Γκαϊανέ Καζαρτιάν

2' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Συγκαταλέγομαι σε αυτούς που αισθάνθηκαν αποτροπιασμό από την ανάρτηση στη σελίδα της Athens Voice, στο facebook, όπου συσχετίστηκε η αυτοκτονία της Αρμένισσας νοσηλεύτριας Γκαϊανέ Καζαρτιάν στο Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας με αντισυριζαϊκές εμμονές: «Μετανάστρια από την Αρμενία, αποκλειστική νοσοκόμα στο νοσοκομείο Νίκαιας, πήδηξε από το παράθυρο και σκοτώθηκε για να μην απελαθεί. Κρίμα, έχασε την ευκαιρία να συνοδεύσει τον Τσίπρα στη δεξίωση του Προεδρικού».

Να πω εδώ πως συγκαταλέγομαι στους αναγνώστες της Athens Voice, ειδικά αυτά τα τέσσερα χρόνια του παραλογισμού, όταν κυρίως η αρθρογραφία του Φώτη Γεωργελέ και της Σώτης Τριανταφύλλου ήταν βάλσαμο για πονεμένα μάτια. Το γεγονός αυτό όμως αυξάνει την αγανάκτησή μου, εννοείται. Η αγανάκτηση έχει να κάνει όχι μόνο με τη συγκεκριμένη ανάρτηση αλλά και με την αναίτια μακροσκελή εξήγηση της «μισής συγγνώμης» που δόθηκε από το έντυπο. Κάπως έτσι δόθηκε λαβή στο «αντίπαλο στρατόπεδο» να αφηνιάσει. Λογικό: πώς είναι δυνατόν να συσχετίζεις τον θάνατο μιας γυναίκας –πόσω δε μάλλον τον βίαιο, εκούσιο θάνατο μιας γυναίκας–, η οποία πνίγηκε από την απελπισία και πήδηξε στο κενό, μιας γυναίκας που φρόντιζε ασθενείς και ηλικιωμένους (τους γονείς μας και τους παππούδες μας), πολύ μακριά από τον τόπο της, πώς γίνεται να συσχετίζουμε κάτι τέτοιο με τις όποιες ιδεολογικές, πολιτικές μας εμμονές; Γιατί εκχυδαΐζουμε τον θάνατο ενός ανθρώπου με την αγοραία μικροπολιτική κουβέντα «της παρέας», δηλαδή έναν προφορικό κανιβαλισμό της στιγμής που ουδεμία θέση έχει στον δημόσιο, γραπτό λόγο ενός φιλελεύθερου εντύπου;

Είπα παραπάνω ότι η ανάρτηση και η διευκρίνιση που ακολούθησε έδωσαν λαβή στους φίλα προσκείμενους στον ΣΥΡΙΖΑ να ξεσπαθώσουν. Εγραψα τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι τόσο οι λεγόμενοι «φιλελέδες», οι «φιλελέφτ», οι κεντρώοι, οι σοσιαλδημοκράτες αλλά και νεοδημοκράτες, επίσης ξεσπάθωσαν κατά της Athens Voice. Είναι αυτό που δεν έκαναν ποτέ οι του ΣΥΡΙΖΑ όταν κατά καιρούς γράφονταν απίστευτα πράγματα στα φιλικά του έντυπα, όταν ο κ. Πολάκης βεβήλωνε τη μνήμη ενός νεκρού δημοσιογράφου, όταν οι κυβερνώντες έκαναν σόου στους πληγέντες στο Μάτι. Σιγήν ιχθύος τότε από όλους…

Αυτή είναι πράγματι μια ειδοποιός διαφορά, μια ουσιαστική διαφορά, όχι τόσο στενά πολιτική όσο πολιτισμική. Η οποία όμως δεν θα έπρεπε διόλου να μας εφησυχάζει. Διότι πέφτοντας στην παγίδα αυτών των συγκρίσεων και εξισώσεων, ουσιαστικά αναπαράγουμε την εύκολη (και κενή περιεχομένου) συριζαϊκή ρητορική.

Δυστυχώς, όμως, αυτή η εξωφρενική απουσία ενσυναίσθησης είναι ένα διαχυμένο φαινόμενο στην ελληνική κοινωνία πέρα από κόμματα και ιδεολογίες. Είμαστε τόσο νάρκισσοι, που χωρίς το βλέμμα των άλλων (χωρίς την επίδειξη δηλαδή) δεν υπάρχουμε. Και όταν δεν έχουμε ουσιαστική πρόσβαση στον εαυτό μας αδυνατούμε και να σκεφτούμε τον πόνο του άλλου. Δεν μπήκαμε στη θέση της Γκαϊανέ Καζαρτιάν, διότι θεωρούμε αυτονόητο ότι αυτό που της συνέβη δεν μπορεί να συμβεί ποτέ σε εμάς.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή