Είναι δύσκολη δουλειά να ισορροπείς στο Κέντρο. Υπάρχουν από τη μια μεριά οι ψηφοφόροι που τρέμουν την ακυβερνησία και συνεπώς το ΚΙΝΑΛ πρέπει να διαβεβαιώνει ότι «θα δώσει κυβερνητική λύση»· όσο κι αν το φοβάται, διότι υπάρχει προηγούμενη πανευρωπαϊκή εμπειρία. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και ψηφοφόροι που δεν βλέπουν με καλό μάτι τη συνεργασία με τη Δεξιά. Υπάρχουν κι εκείνοι που, αν δεν βλέπουν διαφορές μεταξύ Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ, δεν έχουν λόγους να μην ψηφίσουν το αυθεντικό, το οποίο μάλιστα διά της αυτοδυναμίας δίνει και τη σιγουριά της κυβερνησιμότητας. Σε αυτό το τεντωμένο σχοινί καλείται να περπατήσει η κ. Φώφη Γεννηματά και το κάνει με τον χειρότερο τρόπο. Αλλες φορές πέφτει δεξιά του σχοινιού και άλλες ζερβά.
Τελευταίο κρούσμα, η δήλωσή της περί ακαδημαϊκού ασύλου, η οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι συριζαϊκής θολούρας: «Λέμε “Ναι” στο ακαδημαϊκό άσυλο, την ελεύθερη διδασκαλία, την έρευνα, τη διακίνηση των ιδεών. “Οχι” στη συντηρητική λογική της Ν.Δ. που εξαγγέλλει την κατάργησή του. “Οχι” στις πολιτικές ταύτισής του με τη βία και την ανομία. Αμεσα, τώρα, αυτά τα φαινόμενα πρέπει να αντιμετωπισθούν με πολιτική βούληση και συνεργασία των ιδρυμάτων με τις αρμόδιες αρχές της πολιτείας».
Τρεις μπάχαλοι καθόντανε, στην άκρη και γελούσανε. Δηλαδή, τι σόι πολιτική βούληση χρειάζεται για να εφαρμοστούν οι νόμοι του κράτους σε όλη την επικράτεια, και συνεπώς στα ΑΕΙ; Και τι συνεργασία των ιδρυμάτων μπορεί να υπάρξει με τις αρμόδιες αρχές, όταν τα ιδρύματα είναι όμηροι αυτών των μπάχαλων;
Προοδευτική, και διαφοροποιημένη από τη Ν.Δ., θέση θα ήταν η ταυτόχρονη κατάργηση του ασύλου στα ΑΕΙ και κατάργηση των λογοκριτικών νόμων που φωλιάζουν στην ελληνική νομοθεσία. Κι αυτό, διότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ζήσουμε τραγελαφικές καταστάσεις, όπως με την υπόθεση του Γερμανού ιστορικού Χάιντς Ρίχτερ ή της συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου, εντός των πανεπιστημίων. Ας μην ξεχνάμε ότι η ελληνική νομοθεσία βρίθει παραλογισμών στα ζητήματα λόγου. Μέχρι πριν από λίγο καιρό τα αδικήματα Τύπου ήταν αυτόφωρα και υπήρξαν πολλοί δημοσιογράφοι που πέρασαν τη νύχτα τους στα κρατητήρια διότι κάποιος τους μήνυσε προκειμένου να τους τρομοκρατήσει.
Επομένως, ναι μεν πρέπει να καταργηθεί ο παραλογισμός του ακαδημαϊκού ασύλου, ο οποίος χρησιμεύει μόνο στους μπάχαλους, αλλά ταυτοχρόνως πρέπει να θωρακιστεί η ελευθερία του λόγου. Διότι είναι σίγουρο ότι, στη χώρα που ζούμε, η κατάργηση θα συκοφαντηθεί μόλις υπάρξει μια μήνυση εναντίον κάποιου αιρετικού ακαδημαϊκού και ο εισαγγελέας αντί να τη βάλει στο αρχείο, όπως πρέπει, αποφασίσει να τη στείλει στο ακροατήριο, ως είθισται.