Πολλοί θεώρησαν μεγάλη ήττα την υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Εγώ την κρίνω ως θρίαμβο. Το ότι έπειτα από όσα έγιναν, 1,4 εκατομμύριο Ελληνες επιθυμούν να συνεχίσει να τους κυβερνά αυτή η κυβέρνηση, είναι απίστευτο και δημιουργεί εύλογες απορίες.
Οπως, για παράδειγμα, τι ακριβώς πρέπει να κάνει αυτή η κυβέρνηση για να πάψει να τη στηρίζει κάποιος ή κάποια από αυτούς τους 1,4 εκατομμύριο Ελληνες. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να πει ο συριζαίος, όπα. Ως εδώ. Αυτό πάει πολύ. Τι; Τα ψέματα, προφανώς, δεν ήταν αρκετά. Τα «προγράμματα Θεσσαλονίκης», τα «go back, μαντάμ Μέρκελ», τα «δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να μην το δεχτούν», απ’ ό,τι φαίνεται δεν πείραξαν και πολλούς. Το άλλο όμως; Το φρικτό εξάμηνο του 2015; Δεν ήταν αρκετό αυτό για να πουν «ώς εδώ;» Οχι. Μήπως το τσουνάμι προσλήψεων συγγενών και φίλων, αυτό το αχόρταγο βεντούζωμα στον καρπερό μαστό του κράτους; Αυτή η κυβέρνηση έκανε ρουσφέτια σε βιομηχανική κλίμακα, πήγε τη δημόσια διοίκηση πίσω στο ’50 και το ’60, διορίζοντας στο Δημόσιο τους πάντες και τα παιδιά των πάντων.
Αυτή η κυβέρνηση, επίσης, εκμεταλλεύτηκε, υποβάθμισε, χειραγώγησε και τελικά εξευτέλισε τους θεσμούς του κράτους σε πρωτοφανή βαθμό. Η εξαχρείωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του ελληνικού κράτους, δεν είναι κόκκινη γραμμή; Ή μήπως καταγγελίες εισαγγελέων για τη δράση ενός υπουργού-Ρασπούτιν που πίεζε για τη στοχοποίηση πολιτικών αντιπάλων; Οι διαρκείς απόπειρες επιρροής και υπονόμευσης της Δικαιοσύνης; Η συστηματική και λυσσαλέα μάχη για τον έλεγχο των ΜΜΕ, για την αντικατάσταση παλιών ολιγαρχών των media με νέους, φίλα προσκείμενους; Ο Πετσίτης; Το ότι το έργο κατασκευής μιας εθνικής οδού κόπηκε σε κομμάτια ώστε να μπορεί να τα διεκδικήσει ο εργολάβος που ήταν κουμπάρος του υπουργού; Καταπίνονται όλα αυτά; Προφανώς καταπίνονται.
Μήπως η ασχετοσύνη και η ανικανότητα; Η φρικτή αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης; Η αδιαφορία για το όνειδος της Μόριας; Η ολοκληρωτική απαξίωση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες; Η κατάρρευση των δομών και των υποδομών της χώρας, από τη ΔΕΗ και τα ΕΛΤΑ μέχρι το μετρό και τον ΟΑΣΑ; Ο διαβόητος νόμος Παρασκευόπουλου, η πρωτοφανής ανοχή σε συγκεκριμένους τύπους βίας ανομίας, η απίστευτη πολιτική μεσολάβηση για να πάει ο τρομοκράτης σίριαλ κίλερ σε πιο άνετη φυλακή για να περνάει καλύτερα;
Δεν τους ενόχλησε, άραγε, ότι όλα αυτά γίνονταν παράλληλα και σε ένα περιβάλλον χυδαιότητας, ξιπασιάς, απολίτιστου θυμού και διχαστικού μίσους;
Ο συχνά ντροπιαστικός λόγος του ίδιου του πρωθυπουργού, ειδικά σε διεθνή κοινά;
Ο σφιχτός εναγκαλισμός με μια νέα (πολύ παρόμοια με την παλιά) διαπλοκή, η ανακύκλωση δεκάδων προσώπων από «αυτούς που μας έφεραν ώς εδώ» στην κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ;
Και έχουμε φτάσει μέχρι εδώ κάτω και δεν έχουμε πει τίποτε για την οικονομία. Ή για τις Πρέσπες. Αλλά αυτά ίσως να τα ξέρετε καλύτερα. Και, να σας πω κάτι. Εντάξει. Εστω ότι κάποια από τα παραπάνω δεν τα θεωρούν σημαντικά ή, έστω, χειρότερα από αυτά που έκαναν «οι προηγούμενοι». Πώς όμως ξεπέρασαν το Μάτι;
Γιατί έχω την εντύπωση ότι περισσότεροι φυλλορρόησαν βλέποντας τον πρωθυπουργό να ρεμβάζει στο κότερο του εφοπλιστή, από αυτούς που έβαλαν την κόκκινη γραμμή τους στο Μάτι;
Στο Μάτι κάηκαν 102 άνθρωποι, περιουσίες και αυτοκίνητα, αλλά εξατμίστηκε και κάθε προσωπείο ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας από αυτούς που το 2015 επιλέξαμε να μας εκπροσωπούν και να μας προστατεύουν. Πώς είναι δυνατόν ένας πολίτης να κοίταζε στην τηλεόραση τη γελοία «σύσκεψη» το βράδυ της φρίκης, τη γελοία συνέντευξη Τύπου, τους χάρτες με τους δήθεν εμπρησμούς, το «ψάχνω να βρω λάθη και δεν βρίσκω» του αρμόδιου υπουργού, τον άλλο ακροδεξιό υπουργό να επιτίθεται στους «οικοπεδοφάγους» πυρόπληκτους, πώς γίνεται να τα κοιτάζει όλα αυτά και να μη λέει «ώς εδώ»;
Πώς το άντεξαν αυτό; Και πώς το χώνεψαν επιπλέον όλων των άλλων; Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου συμμετέχουν 20 κόμματα. Εχοντας ζήσει όλα τα παραπάνω και πάμπολλα ακόμα που ξεχνώ, διαβάζοντάς τα και όλα μαζί σε αυτή τη σελίδα, πραγματικά πιστεύουν ότι κανένα από τα 19 άλλα δεν θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα από αυτό που ζήσαμε τα τελευταία τέσσερα οδυνηρά μα αξέχαστα χρόνια;