Μια φορά και έναν καιρό, δύο βασίλισσες μπήκαν σε ένα φεστιβάλ. Κάθισαν σε έναν καναπέ από βελούδο και άναψαν ένα κίτρινο πορτατίφ. Η πρώτη, με μοβ φόρεμα, μοβ μαλλιά και μοβ γάντια, άρχισε μια ιστορία για μια σκυλίτσα που της άρεσε να κάνει τα πράγματα διαφορετικά. Η δεύτερη, που είχε μακριά ξανθά μαλλιά και μακρύ γαλάζιο φόρεμα, διάβασε μια ιστορία για την αγάπη των γονιών που δεν αλλάζει ό,τι κι αν γίνει.
«Drag queen είναι όταν θες να φορέσεις κάποια ρούχα και να παριστάνεις ένα άλλο πρόσωπο. Εμένα μου αρέσει», είπε η Holy Grace στο λιλιπούτειο ακροατήριο. «Θα διαβάσουμε κάποιες ιστορίες που είναι και αληθινές», είπε η Socrates και γύρω τους μαζεύτηκαν περίπου 20 παιδιά με τους γονείς τους στο πρώτο ελληνικό Drag Queen Story Hour.
Ηταν για όλους η πρώτη φορά. Τόσο για τους δύο περφόρμερ που γνώριζαν μόνο τα βραδινά drag queen σόου όσο και για το Φεστιβάλ Αθηνών, που διοργάνωσε τη δράση με τη βερολινέζικη εταιρεία παραγωγής Over the Rainbow.
Το έντονο μακιγιάζ, το γκλίτερ, οι μεγάλες βλεφαρίδες και οι περούκες δεν φαίνεται να παραξένεψαν τους μικρούς προσκεκλημένους του φεστιβάλ, καθώς η μεταμφίεση και η ένταση είναι στοιχεία της παιδικής ηλικίας. Η τελευταία ιστορία ήταν για τον Λέοντα, το λιοντάρι που έγραφε ποιήματα και δεν ήθελε να είναι άγριο. Είχε φίλη μια μικρή πάπια. Τα λιοντάρια φίλοι του, όμως, του έλεγαν ότι πρέπει να τη φάει. Στον λόφο της σκέψης ο Λέων και η πάπια σκάρωσαν ένα ποίημα και είπαν ότι δεν πρέπει κανείς να είναι άγριος για να είναι και λιοντάρι. «Οι λέξεις είναι που μπορούν να κάνουν τον κόσμο να σκεφτεί και να αλλάξει», είπε το μικρό λιοντάρι και οι drag queens έκλεισαν το βιβλίο. Από μέσα τους μπορεί να ευχήθηκαν να είχε ο κόσμος αυτές τις λέξεις όταν και εκείνες ήταν μικρές και διαφορετικές. Πριν γίνουν βασίλισσες.