Ενα καλοκαίρι σαν κι αυτό σε μια παρέα σαν όλες τις παρέες, είχα γνωρίσει τον Μίλτο. Καλό παιδί ο Μίλτος, εξέπεμπε πραότητα και νηφαλιότητα και, επειδή δεν μιλούσε πολύ, κάτι σαν σοφία. Οταν πάντως μιλούσε, μιλούσε με ακλόνητη βεβαιότητα για όλα τα θέματα, ιδίως τα γεωπολιτικά. Ηταν απολύτως βέβαιος για το ποιος έχει συμφέροντα σε ποια περιοχή του πλανήτη και τους βαθύτερους λόγους για τους οποίους χύθηκε αίμα στην ανθρώπινη ιστορία. Κάποια στιγμή αποκάλυψε και πώς τα ξέρει όλα αυτά: δεν διαβάζει βιβλία, δεν διαβάζει εφημερίδες, εκτός από αθλητικές, και δεν μπαίνει στο Ιντερνετ. Με αυτόν τον απλό τρόπο, ο Μίλτος ξεκλείδωνε την απόλυτη «αλήθεια». Φυσικά, όσο λιγότερες κουκκίδες γνώσης έχεις συσσωρεύσει για τον κόσμο, τόσο πιο απλό είναι να τις ενώσεις.
Θυμήθηκα τον «σοφό» Μίλτο, αυτό το Σαββατοκύριακο, σε μια ανάπαυλα από την ανάγνωση της «Τελευταίας μπλόφας», των Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτώριας Δενδρινού (εκδ. Παπαδόπουλος), σχετικά με το παρασκήνιο της περιβόητης διαπραγμάτευσης του 2015. Εργώδης, επίπονη δουλειά τόσο για τις δημοσιογράφους – συγγραφείς όσο και για τον αναγνώστη, όπως κάθε τι που σκαλίζει φρέσκα τραύματα. Ανά τακτά διαστήματα, άφηνα το βιβλίο στην άκρη για μια ανάσα πριν ξαναβυθιστώ στα γεγονότα της πιο κρίσιμης περιόδου της χώρας μετά τη Μεταπολίτευση.
Να ένα βιβλίο που όσοι αρέσκονται να περιφέρουν τις ακλόνητες βεβαιότητές τους, όπως ο Μίλτος, δεν θα διαβάσουν ποτέ. Γιατί να το διαβάσουν; Αφού «τα ξέρουν μωρέ». Ξέρουν ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί, «πώς φτάσαμε ώς εδώ», τι ακριβώς συνέβη πίσω από τις κλειστές πόρτες –γιατί συνέβη–, τα ξέρουν όλα, μη μακρηγορούμε. Η δημοσιογραφική έρευνα, όταν το αποτέλεσμά της δεν αρμόζει στη δική τους θεώρηση των πραγμάτων, είναι πάντοτε εκ του πονηρού και γενικώς περιττή.
Μυστήρια κατηγορία ανθρώπων. Οσο πιο κρίσιμες είναι οι στιγμές, τόσο αδυνατίζει η διάθεση ενημέρωσής τους. Οτι φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού και κοιτάξαμε κάτω, δεν είναι αρκετό να εξάψει την περιέργειά τους, να φυσήξουν να διαλυθεί λίγο η ομίχλη, να ξύσουν την πρώτη στιβάδα των γεγονότων.
Ετσι, οι άβολες νέες πληροφορίες δεν κατορθώνουν ποτέ να «επιμολύνουν» τις ήδη διαμορφωμένες θέσεις τους για πρόσωπα και καταστάσεις. Θα βγουν από την κρίση ακριβώς όπως μπήκαν, περήφανοι και με τις ίδιες αταλάντευτες πεποιθήσεις. Χωρίς να έχουν ασκήσει το βασικό τους δικαίωμα, αυτό της ενημέρωσης.