«Δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν για κάτι», είπε ο Αλέξης Τσίπρας εντός της εβδομάδας ερωτηθείς για το αν θα παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος στην περίπτωση που χάσει τις εθνικές εκλογές. Παρά το ότι –όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της Κυριακής– ο κ. Τσίπρας δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί όσον αφορά την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι βέβαιο πως μία δεύτερη ήττα σε διάστημα ενός μήνα, θα «σηκώσει το καπάκι» και θα βγουν από μέσα όλα όσα κρύβονται επιμελώς εδώ και περίπου τέσσερις μήνες που βρισκόμασταν διαρκώς σε προεκλογική περίοδο. Αλλωστε οι φράξιες και οι εσωτερικές έριδες είναι στο DNA της Αριστεράς, πόσο μάλλον έπειτα από δύο εκλογικές ήττες όπου θα πρέπει αναπόφευκτα να αναζητηθούν ευθύνες. Μία γεύση έχει ήδη δοθεί. Ο κ. Τσίπρας το προηγούμενο διάστημα έχει αντιμετωπίσει κριτική, είτε δημόσια είτε σε κομματικές συζητήσεις, πάνω σε τέσσερις βασικούς άξονες, που στην περίπτωση της διαφαινόμενης ήττας αναμένεται να έρθουν στην επιφάνεια.
Πρώτον, είναι η στρατηγική. Ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του επέλεξαν μία λανθασμένη στρατηγική, η οποία εστιάστηκε στα «χαμηλότερα στρώματα» και από την οποία απουσίαζε πλήρως η «μεσαία τάξη». Κομματικό στέλεχος είχε κάνει την παραδοχή πως «θεωρήσαμε πλούσιο αυτόν που βγάζει 2.000 ευρώ τον μήνα. Ενώ δεν είναι πλούσιος, είναι μεσαίος».
Δεύτερον, στη λανθασμένη στρατηγική, πρέπει να προστεθεί και η επικοινωνία. Παρά τη διάχυτη εντύπωση που υπήρχε τα πρώτα χρόνια της πρωθυπουργίας του, πως ο πρωθυπουργός είναι μετρ της επικοινωνίας και πάντα καταφέρνει να το «γυρίσει» ακόμα και εκεί που κάνει λάθη, το τελευταίο διάστημα φάνηκε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γυμνός. Το κυβερνών κόμμα έχασε κατά κράτος σε όλες τις μάχες από τη Ν.Δ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συμφωνία των Πρεσπών, όπου το Μαξίμου δεν έκανε απολύτως τίποτα για να επικοινωνήσει τα –όποια– θετικά της συμφωνίας, παρά τις πληροφορίες, ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο, που έλεγαν για «επικοινωνιακή αντεπίθεση». Οι Πρέσπες ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου όσον αφορά τα επικοινωνιακά λάθη των τελευταίων μηνών.
Τρίτον, είναι η «Προοδευτική Συμμαχία». Οι κεντρώοι θεωρούν πως η «συμμαχία» άργησε να γίνει πράξη και όταν έγινε, πραγματοποιήθηκε με άγαρμπο τρόπο και με λάθος πρόσωπα. Είναι γνωστή και διατυπωμένη δημοσίως η κριτική για πρώην υπουργούς του Γιώργου Παπανδρέου που «μεταγράφηκαν» στον ΣΥΡΙΖΑ εν μια νυκτί και μάλιστα με αντάλλαγμα υπουργικούς θώκους. Από την άλλη υπάρχει η κριτική της αριστερής πτέρυγας και δη των «53», που δεν συμφωνούν με τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα «αντί του ΠΑΣΟΚ». Αρμόδιες πηγές από το αριστερό κέρας του κόμματος έθεταν το προηγούμενο διάστημα ερωτήματα όπως «σε τι ωφέλησε τον ΣΥΡΙΖΑ η μεταγραφή του Θάνου Μωραΐτη και του Θανάση Θεοχαρόπουλου;». Ερωτήματα που μετά τις εκλογές κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως θα τεθούν δημοσίως, αποτελώντας τροχοπέδη για τη μετεξέλιξη του κόμματος σε έναν πιο κεντρώο σχηματισμό. Στο πλαίσιο αυτό ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποκλείεται να δεχθεί το επόμενο διάστημα «κριτική-σάντουιτς» – και από τις δύο πλευρές.
Τέταρτος πυλώνας κριτικής είναι «το ύφος της εξουσίας», δηλαδή η αλαζονεία. Παλιό και πολύπειρο στέλεχος της Αριστεράς είχε σχολιάσει σκωπτικά, αρκετό καιρό πριν από τις ευρωεκλογές, την υπερπληθώρα των πολυτελών υπουργικών αμαξιών σε κομματική εκδήλωση. «Ελπίζω τα νέα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ να μην επηρεαστούν από τα προνόμια της εξουσίας», είχε πει σε πηγαδάκι. Εκ του αποτελέσματος, φάνηκε πως η εξουσία πάντα διαφθείρει και πάντα αποτελεί μεγάλη παγίδα ακόμα και για εκείνους που ξεκίνησαν την πολιτική τους διαδρομή από τις πλατείες και τις συλλογικότητες. Πράγματι, στελέχη της κυβέρνησης επέδειξαν σε πολλές περιπτώσεις αλαζονική συμπεριφορά, βγάζοντας μάλιστα προς τα έξω μια εικόνα πως ο αντίπαλος είναι εξ ορισμού χαμένος και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνεται να κατέβει από τα έδρανα της εξουσίας. Αυτή την αλαζονεία είναι δεδομένο πως νομοτελειακά χρεώνεται και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, γιατί «δεν τη μάζεψε» πριν εξαπλωθεί. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως ο κ. Τσίπρας καθυστέρησε πολύ να αντικαταστήσει από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου τον Δημήτρη Τζανακόπουλο, άργησε πολύ «να πάρει το κινητό» από τα χέρια του κ. Πολάκη και ουδέποτε καρατόμησε έναν υπουργό προς παραδειγματισμό των υπολοίπων.