08.00
Το παράθυρο του δωματίου μου στους Δελφούς, για όσον καιρό μένω εκεί, δεν κλείνει ποτέ. Δεν θέλω να χάνω λεπτό από τη μουσική της φύσης μέσα στη νύχτα ή μέσα στη μέρα. Ετσι, το πρωί ξυπνάω με τα κονσέρτα των πουλιών και το γλυκό αεράκι που κατεβαίνει από το βουνό Κίρφη απέναντί μου. Αφού ανοίξω τα μάτια μου, αμέσως βάζω νερό να βράσει για τον πρώτο καφέ της μέρας – χωρίς ζάχαρη, με λίγο γάλα αμυγδάλου.
10.00
Στρώνομαι στη δουλειά με δεκάδες emails και τηλέφωνα, στο παραδοσιακό καφενείο «Απόλλων», που έχει ένα τεράστιο μπαλκόνι με θέα το δελφικό τοπίο, τον ακομμάτιαστο ελαιώνα της Αμφισσας, κάτω από τη σκιά του Παρνασσού, που καταλήγει στην Κίρρα-Ιτέα και βυθίζεται στα νερά του Κορινθιακού Κόλπου. Σταυροδρόμι, πέρασμα, οι Δελφοί. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Με τόση ενέργεια σε αυτόν τον τόπο, δεν γίνεται να μην είσαι δημιουργικός, να μη γεννάς ιδέες και να μη βρίσκεις λύσεις σε όλα τα προβλήματα. Καθημερινά πρέπει να υπερπηδώ πολλά εμπόδια για όσα κάνω, μουσικές εκδηλώσεις, οργάνωση του Φεστιβάλ Δελφών «Το Λάλον ύδωρ», αναθέσεις και ακυρώσεις έργων ή συναυλιών. Και όπως περιγράφει αριστοτεχνικά ο Σεφέρης στις Δοκιμές «…αν το τοπίο των Δελφών πάλλει από μια τέτοια εσωτερική μαρμαρυγή, είναι γιατί δεν υπάρχει ίσως γωνιά στη γη μας που να ζυμώθηκε τόσο πολύ από τις χθόνιες δυνάμεις κι από το απόλυτο φως. Κοιτάζει κανείς, ανεβαίνοντας προς τον Παρνασσό, από τη μεριά του Σταδίου, το μεγάλο ανοιχτό τραύμα που χωρίζει, σαν από μια τσεκουριά του Ηφαίστου, τις δυο Φαιδριάδες, από πάνω ώς κάτω στην Κασταλία, και πιο κάτω ακόμη ώς τα βάθη της λαγκαδιάς του Πλειστού· νιώθει το δέος μιας λαβωμένης ζωής που αγωνίζεται ν’ ανασάνει όσο μπορεί ακόμη, στο φως, και χαίρεται που είναι αυγή και βγαίνει ο ήλιος».
12.00
Τώρα ξεκινάει η δράση. Το λάπτοπ κλείνει. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και κατηφορίζω προς την Αμφισσα· πρέπει να δω κόσμο. Είναι η ώρα που μιλώ διά ζώσης με συνεργάτες από την περιοχή για τα οργανωτικά του φεστιβάλ. Περνάω από το τυπογραφείο μέσα στον ελαιώνα, παραλαμβάνω υλικό, πηγαίνω στο δημαρχείο για να ελέγξω τα γραφειοκρατικά που «τρέχουν» ή παραμένουν κολλημένα, ελέγχω τους καθαρισμούς στους χώρους των εκδηλώσεων και παράλληλα ενημερώνω τους πάντες γύρω μου για τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που απαρτίζουν το νεοσύστατο φεστιβάλ «Το Λάλον ύδωρ». Πάντα με χαμόγελο, αλλά και με αυστηρότητα όπου χρειάζεται. Οδηγώντας πίσω προς τους Δελφούς, σκέφτομαι, επεξεργάζομαι ιδέες, κάνω αυτοκριτική, αναλύω τα σχόλια των ανθρώπων που συνάντησα, ακούω μουσική, θαυμάζω το συγκλονιστικό δελφικό τοπίο. «Γνώθι σαυτόν»: αυτογνωσία, αυτεπίγνωση.
15.00
Ελαφρύ μεσημεριανό γεύμα στην ταβέρνα «Βάκχος». Στους Δελφούς τα ονόματα Απόλλων, Βάκχος, Πυθία, Σίβυλλα, Ηνίοχος, Μαντείο παρελαύνουν το ένα μετά το άλλο στις μαρκίζες των καταστημάτων, στα ξενοδοχεία, στις οδούς, στα πάντα. Βλέπεις όμως μαζί και παρωχημένες διαφημιστικές ταμπέλες των… νεκρών φωτογραφικών εταιρειών Agfa και Kodak, τις οποίες οι Δελφιώτες απαξιούν να ξηλώσουν στον 21ο αιώνα. Οι μύθοι είναι ζωντανοί εδώ. Το νερό της Κασταλίας τρέχει ακόμη και το «λάλον ύδωρ» δεν έχει σταματήσει το τραγούδι του.
17.00
Επειτα από έναν σύντομο υπνάκο έρχεται η ώρα της γυμναστικής. Ευτυχώς υπάρχει σύγχρονος και οργανωμένος χώρος personal training στην κοντινή Αράχωβα. Aνεβαίνω τα σκαλιά του «Mark’s Ground». Εδώ δεν έχουμε μύθους παλιούς, η κοσμοπολίτικη Αράχωβα του χειμώνα και του χιονοδρομικού του Παρνασσού, πίσω από τα παραδοσιακά πετρόχτιστα σπίτια, είναι πλήρως εκσυγχρονισμένη και ακριβή. Είναι απόλαυση να τη χαίρομαι στην καλύτερη περίοδό της, τώρα που είναι σχεδόν άδεια, δροσερή, όμορφη, πιο γνήσια – χωρίς την οχλαγωγία από τους εκδρομείς των χειμερινών Σαββατοκύριακων. Αυτή η ώρα είναι το διάλειμμά μου. Οσο και να έχω πιεστεί μέχρι εκείνη την ώρα, η σωματική άσκηση με αποτοξινώνει πλήρως.
19.00
Ερχεται η όμορφη στιγμή της σύνθεσης. Κάθομαι με ένα λάπτοπ και ένα μικρό πληκτρολόγιο (keyboard) σε ένα τραπεζάκι και αρχίζω το γράψιμο. Πολλές φορές, πριν ξεκινήσω, ακούω μουσικές άλλων συνθετών που με ενδιαφέρουν. Ή μπορεί να ακούω και παλιότερα δικά μου. Σιγά σιγά αρχίζουν να ρέουν οι νότες μέσα στο κεφάλι μου, στα δάχτυλά μου κι έπειτα στην οθόνη του υπολογιστή. Μπλέκονται νότες, λέξεις, κείμενα, σιωπές.
23.00
Αυτή είναι ίσως η πιο δημιουργική ώρα, παρά την κούραση της μέρας. Πάντα στις τελευταίες αναλαμπές γεννιούνται τα πιο ωραία. Είτε συνεχίζω τη σύνθεση μέχρι τελικής πτώσεως είτε κάνω τα τελευταία τηλέφωνα για το φεστιβάλ. Μιλώ μεταμεσονύχτια με τη βοηθό μου, τον γραφίστα, το παιδί που δουλεύει το site, τους παραγωγούς. Τους πιέζω, τους αγχώνω, έπρεπε να είχαν γίνει όλα χθες… αλλά πάντα τους ευχαριστώ και είμαι ευγνώμων στους συνεργάτες μου. Γιατί χωρίς αυτούς δεν είμαι τίποτα.
Ο Δημήτρης Μαραμής είναι συνθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Δελφών «Το Λάλον ύδωρ», που πραγματοποιείται έως τις 17 Ιουλίου σε φυσικούς χώρους των Δελφών, του Χρισσού, της Αμφισσας, της Ιτέας, του Γαλαξιδίου.