,35%· 2000, 74,97%· 2004, 76,5%· 2007, 73,57%· 2009, 70,95%· Μάιος 2012, 65,12%· Ιούνιος 2012, 62,47%· Ιανουάριος 2015, 63,87%· δημοψήφισμα, 62,50%· Σεπτέμβριος 2015, 55,9%.

Είναι κρίσιμη για μια ενεργή κοινωνία η εμπλοκή στα κοινά, το αίσθημα ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Ομως δεν ενθαρρύνεται από το περιβάλλον των συνεχών προβλέψεων του εκλογικού αποτελέσματος που τείνουν να αυτοεπαληθεύονται, καθιστώντας περιττή την προσωπική συμμετοχή των ψηφοφόρων. Βέβαια δεν είναι μόνο οι προβλέψεις που οδηγούν στην πολιτική απάθεια, στην απόσταση από τα κοινά πράγματα. Είναι και η εντεινόμενη στις σύγχρονες δημοκρατίες αίσθηση ότι είναι ατομική υπόθεση η διεκδίκηση της υλικής ευδαιμονίας, ότι φθίνει η σημασία του δημόσιου αγαθού, μειώνεται η αξία της κοινής διαβούλευσης· ότι δεν υπάρχει κανενός τύπου δέσμευση, ούτε τάξεως, ούτε περιβάλλοντος, ούτε ιδεολογίας. Είναι η διαμαρτυρία απέναντι σε μερίδα πολιτικών που βλέπουν τα άτομα μόνο ως πελάτες, που ζητούν από αυτούς μόνο την ψήφο τους σε ένα περιβάλλον σκληρού κομματικού ανταγωνισμού. Είναι η τάση για αποφυγή ευθύνης· ορισμένοι, ακόμη κι αν αρέσκονται να ασκούν κριτική, αποφεύγουν την κάλπη. «Ο μόνος τρόπος για να μην κάνεις λάθη είναι να μην κάνεις τίποτα, ας ρίξουν άλλοι τα ζάρια». Και σταδιακά συντελείται η επιστροφή στον κλειστό ανασφαλή μεσαιωνικό άνθρωπο.

Δεν αφορά ενδεχομένως και πάρα πολλούς στην τρέχουσα συγκυρία. Οι περισσότεροι θα μπουν πίσω από το παραβάν γιατί έχουν πεισθεί ότι η ψήφος τους έχει νόημα· τα σύμβολα δεν είναι αναιμικά, ο μύθος μοιάζει ζωντανός. Και δεν νιώθουν στείροι…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή