Ισως αυτή η προεκλογική περίοδος, που κρίνεται υποτονική, να είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχουμε παρακολουθήσει. Πολιτικό σύστημα και κοινωνία μετατοπίζονται. Πόσο σταθερή είναι αυτή η μετατόπιση και για πόσο χρονικό διάστημα θα ισχύσει, δύσκολο να προσδιοριστεί. Το αντισυστημικό κύμα δείχνει να κοπάζει· η κόπωση των πολιτών και η καθήλωση της χώρας είναι ισχυροί σύμμαχοι στην επιθυμία για «κανονικότητα». Βέβαια, τίποτα δεν έχει ακόμη κερδηθεί, οι εκλογικές νίκες δείχνουν την κατεύθυνση, αλλά δεν επαρκούν για να την εξασφαλίσουν κιόλας.
Αυτή η προεκλογική περίοδος είναι αποκαλυπτική και για κάτι ακόμη: τη μεταμόρφωση του κ. Αλέξη Τσίπρα.
Η πορεία του θυμίζει δεξαμενή με μεγάλη διαρροή κι αυτό είναι ανεξάρτητο από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ή τα δημοσκοπικά ποσοστά. Οι ερμηνείες για το «σοκ της ήττας» ή το γεγονός ότι τώρα την ατζέντα ρυθμίζει ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Τσίπρας αναγκάζεται να «παίζει σε ένα γήπεδο που δεν γνωρίζει», αυτό των χαμηλών τόνων και της ήπιας αντιπαράθεσης, μπορεί να ισχύουν αλλά δεν επαρκούν.
Ο κ. Τσίπρας αδειάζει ταχύτατα από αποθέματα και δεν διαφαίνονται οι εφεδρείες ανεφοδιασμού του. Γίνεται το παλιό που καταδίκαζε. Κάνει επικλήσεις στα απομεινάρια του παλαιότερου παλιού («απευθύνομαι στην ψυχή του απλού κόσμου του ΠΑΣΟΚ που μεγάλωσε κι έζησε με τη μνήμη τι σημαίνει αυτή η Δεξιά που θέλει να ξανακυβερνήσει», είπε πρόσφατα), εξακολουθεί να θεωρεί πλεονέκτημά του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει «πως είναι κόμμα της συνεργασίας και όχι της αλαζονείας». Με μόνο ορατό παράδειγμα τη συνεργασία με μια εκδοχή της εθνικιστικής, ακραίας Δεξιάς, τους ΑΝΕΛ. Ο λόγος του ακούγεται άνυδρος και επαναληπτικός, γεμάτος δάνεια – ξέφτια άλλων εποχών.
Στριμώχνεται, αγκομαχάει και συρρικνώνεται. Τρεφόταν από την πόλωση και τώρα ούτε το αντίπαλο στρατόπεδο προσφέρει αφορμές ούτε οι καιροί την υποστηρίζουν.
Πόσοι ψηφοφόροι μπορούν να συγκινηθούν από την «επάρατο Δεξιά» και την «Αριστερά της δημοκρατίας και της προόδου»; Από διαχωρισμούς που φρόντισε η ίδια η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων να καταλύσει. Ο κόσμος που κινήθηκε ανάμεσα στα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα, που παρέμεινε «άστεγος» και βουβός, αντιλαμβάνεται ότι καμία κανονικότητα δεν επιστρέφει με «ετικέτες». Αδιαφορεί για τους χαρακτηρισμούς Αριστερά ή Δεξιά. Κοιτάει μπροστά, προσπερνώντας απολιθώματα, σκελετούς και απειλές. Οι βουβοί, αυτή τη φορά, είναι και αποφασισμένοι.