Πόσο καλή ιδέα είναι να βάλεις τον Πολάκη να πρωταγωνιστήσει σε καμπάνια κατά του καπνίσματος; Οσο καλή ιδέα είναι να κάνει καμπάνια ο ΣΥΡΙΖΑ για το Μακεδονικό.
Η επιμονή του κυβερνώντος κόμματος να συντηρήσει στην ατζέντα ένα θέμα που του έχει κοστίσει πολιτικά μπορεί να ερμηνευθεί ως εκδικητική παρόρμηση κατά του Καραμανλή για την έναρθρη έκφρασή του υπέρ του Μητσοτάκη. Επειδή, όμως, στα κόμματα δεν συγχωρούνται παρορμήσεις, το κίνητρο της επίθεσης μάλλον είναι η υπονόμευση της Ν.Δ. έναντι του ακροατηρίου που είναι ευαίσθητο με το θέμα.
Πόσο πιθανό είναι να αλλάξει αυτό το ακροατήριο εκλογική συμπεριφορά επειδή θα το πείσουν αυτοί που υπέγραψαν τις Πρέσπες εναντίον αυτού που «υπέγραψε» το Βουκουρέστι;
Το πρόβλημα της επιλογής για αναμόχλευση του Μακεδονικού δεν είναι καν το περιεχόμενο του μηνύματος. Είναι κυρίως ότι δεν υπάρχουν υποψήφιοι παραλήπτες. Αυτοί που διαβάζουν τις δημοσκοπήσεις διαπιστώνουν –όχι χωρίς μια κάποια έκπληξη– ότι το Μακεδονικό δεν ανήκει στα κυρίαρχα κριτήρια ψήφου, ούτε καν στη Βόρεια Ελλάδα. Δικαιώνονται έτσι όσοι εκτιμούσαν ότι τα συλλαλητήρια ήταν μόνο μια έξαρση.
Και ο Βελόπουλος; Η εκλογική επιτυχία αυτού του σχήματος στις ευρωεκλογές δεν μπορεί να ερμηνευθεί, αν η μακεδονική έξαρση, που το ευνόησε, δεν συνδυαστεί με την ταυτόχρονη εξαέρωση άλλων ευκαιριακών σχημάτων – όπως οι ΑΝΕΛ, ο Λεβέντης ή ακόμη και ο ΛΑΟΣ, που πάντοτε αποσπούσε αξιοσημείωτα ποσοστά στη Βόρεια Ελλάδα.
Οπως ο Βαρουφάκης λειτούργησε ως πόλος συσπείρωσης της αδέσποτης αριστερής ψήφου, έτσι και ο Βελόπουλος φαίνεται ότι ήταν ο μικρός ταμιευτήρας για όσους είχαν ήδη περάσει στη δεξιά όχθη του αντισυστημισμού. Πρόκειται για ένα μέρος του εκλογικού σώματος που αποφασίζει μέσα σε ένα κέλυφος αδιαπέραστο από τις συμβατικές μεθόδους πειθούς. Γι’ αυτό και εκτιμάται ότι μόνον η όψιμη έγερση της δεξιάς του Κυρίου κατά της εμπορίας δήθεν θεόπεμπτων επιστολών μπορεί να τρυπήσει το κέλυφος.
Οι δημοσκοπήσεις είναι πολύ δύσκολο να προβλέψουν αν τα τρία κόμματα που κινούνται κοντά στο όριο –Βελόπουλος, Χ.Α. και Βαρουφάκης– θα καταφέρουν εν τέλει να το περάσουν. Οι λίγες ψήφοι που κρίνουν την είσοδο θα είναι ακόμη λιγότερες σε μια αναμέτρηση στην οποία η αποχή αναμένεται να είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Και όμως αυτό το λίγο είναι απείρως σημαντικότερο από το ποσοστό του δεύτερου. Για κάθε κόμμα κοντά στο 3% που δεν περνάει τον πήχυ, ο πρώτος παίρνει τέσσερις έδρες. Από αυτές τις λίγες ψήφους θα καθοριστεί ο πολιτικός ορίζοντας: Αν η κυβέρνηση θα έχει τα κοινοβουλευτικά ερείσματα που θα της δίνουν προοπτική τετραετίας. Ή αν η πλειοψηφία της θα είναι γραμμένη όπως το μόνο αναγνωρισμένο χειρόγραφο του Ιησού – όταν «κάτω κύψας, τω δακτύλω έγραφεν εις την γην». Αυτοδυναμία μεν, αλλά γραμμένη στο χώμα.