Ας δούμε μερικές πιθανές απαντήσεις στο ευθύ ερώτημα που θέτει ο τίτλος.
«Εγώ θα ψηφίσω τον πολιτικό γίγαντα που ταρακούνησε την Ευρώπη με τη θεωρία παιγνίων και τη flamboyant γκαρνταρόμπα, τον άνθρωπο που είχε μια δουλειά να κάνει, όχι δύο, μία (να υπογράψει νέα “γουάου” συμφωνία με τους δανειστές για να μη χρεοκοπήσουμε, τίποτε άλλο, ούτε να σχεδιάσει οικονομική πολιτική, ούτε να προσελκύσει επενδύσεις, τίποτε, μόνον αυτό) και απέτυχε τόσο παταγωδώς και ολοκληρωτικά όχι μόνο να κάνει τη μία και μοναδική δουλειά του, δηλαδή να διαπραγματευθεί, αλλά ακόμα και να συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται και με ποιους μιλάει, μέχρι που τον μάζεψαν οι δικοί του για να σταματήσει να τους κάνει ρεζίλι. Αυτός είναι μια φωνή που αξίζει να υπάρχει στη Βουλή μας».
«Εγώ θα ψηφίσω τον φαλακρό που πουλάει φάρμακο κατά της φαλάκρας στην τηλεόραση».
«Εγώ θα ψηφίσω τα υπόδικα μέλη εγκληματικής οργάνωσης που κατηγορούνται για σωρεία κακουργημάτων τώρα που μιλάμε. Ενα από τα μέλη της οργάνωσης έχει εργαστεί ως πορτιέρης, μπράβος και ένοπλος φρουρός σε πλοία που περνούσαν από περιοχές με πειρατές, έχει εμπλακεί σε κυκλώματα εκβιασμών, προστασίας νυχτερινών μαγαζιών και διακίνησης και εκπόρνευσης γυναικών, σε επιθέσεις σε αντιεξουσιαστές, Αιγύπτιους ψαράδες στο Πέραμα και αφισοκολλητές του ΠΑΜΕ και στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Υπάρχει εναντίον του απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Αυτόν δεν θα τον ψηφίσω τώρα – τον επέλεξα τις προάλλες για να με εκπροσωπήσει στην Ευρωβουλή».
«Εγώ θα ψηφίσω το κόμμα της Αριστεράς που υποσχέθηκε να φέρει την ελπίδα και να αλλάξει την Ευρώπη, αλλά τελικά η Ευρώπη ήταν καλύτερα προετοιμασμένη. Θα ψηφίσω την πρώτη φορά Αριστερά, που απέδειξε, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι οι «μενουμευρωπαίοι» είχαν δίκιο και ότι χωρίς μνημόνιο δεν γίνεται και τίναξε τους φόρους στα ουράνια για να δίνει υπερπλεονασματικά χαρτζιλίκια σε ψηφοφόρους πελάτες, ενώ παράλληλα ποδηγετούσε τη Δικαιοσύνη, εκβίαζε και απειλούσε τα ΜΜΕ, άφηνε τους πρόσφυγες να λιώνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, άφηνε τον κόσμο να καίγεται στο Μάτι, μοίραζε έργα στους κουμπάρους και διόριζε παιδιά, εγγόνια, συντρόφους, συζύγους, κατοικίδια και φυτά εσωτερικού χώρου στο Δημόσιο. Αυτούς θα ψηφίσω και κυρίως τα ιστορικά στελέχη της Αριστεράς όπως ο Τέρενς Κουίκ, η Ελενα Κουντουρά, η Κατερίνα Παπακώστα, ο Θανάσης ο Παπαχριστόπουλος και εκείνος που έβγαζε “Το Χωνί”».
«Εγώ θα ψηφίσω τις αδούλωτες ψυχές που ήθελαν ρήξη και να μπουκάρουμε στο νομισματοκοπείο και να παρακαλέσουμε τον Πούτιν να μας δώσει ρούβλια και να σβήσουμε το επαχθές και επονείδιστο χρέος. Ηταν μια πολύ καλή ιδέα αυτή, ειδικά με δεδομένο ότι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών είχαν έτοιμο σχέδιο ανθρωπιστικής βοήθειας 50 δισ. για τη χρεοπαροικία μας μετά την καταστροφή. Μια χαρά θα ήτανε».
«Εγώ θα ψηφίσω ένα κεντρώο, φιλελεύθερο κόμμα που στηρίζει τα δικαιώματα των μειονοτήτων, τη στήριξη στους φτωχούς, τις επενδύσεις, τις αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις, την αποδόμηση του πελατειακού κράτους και την άρση των εμποδίων για την επιχειρηματικότητα, αλλά επειδή δεν υπάρχει θα ψηφίσω το κόμμα με το οποίο κατεβαίνει υποψήφιος π.χ. ο Γεράσιμος Γιακουμάτος».
Υπάρχουν και πολλές άλλες πιθανές απαντήσεις. Αλλά καταλαβαίνετε το πνεύμα. Στις 8 Ιουλίου, θα έχουμε όλοι ψηφίσει τη λιγότερο κακή επιλογή, αυτή που είναι πιο κοντά σε αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας, και θα έχουμε και μπόλικη τροφή για να λοιδορήσουμε όσους επέλεξαν κάτι διαφορετικό, με τα δικά τους κριτήρια. Κάποιοι από εμάς θα πανηγυρίζουν γεμάτοι αισιοδοξία, άλλοι θα κάνουν ντους για να ξεπλύνουν την ντροπή από αυτό που ψήφισαν, άλλοι θα τσεκάρουν πότε λήγει το διαβατήριο, άλλοι θα στάζουν χολή στα social media, άλλοι –φοβάμαι πολλοί– δεν θα κάνουν απολύτως τίποτε, καθώς θα έχουν περάσει την ημέρα στην παραλία εκμεταλλευόμενοι τα δωρεάν διόδια. Η χώρα θα είναι ολόιδια αλλά ελαφρώς διαφορετική, με τους ίδιους πολίτες να αλλάζουν κυβέρνηση μα όχι μυαλά ή προσδοκίες, ελπίζοντας στην επιστροφή σε μια ουτοπική κανονικότητα, από κοινού ευχόμενοι λίγα απλά και αυτονόητα πράγματα, όπως το να μην πέσει το ρεύμα, να μην πιάσει φωτιά κάνα βουνό και να μην ξαναζήσουμε σύντομα αυτά που οι προηγούμενες συλλογικές επιλογές μας προκάλεσαν πρόσφατα (και παλαιότερα, και ακόμα παλαιότερα).
Καλή ψήφο σε όλους.