Ενα σύντομο ποίημα σε δύο μέρη με τον τίτλο «Πες μου μια ιστορία». Το πρώτο μέρος: «Πολύ καιρό πριν, στο Κεντάκι, εγώ, ένα μικρό αγόρι, στεκόμουν/ Σ’ ένα χωματόδρομο, με το πρώτο σκοτάδι της νύχτας, και άκουσα/ Τις μεγάλες χήνες να σφυρίζουν στο βορρά.// Δεν μπορούσα να τις δω, φεγγάρι δεν είχε/ Και τ’ άστρα ήταν αραιά. Τις άκουσα.// Δεν ήξερα τι συνέβαινε στην καρδιά μου.// Ηταν την εποχή προτού ανθίσουν οι κουφοξυλιές,/ Γι’ αυτό έφευγαν για τον βορρά.// Ο ήχος τραβούσε προς βορρά».
Το δεύτερο μέρος: «Πες μου μια ιστορία.// Σε αυτό τον αιώνα, και σε αυτή τη στιγμή, της μανίας,/ Πες μου μια ιστορία.// Κάνε την να είναι μια ιστορία μεγάλων αποστάσεων, γεμάτη αστροφεγγιές.// Ο τίτλος της ιστορίας θα είναι Χρόνος./ Μα δεν πρέπει να προφέρεις το όνομά της./ Πες μου μια βαθιά απολαυστική ιστορία».
Συγγραφέας του ποιήματος είναι ο Αμερικανός Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν (1905-1989). Ποίημα αναφοράς στα αμερικανικά γράμματα, εκεί όπου, πάνω απ’ όλα, αυτό που μετράει είναι «να πεις μια ιστορία».
Στέκεσαι απορημένος απέναντί του, όπως μπροστά από το «Μαύρο Τετράγωνο» του Μαλέβιτς ή όπως μπροστά από την «Ονειροπόληση» του Γουάιεθ; Τι είναι αυτό που έγραψε ο Γουόρεν; Ο κύριος Γκρι πάει ψάχνοντας. Ανάμνηση από τα παιδικά χρόνια, η στιγμή στο λυκόφως μιας ζωής που αρχίζει, την εποχή που «δεν ήξερα τι συνέβαινε στην καρδιά μου»; Αλλά μήπως τότε μόνον όλα όσα συμβαίνουν στην καρδιά μας είναι ένα μυστήριο;
Και στο δεύτερο μέρος, κάποιος φαίνεται να μιλάει σε κάποιον άλλο. Ισως στην καρδιά του, που δεν ξέρει τι της συμβαίνει. Ισως η ερωμένη στον εραστή της και το αντίστροφο. Κάποιο πρόσωπο ζητάει να της ή του πούνε μια ιστορία. Σε μια «στιγμή μανίας».
Δεν γίνεται μια ιστορία δίχως κάποια μανία – αλλιώς τι ιστορία θα ήταν; Σαν έρωτας δίχως πάθος. Δεν γίνεται ιστορία δίχως χρόνο, ο οποίος όμως είναι αόρατος, ανεπαίσθητος κάποτε, βαρύς και πηχτός άλλοτε, αγαπά να κρύβεται – το πραγματικό του όνομα ποτέ δεν μπορείς να προφέρεις, όπως οι Εβραίοι καμπαλιστές το όνομα του Θεού.
Και, βέβαια, μια ιστορία τι νόημα έχει αν δεν περιέχει ωκεανούς και ερήμους, ουρανούς και σύμπαντα, άστρα που φεγγοβολούν στο σκοτάδι; Ή κάτι που μοιάζει να βρίσκεται πολύ μακριά από εδώ, σαν το ονειρικό «Somewhere Not Here» που οι Alpha τραγουδούσαν το 1997;
Κι ωστόσο, το ποίημα σωπαίνει τη στιγμή που είναι να αρχινίσει η ιστορία· η όποια ιστορία: όνειρο, μνήμη, αληθινά ή επινοημένα συμβάντα, με ανώνυμους ή επώνυμους χαρακτήρες, με ερωτευμένους που πεθαίνουν μέσα σε φλογισμένες αγκαλιές ή ήρωες που κρέμονται άψυχοι από αγχόνες – λίγη σημασία έχουν όλ’ αυτά.
Μένει η λαχτάρα για μια «βαθιά απολαυστική ιστορία» (Tell me a story of deep delight). Ισως διότι σημασία σε μια ιστορία δεν έχει η πίστη σε κάτι αλλά η λαχτάρα για κάτι.