Ο γνωστός Γιώργος (ΓΑΠ) έδωσε συνέντευξη, στην οποία αναρωτήθηκε γιατί η Ν.Δ. να μη συνεργαστεί με ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ. Μόλις το διάβασα, πρέπει να σας πω ότι έμεινα για λίγο ακίνητος και ανέκφραστος. Επειτα έψαξα αμέσως να βρω ποια είναι ακριβώς η ηλικία του Γιώργου και είδα ότι είναι 67 ετών. Very sad…
Ας κάνουμε ότι το παίρνουμε στα σοβαρά. Γιατί, λοιπόν, να μη συνεργαστεί η Ν.Δ. και με ΣΥΡΙΖΑ και με ΠΑΣΟΚ; «Πάμε!» που λέει και ο Γιώργος. Ολοι μαζί, τουρλού – αρκεί να οργανωθούμε, παιδιά, για να μη γίνουμε όπως στο ανέκδοτο. Γιατί όχι; Για τον ίδιο λόγο, για τον οποίο στη Βρετανία δεν κάθονται οι οπαδοί του Brexit μαζί με τους υποστηρικτές του Remain, για να τα βρουν και να πάψει όλος αυτός ο φοβερός καβγάς μεταξύ τους, που διασύρει τη χώρα τους. Επειδή, επίσης, δεν είναι Live Aid για την Αιθιοπία οι εκλογές και, πολύ περισσότερο, αυτές οι εκλογές της 7ης Ιουλίου.
Αυτό που ουσιαστικά ζητάει ο ΓΑΠ, με τον προβληματισμό του, είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. (Peace, brother, peace…) Να του πεις ότι έχει άδικο; Νομίζω ότι είναι φυσιολογικό στην ανάπτυξη κάθε παιδιού η φάση εκείνη που το παιδί αναρωτιέται γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να γίνουν αδέλφια, γιατί γίνονται οι πόλεμοι, γιατί πεθαίνουν τα γατάκια κ.λπ. Αλίμονο, δεν υπάρχει μαγικός τρόπος για να γίνει ο κόσμος καλύτερος, Γιώργο. Ακούμε, λ.χ., τους Doors και ευχαριστιόμαστε τη μουσική τους· προς Θεού, όμως, δεν παίρνουμε στα σοβαρά τις ιδέες τους!
Εν πάση περιπτώσει, τελειώνει ο Ιούνιος, σε λίγο μπαίνουμε στον Ιούλιο και για τα παιδιά είναι καιρός διακοπών. Να μην προβληματίζεται ο Γιώργος και να γυρίσει στο σερφ και τον Σεπτέμβριο τα ξαναλέμε. Yolo!
ΥΓ.: Και πάντως με τις σαχλαμάρες αυτές, ο Γιώργος θολώνει το μήνυμα που εκπέμπει συστηματικά τις τελευταίες ημέρες η πρόεδρος Φώφη, ότι δηλαδή δεν θα αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη.
Η πλειοψηφία
Με αφορμή την παρατήρηση νεαρού φίλου, η οποία μου περιήλθε διά της πλαγίας οδού, να επισημάνω ότι είναι φυσικό, νομίζω, όταν είσαι 25 ετών και ανήκεις στην κατηγορία «high achiever», να βρίσκεις αστείο –μην πω γελοίο– ότι ο Μητσοτάκης πηγαίνει στην εκπομπή του Αρναούτογλου. (Και το χειρότερο; Οτι πηγαίνει να συζητήσει με τον Αρναούτογλου! Είμαι βέβαιος ότι πολλά και ευχάριστα μπορεί να κάνει κάποιος με τον ευαίσθητο παρουσιαστή. Αλλά να συζητήσει;)
Η κατάλληλη απάντηση στη δικαιολογημένη απορία του φίλου είναι το περιστατικό με τον Αμερικανό πολιτικό Αντλάι Στίβενσον, τη δεκαετία του 1950. Ο Στίβενσον ήταν πολύ εκλεκτή περίπτωση πολιτικού. Σοβαρός ως προσωπικότητα και γερά μορφωμένος, προερχόταν από παλιά οικογένεια, με πολιτική παράδοση που έφθανε πίσω στα χρόνια της Ανεξαρτησίας. Είχε σπουδάσει Λογοτεχνία και Ιστορία στο Πρίνστον, Νομικά στο Χάρβαρντ και εθεωρείτο ο ιδεώδης συγκερασμός πολιτικού και διανοουμένου. Ο Στίβενσον είχε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να φθάσει στην κορυφή· εκτός από το βασικότερο, που είναι η τύχη. (Οταν μιλούσαν στον Ναπολέοντα για κάποιον αξιόλογο στρατηγό, εκείνος ρωτούσε πάντα το ίδιο: «Εχει τύχη;»)
Ο Στίβενσον δεν είχε την τύχη με το μέρος του, υπό την έννοια ότι στην ακμή της σταδιοδρομίας του βρέθηκε να αντιμετωπίζει αντιπάλους, τους οποίους κανείς δεν θα μπορούσε να νικήσει με τις συνθήκες της εποχής. Τρεις φορές πλησίασε πολύ κοντά στην κορυφή ο Στίβενσον και απέτυχε. Το 1952 και το 1956 διεκδίκησε την προεδρία ως υποψήφιος των Δημοκρατικών και ηττήθηκε από τον Αϊζενχάουερ, προσωπικότητα με υπερκομματική απήχηση, καθώς ήταν ο στρατιωτικός ηγέτης της νίκης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Να σημειώσω εδώ –αφού δεν μπορώ να αντισταθώ στις παρεκβάσεις– ότι ο Αϊζενχάουερ υπήρξε, κατά γενική παραδοχή, άριστος ως ανώτατος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων, κυρίως χάρη στην έμφυτη πολιτική ικανότητά του, που του επέτρεπε να συνθέτει συμφέροντα, προσωπικότητες και τάσεις συχνά αντίρροπες και ανταγωνιστικές μέσα στο περίπλοκο διοικητικό σχήμα των Συμμάχων. Δεν είναι συμπτωματικό ότι, προτού τελικά επιλέξει να πολιτευθεί με τους Ρεπουμπλικανούς, είχε καταφέρει να έχει και τα δύο μεγάλα κόμματα πρόθυμα να του προσφέρουν την προεδρική υποψηφιότητα. Ηταν γάτα ο Αϊκ, εν ολίγοις. Πώς να τα καταφέρει ο Στίβενσον απέναντί του;
Ηταν έτοιμος να προσπαθήσει και τρίτη φορά για την προεδρία, το 1960, αλλά στο συνέδριο των Δημοκρατικών του έκοψε τον δρόμο το ανερχόμενο αστέρι του κόμματος: ο Τζον Κένεντι και το χαμόγελό του. Ποιος Στίβενσον με την καράφλα, όταν από την άλλη έχει το νεανικό σφρίγος του Κένεντι; Ο Στίβενσον είχε, κατά κάποιο τρόπο, την ατυχία του μεγάλου τραγουδιστή της τζαζ Τόνι Μπένετ, του οποίου η καριέρα αδίκως επισκιάστηκε, επειδή συνέπεσε με εκείνη του μοναδικού Φρανκ Σινάτρα. Εν πάση περιπτώσει, σε κάποια από τις ατυχείς καμπάνιες του για την κορυφή, ο Στίβενσον συνάντησε μια θαυμάστριά του, η οποία τον διαβεβαίωσε ότι δεν πρέπει να ανησυχεί, γιατί «όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι» είναι μαζί του. «Ναι, αλλά εγώ χρειάζομαι την πλειοψηφία», της απάντησε εκείνος. (Είναι άγνωστο τι ακολούθησε, φαντάζομαι όμως ότι, ως σκεπτόμενη, η κυρία κατάλαβε και έμεινε εκεί…) Για τον ίδιο λόγο, λοιπόν, πήγε και ο Κυριάκος στον Αρναούτογλου: χρειάζεται την πλειοψηφία.
Ωστόσο, τα παραπάνω δεν ισχύουν για την εμφάνιση της προέδρου Φώφης Γεννηματά στην εκπομπή της Φαίης Σκορδά. Η Φώφη πήγε στη Φαίη για να συζητήσουν…