Ολο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, οι κριτικοί των παραστατικών τεχνών, και κυρίως όσοι γράφουν για το θέατρο, μοιάζει να εκχωρούν το βασικό τους έργο-αποστολή στο Facebook. Δηλαδή, αφήνουν τους θεατές να μιλήσουν στους «φίλους» τους για τις εντυπώσεις τους για μία παράσταση, ενώ εκείνοι (εκπαιδευμένοι / εξειδικευμένοι για τον σκοπό αυτό) κάνουν συνήθως δημόσιες σχέσεις μέσα από τα γραπτά τους. Ενώ η ροπή σε ενθουσιώδη λόγια είναι εύκολη όταν η παράσταση έχει αφήσει θετικές εντυπώσεις, στην αντίστροφη περίπτωση πολλοί κριτικοί μασούν τα λόγια τους. Μάλιστα, έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι είναι πιο πιθανό οι οξύτατες κριτικές των επαγγελματιών να αφορούν ξένες παραστάσεις (γενικά οι ξένες παραστάσεις είναι ο εύκολος σάκος για κάθε εθνικιστική ακρότητα ειδικών και μη), για τις οποίες ο κριτικός δεν έχει το άγχος μήπως συναντήσει σε κάποιο καλλιτεχνικό στέκι τον δημιουργό της παράστασης ή τον παραγωγό της.
Δεν μιλώ για τα αστεράκια ή τους βαθμούς με άριστα το 10, όπως συνηθίζεται. Μιλώ για την υποχρέωση του ειδικού να αξιολογήσει ένα καλλιτεχνικό έργο με κύριο κριτήριο την επίτευξη των στόχων που έθεσε ο δημιουργός και τη συγκίνηση – αμφίδρομη σχέση που το έργο προκαλεί με τους θεατές του. Η αξιολόγηση αυτή απαιτεί θεωρητικές γνώσεις και εξασκημένο μάτι.
Και παράλληλα προϋποθέτει επαγγελματισμό από κριτικούς που αγνοούν ότι μέσω του ΜΜΕ απευθύνονται στο αναγνωστικό κοινό, το οποίο θέλει να ενημερωθεί για το έργο –δηλαδή, να πάρει μια απάντηση στο αρχικό ερώτημα–, και δεν συνομιλούν με τον δημιουργό της παράστασης, με αποτέλεσμα (και αναμενόμενα) να είναι υποχρεωμένοι να αμβλύνουν τα λόγια τους για μια αρνητική κρίση τους.
Συνέπεια είναι η αξιοπιστία των κριτικών να καθίσταται ευάλωτη στις επικρίσεις των δημιουργών, το ισχυρό ego των οποίων τους εμποδίζει να παραδεχθούν ότι η παράσταση που έφτιαξαν είναι προς αποφυγήν ή αλλιώς… δεν βλέπεται.