Μια «Συντεχνία» στο Βερολίνο

Μια «Συντεχνία» στο Βερολίνο

3' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Eίναι εδώ κι ένας μήνας που η Ελλάδα έχει έντονη θεατρική παρουσία στο Βερολίνο από το θέατρο Grips. Πρώτα με τον «Μορμόλη», μια παράσταση των Γιώργου Παλούμπη και Βασίλη  Κουκαλάνι. Επειτα με την παραγωγή «Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν», που συνυπογράφει ο Κουκαλάνι με τον Αντώνη Ρέλλα. Και τα δύο δουλειές της «Συντεχνίας του γέλιου». Ομως, το ιστορικό γερμανικό θέατρο, το οποίο γιορτάζει φέτος τα 50 του χρόνια, για επετειακή παράσταση διάλεξε «Το κενό στο φράχτη» (Die Lücke im Bauzaun), εντάσσοντάς το στο ρεπερτόριό του για την επόμενη τριετία. 

Είναι μια καινούργια εκδοχή παλιότερης παράστασης που έκανε στην Ελλάδα, λέει στην «Κ» ο ιδρυτής της «Συντεχνίας του γέλιου», ο οποίος υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία. Θυμίζει ακόμη ότι είναι η δεύτερη φορά που η ελληνική ομάδα συνεργάζεται με το   συγκεκριμένο γερμανικό θέατρο. Και εξηγεί ότι το 50χρονο Grips  βρίσκει τις ρίζες του στο φοιτητικό κίνημα του τότε Δυτικού Βερολίνου, στο γερμανικό καμπαρέ και πως είναι ένα θέατρο νεανικό με κοινωνική και πολιτική ματιά.

Η «Συντεχνία του γέλιου», το «χειραφετημένο νεανικό θέατρο» που ίδρυσε το 2010-11, βρήκε αμέσως πιστό κοινό στην Αθήνα της κρίσης. «Δημιουργήθηκε μέσα από συζητήσεις μεταξύ των καλλιτεχνών και το ερώτημα: η τέχνη μπορεί να πάρει θέση σε ό,τι μας συμβαίνει;». Η πρώτη τους παράσταση, το «Μια γιορτή στου Νουριάν», για τον ρατσισμό και τις προκαταλήψεις είχε απήχηση σε ένα μεικτό κοινό. «Τότε αποφάσισα να συνεχίσω να απευθύνομαι σε νέους και παιδιά. Μπορεί ως ηθοποιός να παίζω άλλα πράγματα στο θέατρο ή στον κινηματογράφο, αλλά ήταν ένα πεδίο που με ενδιέφερε».

Μια «Συντεχνία» στο Βερολίνο-1

Ο «Μορμόλης», των Γιώργου Παλούμπη και Βασίλη Κουκαλάνι, από τη «Συντεχνία του γέλιου», παρουσιάστηκε στο γερμανικό κοινό.

Στις ερωτήσεις για τις συνεργασίες του στο εξωτερικό, ο Βασίλης Κουκαλάνι μας θυμίζει την καταγωγή του. «Εχω υβριδική ταυτότητα. Μιλάω τρεις μητρικές γλώσσες. Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα και ο πατέρας Ιρανός. Γνωρίστηκαν στην Κολωνία στα χρόνια του φοιτητικού κινήματος του ’60 και ήταν και οι δύο πολιτικοποιημένοι φοιτητές που σπούδασαν πολιτική οικονομία. Ηταν μια εποχή που στο Ιράν ο σάχης φυλάκιζε δημοκράτες και αντιφρονούντες και στην Ελλάδα υπήρχε χούντα». Ο ίδιος γεννήθηκε στην Κολωνία, όπου έζησε μέχρι τα έξι του χρόνια. Επειτα μετακόμισαν στο Ιράν. Ομως με την επανάσταση και λίγο πριν από τον πόλεμο με το Ιράκ έφυγαν. «Από το Ιράν έχω πολύ καλές αναμνήσεις, ήταν συναρπαστικά τα χρόνια που έζησα εκεί. Στην Αθήνα ήρθαμε όταν ήμουν περίπου 11 ετών. Μιλούσα ελληνικά, δηλαδή κρητικά, αφού πήγαινα μέχρι τότε τα καλοκαίρια στο Ηράκλειο απ’ όπου κατάγεται η μητέρα μου, αλλά δεν ήξερα να γράφω και να διαβάζω». Πήγε σε γερμανικό σχολείο, όπως άλλωστε και στο Ιράν. «Το “όι” πάντως που λέμε στην Κρήτη, δεν το έχω σταματήσει ακόμη». Στη Γερμανική Σχολή στο Μαρούσι υπήρξε ενεργό μέλος της θεατρικής ομάδας με συμμαθητές τη Λένα Κιτσοπούλου, τη Βίκυ Βολιώτη, την Ελευθερία Σαπουντζή. «Μια παρέα που ακολουθήσαμε όλοι το θέατρο».

Σπούδασε θέατρο στο Βερολίνο και στη Νέα Υόρκη (στο American Academy of Dramatic Arts), όπου συμμετείχε και σε παραστάσεις εκεί, ενώ από το 2002 εργάζεται στην Αθήνα. Εδώ, μεταξύ άλλων, συνεργάστηκε με τους Θόδωρο Αγγελόπουλο, Λευτέρη Βογιατζή, Στάθη Λιβαθινό, Παντελή Βούλγαρη, Γιάννη Σακαρίδη, Τόνι Λυκουρέ,  Naeem Mohaiemen κ.ά.

Ο Ελληνοϊρανός σκηνοθέτης επισημαίνει ότι στη Γερμανία αναζητούν ένα νέο πάθος για την ανανέωση της θεατρικής τέχνης. «Ειδικά το θέατρο στο Βερολίνο έχει μια ανεξαρτησία και μια πολυφωνία που δεν συναντάμε αλλού στην Ευρώπη. Οι συνθήκες επίσης δεν συγκρίνονται. Δεν είναι μόνο η οικονομική βοήθεια της πολιτείας, αλλά και η οργάνωση γενικότερα. Δίνουν πολλά στο θέατρο, ενώ αντίθετα στη  Γαλλία λιγότερα και στην Αγγλία σχεδόν τίποτα».

Ο «Σούπερμαν» και ο «Μορμόλης» θα συνεχίσουν για δεύτερη χρονιά τον χειμώνα στο Σύγχρονο Θέατρο, ενώ στο ΚΘΒΕ ο Β. Κουκαλάνι θα σκηνοθετήσει το «Μια γιορτή στου Νουρουάν». Το δικό του θέατρο δεν μιλάει για ζαχαρωμένες πριγκίπισσες, αλλά για την ξενοφοβία, την  πολιτισμική συμφιλίωση, τις αντιφάσεις της κοινωνίας κ.ά. «Τα έργα μας είναι κωμωδίες και οι ιστορίες που αφηγούμαστε είναι μέσα από τη ζωή». 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή